Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 22

62
LJÓSBERINN
inn þeirra skerti eitt hár á höfði hans.
Hann vann mest að kristniboði á Suður-
Jótlandi og stofnaði kristinn söfnuð í
Heiðabæ. En óragur var hann líka að
takast langar og hættulegar ferðir á hend-
ur og þar á meðal til Svíþjóðar. Þar tókst
honum að stofna kristinn söfnuð á Bjark-
ey í Leginum.
Eins og vænta mátti, studdu þeir keis-
arinn og páfi Ansgar í postulastarfi hans,
þar sem honum varð þegar svo vel ágengt.
Hann var nefndur; til erkibiskups í Ham-
borg og kristniboð í Danmörku og Sví-
þjóð var honum falið á hendur. Þó er
hitt enn merkilegra, að Hárekur Dana-
konungur tók Ansgar undir sína vernd
og veitti honum fullt frelsi til að boða
kristni í öllu ríki sínu og gera kirkju í
Heiðabæ. Það var fyrsta kristna kirkju-
húsið, sem gert var í Danmörku.
Hárekur konungur lilýddi gjarna á orð
Ansgars og þótti fögnuður að heyra boð-
skap hans. Og það sagði konungur, að
aldrei hefði liann hitt jafngóðan mann
eða fundið slíka ráðvendni hjá nokkrum
manni.
En kynleg hlýtur lieiðingjum hafa þótt
framkoma Ansgars. Hann neitaði sér um
allar nautnir og þægindi. Hann gekk í
hærusekk á berum sér; ef fátækir áttu
í hlut, voru þeim lieimilar eigur lians, eða
ef kaupa skyldi bandingjum lausn.
I lunderni og breytni þessa manns
fundu heiðingjar það, sein þeir þekktu
ekki áður. Þetta studdi að því, að þeir
urðu fxisari til þess að ljá eyru orðuin
lians, þegar hann fór hörðum orðum um
syndina af helgri vandlætingu eða ljúf-
legum orðum um kærleika Guðs.
Framli.
Biðjandi konungur
Gústaf Adolf var frábær hershöfðingi.
Hann var konungur Svía fyrir rúmlega
fjóruin öldum (d. 1632). Á hverjum þeim
degi er konungur var á herferðum, þá
gekk hann inn í tjald sitt og dvaldi þar
einsamall nokkrar stundir. Enginn vissi,
hvað hann hafðist þar að, þangað til að
einn herforingi hans, er átti brýnt erindi
við liann, dirfðist að lyfta upp tjaldskör-
inni til þess að vita, livort Iiann mætti
ganga inn. IJann sá konunginn knéfall-
andi og bað hann sem ákafast og var
herforinginn þá að því kominn að hverfa
aftur á brott; en konungurinn kallaði
hann til baka og mælti:
„Þig furðar á því að hitta mig í þess-
um stellingum, þegar svo getur verið,
að þúsundir þegna minna biðji knéfall-
andi fyrir mér. Jæja, vertu þess fullviss,
að enginn maður í heimi hefur jafnmikla
þörf á að biðja fyrir sjálfum sér, eins og
sá, sem ber ábyrgð fyrir Guði einum.
Honum er meiri liætta búin af snörum
djöfulsins en nokkrum manni öðrum“.
Ef konungur, með alla byrði ríkisins
á lierðum sér gat fundið tíma til að vera
einn með Guði á liverjum degi, hversu
miklu hægara ætti það ekki að vera fyr-
ir hvern af oss að sjá um, að vér eigum
oss „kyrrláta stund“ á degi hverjum?
Neyttir þú „leyndardóms návistar
hans“, í morgun?
JESÚS SAGÐI: Sá, sem kannast við mig
fyrir mönnunum, viö hann mun ég
kannast fyrir fööum mínum í himnum.
Matt. 10, 32.