Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 10

50
LJÓSBERINN
ekki að þið leggið mönnunum það til
verri vegar. í fyrsta lagi vita þeir það ekki,
að þeir geri okkur nokkur óþægindi með
því. Og í öðru lagi hafa þeir, frá því að
heimurinn var skapaður, staðið í þeirri
trú, að allt væri til þeirra vegna. Og svo
gamalli trú er ekki hægt að breyta. Við
verðum því að þola þeim þá yfirsjón.
Þið vitið, að þolinmæði er okkar allra
jarðaranda mesta dyggð. Við verðum því,
eins og öll undanfarin ár, að sætta okkur
við að flýja heimili okkar. Og svo getum
við, á meðan kaldast er, bííið þægilega
um okkur í ananasrunnunum inni í
vermihúsinu kóngsins. Tunglfyllingar-
dansleik getum við þó ekki lialdið úti
undir berum himni á meðan snjór er
djúpur og stormur æðir um okkur. Eg er
hræddur um, að ykkar litlu hendur og
fætur mundu strax frjósa af ykkur. Þess
vegna aðvara ég ykkur í tíma, svo að þið
getið flúið úr hinum góðu melónu- og
graskeríbúðum, svo að engin ykkar falli
sem fórn fyrir liníf eldabuskunnar.
Þetta var það sem ég vildi segja ykkur.
En mín liágöfuga drottning vill leggja
fyrir ykkur eina spurningu. Þið verðið
því að bíða augnablik enn, áður en þið
byrjið mánadansinn“.
Þá stóð litla drottningin upp og sagði:
„Já! Kæru meðbræður og systur! Það
er eins og minn göfugi konungur segir.
Ég ætla að beina til ykkar einni spurn-
ingu, spurningu, sem varðar hinn unga
kóng, Sigurð“.
Nú getið þið hugsað ykkur, hvað Val-
gerður Jilustaði með mikilli eftirvænt-
ingu.
„Þið vitið“, liélt litla drottningin
áfram, að gamla konan, sem fældi liest-
inn lians, var engin önnur en gamla, Ijóta
nornin liún Sippernipp. Hún, sem orsak-
ar óliöpp, livar sem liún kemur. Hún
liefur galdrað kónginn og þess vegna get-
ur enginn læknað lians brotna fót. Ég
kenni í brjósti um liann, því liann er góð-
ur og réttlátur. Ég vil lijálpa honum, ef
mér er það mögulegt. Nú vil ég biðja alla
mína jurtafróðu þegna að segja mér, livort
þeir þekki ekki einliverja jurt, sem getur
verkað á móti álögum hinnar vondu
nornar“.
Varla liafði drottningin lokið máli sínu
fyrr en einn af liinum gömlu, litlu mönn-
um gekk til liennar. Það var mjög höfð-
inglegur maður með silfurhvítt skegg.
„Yðar liátign“, sagði liann. „Ég er mjög
gamall og lief lieyrt og séð mikið. En það
lief ég lært á minni löngu æfi, að eina
meðalið á móti því vonda er það góða.
Hatur er aðeins liægt að lækna með kær-
leika. Fórnandi líærleikur er það kröft-
ugasta undrablóm sem til er. En það er
livergi annars staðar en djúpt liulið í
mannlegu lijarta. Og aðeins eitt tilfelli
getur orðið þess valdandi, að það springi
út og opni bikar sinn. Hin óeigingjarn-
asta dulin ást er ætíð liin sterkasta ást.
Ef ég vissi um nokkra, sem bæri slíka
ást í brjósti til Sigurðar konungs, þá vissi
ég, um leið, um meðal, sem getur frelsað
liann“.
Þá var það litla stúlkan, sem klapp-
aði saman lófunmn og sagði:
Ég þekki eitt svoleiðis mannshjarta.
Það'slær í brjósti Valgerðár gæstahirðis.
Hún elskar Sigurð konung svo ákaft og
innilega, og hún dylur það svo vel, að
hún hefur varla kannast við það fyrir
sjálfri sér“.