Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
45
kvalafullur dauðdagi. Hjarta hennar var
fullt af innilegustu meðaumkvun. Henni
gat ekki hugsast neitt annað en það, hvort
hún gæti nokkuð hjálpað honum, hugg-
að liann, sýnt honum, að hér væri þó
stúlka, sem kenndi til með honum, af því
að hann ætti svo bágt.
Allt í einu datt henni í hug leirbrús-
inn, sem amma liennar álti fullan af dá-
samlegri lyfjablöndu, sem linað gat allar -
þjáningar. Hún hljóp inn í húsið til að
finna brúsann; amma var ekki lieima;
hún var farin til fjalla að tína grös, grös,
sem átti að tína um sólaruppkomu; ann-
ars voru þau kraftlaus. En Júdit vissi
samt, hvar brúsinn stóð. Hún tók hann
og hellti litlu af innihaldinu í lítinn bik-
ar úr gulum skínandi málmi, sem stóð
á hyllunni við hliðina á brúsanum, svo
hljóp hún með bikarinn í hendinni út
á götuna.
Hermennirnir voru nú komnir fast að
húsinu liennar og rétt í því er veslings
bandingjann bar þar að sem Júdit beið,
féll hann á kné og stundi þungan. Einn
af hermönnunum hóf þegar spjótskaft
á loft og ýtti við honum, sem hnigið hafði
undir hinum þunga krossi, sem lagður
hafði verið á herðar honum. En í sömu
svifum hljóp lítil stúlka inn á milli her-
mannanna og þangað, sem bandinginn
var. Það var Júdit. Hún rétti að honum
litla, gula máhnbikarinn og sagði:
«Drekktu þetta, þá finnur þú ekki til
neinna kvala framar“.
Fanginn hóf upp höfuðið og leit á
hana. Þá fann Júdit til undursamlegrar
sorgar og gleði, sem fór sívaxandi, þang-
að til það fyllti allan huga liennar. Aldrei
hafði hún séð svo mild og fögur augu;
T)orDí§ur
Ég elska, elska þig, ylríka vor,
þitt inndœla ■ sólskin þín blómstrandi spor.
Þú yrkir svo háfleyg og hrífandi Ijóð
og hvetur til manndáSar sveina og fljóS.
Þú barnanna gullöld í bœ og í sveit,
þín blómdögg er lífgandi, sól þín er heit.
Þá leika sér börnin um laufgróin völl,
en Ijósálfar dansa um hlíSar og fjöll.
O, sœlt er aS liorfa þau sólarbörn á —
þeir dansa viS lindir og dalablóm smá.
Þeir dansa við börnin í byggðum vors lands,
þeir bjóSa þeim upp — það er œskunnar dans.
B. J.
hún-féll á kné sín bæði með framréltan
bikarinn í hendinni. Og sjá, bikarinn
breyttist allt í einu í hendi hennar í stórt
blóm, með gullinn bikar, sem glóði í sól-
skininu. Hún stóð á fætur utan við sig,
en nú litu hin undursamlegu augu ekki
á liana framar, en bandinginn stóð á
fætur með byrði sína og hélt áfram, en
umhverfis hann lieyrðist lirópað: „Kross-
festu hann, krossfestu hann“. Þegar lier-
sveitin hvarf, stóð Júdit ein úti á miðri
götu, liélt á blóminu í hendinni er glóði
eins og gull. Og svona glóir það enn í dag.
Þið þekkið það öll. Við köllum það
páskalilju. Hún minnir á Frelsarann, er
fyrir mörgum, mörgum árum bar kross-
inn til Golgata.