Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 20

60
LJÓSBERINN
Ur sögu kristniboðsins
VII.
Farðu til heiðingjanna!
Ansgar hugsaði snemma alvarlega, eins
og sjá má af draiunum þeim, er hann
tlreymdi í bernsku og æsku. Þegar liann
var 12 ára, gekk hann í klaustur til að
lifa þar munkalifnaði. En þá náði hálf-
velgjan aftur nokkrum tökum á honum;
áhugi hans dofnaði. En þá barst honum
einu sinni sú fregn til eyrna, að Karl
keisari hinn mikli væri dáinn. Þann þjóð-
höfðingja liafði hann einu sinni séð í allri
sinni dýrð og veldi. Þessi fregn fékk svo
á hann, að hann varpaði frá sér léttúð
og gaf sig Guði af öllu hjarta.
Eftir þetta varð hann kennari við
klausturskólann. Þar baðst hann fyrir
kvölds og morgna í bænhúsinu.
Eina nótt dreymdi hann, að liann þótt-
ist ganga í bænhúsið til að biðjast fyrir.
En er hann stóð upp frá bæninni, þótti
honum maður koma inn úr dyrunum,
liár vexti, búinn eins og Gyðingur, fríður
sýnum; þótti honum guðleg dýrð skína
úr augum hans sem eldslogi.
Jafnskjótt sem liann sá manninn, þótt-
ist hann vita, að þetta væri Drottinn Jesús
Kristur; hljóp hann þá til hans og féll
honum til fóta. Maðurinn bauð honum
að rísa á fætur. Ansgar gerði sem hann
bauð, en ekki þoldi liann að horfa í augu
honum, sakir hins mikla dýrðarljóma,
sem brann úr augum hans. En maðurinn
ávarpaði hann ástúðlega og mælti: „Ját-
aðu fyrir mér yfirsjónir þínar, svo að
þú megir réttlættur verða“.
Ansgar játaði þá fyrir honrnn allar þær
syndir, sem hann hafði drýgt frá bernsku
og féll síðan biðjandi á kné fyrir hon-
um. En Frelsarinn mælti: „Óttastu ekki,
það er ég, sem afrnái yfirsjónir þínar“.
Að svo mæltu hvarf maðurinn. Ansgar
vaknaði endurnærður í huga og hjarta
af fullvissunni um fyrirgefningu allra
synda sinna.
Seinna dreymdi liann annan draum og
var þá sama fyrirheitið ítrekað við liann
og honum jafnframt gefin þessi fyrir-
skipun:
„Farðu til heiðingjanna og boðaðu
þeim orð Guðs“.
VIII.
Ansgar gerist kristniboði.
Munkarnir höfðu stofnað nokkurs kon-
ar útibú frá klaustxi sínu austur á Sax-
landi. Þangað fluttist Ansgar. Það kom
þá brátt í Ijós, að honum var óvenjulega
sýnt um að tala við heiðingja á móður-
máli þeirra. Þegar hann var seztur að
í þessu nýja klausti-i, þá var það, að hann
var spurður, hvort hann vildi fara með
Ilaraldi Gormssyni Danakonungi, sem þá
hafði nýlega tekið trú, til heiðingjanna
í Danmöi-ku.
Keisai-inn þorði ekki að láta Harald
konung fara svo lieim í ríki sitt aftur,
að hann fengi honum eigi klerk til fylgd-