Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 28

68
LJÓSBERINN
losuðu sig við þau á einn eða annan hátt.
Víða í London voru fyrirtæki, sem verzl-
uðu með börn. Auðvitað var slík verzlun
ekki frjáls. Orlög margra ógæfubarna
voru þannig ráðin í daunillum kjallara-
holum. Einu sinni tókst Barnardo að
forða þrem börnum frá slíku mansali.
Það vildi þannig til:
Einn kaldranalegan nóvemberdag í
rökkurbyrjun, var Barnardo staddur í
bæjarhlutanum Drury Lane. Hann var í
viðskiptaerindum við kaupmann, sem
bann þekkti. '
Þetta var einn af þessum köblu dimmu
dögum, þegar liaust og vetur skipta um
hlutverk. Regnið streymdi úr loftinu og
það gutlaði í rennusteinunum. Hryðjurn-
ar buldu á ganghellunum eins og vélbyssu-
skothríð. Gatan var mannlaus. Óveðrið
hafði rekið alla í var. Barnardo þurfti
að bíða eftir afgreiðslu. Hann stóð í búð-
ardyrunum og horfði út á götuna. Skammt
frá var búð, sem seldi heitar pylsur. Þar
voru margar verzlanir í fátækrahverfinu,
sem seldu soðinn mat. Pylsubúð þessi átti
marga viðskiptavini, sérstaklega meðal fá-
tæklinganna. Þegar gott var veður stóð
oft hópur fátækra svangra barna utan við
búðina og mændu á pylsurnar. Þeim
fannst sýnilega fátt jafnast á við lieitar
pylsur. En þennan dag var enginn barna-
hópur framan við búðargluggann. Jvx,
reyndar voru þarna börn. Þegar Barn-
ardo gáði betur að, sá hann tvær litlar
stúlkur, sem liéldust í hendur og mændu
soltnum augum á pylsurnar. Litlu nefin
þeirra voru fast upp við rúðuna.
Barnardo kallaði á kaupmanninn og
benti honum á börnin.
„Já, þetta er dagleg sjón. Það stendur
alltaf hópur barna utan við þennan búð-
arglugga. En þessar stúlkur sýnast mér
vera ræfilslegri, en þau börn eru, sem
sjást þarna daglega“.
Kaupmaðurinn liafði rétt fyrir sér.
Jafnvel Barnardo, sem þó hafði séð svo
mikinn vesaldóm, varð að viðurkenna,
að tuskur þær, sem börn þessi voru í,
áttu tæplega skilið að nefnast föt.
Regnið fossaði stöðugt niður úr loft-
inu. Litlu stúlkurnar voru eins blautar
og þær væru nýdregnar upp úr Tliems-
ánni. Þær stóðu stöðugt í sömu sporurn
með nefin klemmd upp að gluggarúðunni.
„Þær eru víst frá móður Brown“, sagði
kaupmaðurinn.
„Nú, hvaða kvenmaður er það?“
„Menn vita fátt um hana. En eitt er
víst, það mun lítið gott frá henni stafa“.
Barnardo gat ekki liaft augun af stúlk-
unum. Hann spurði kaupmanninn um
móður Brown og komst að því, að hún
hafði atvinnu af því að taka á móti börn-
um, sem foreldrarnir vildu losna við.
Börnin voru svo hjá henni lengri eða
skemmri tíma eftir atvikum, eða þar til
lienni tókst að leigja þau listamönnum,
svo sem söngvurum, leikurum, mynd-
höggvuruin eða jafnvel beiningamönnum.
Oftar en einu sinni liafði orðið upphlaup
í bæjarhverfi móður Brown vegna atvinnu
hennar. Lögreglan hafði heimsótt hana
mörgum sinnum. Heimsóknir lögreglunn-
ar og afskiptasemi hafði haft þær afleið-
ingar einar, að móðir Brown forðaðist alla
umgengni við fólk eins og hún framast
gat og leyfði engmn að líta á börn þau,
sem hún liafði undir höndum. Lögreglan
liafði stundum lokað stofnuninni, en liún
hafði alltaf byrjað aftur. Kaupmaðurinn