Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 8

48
i
L J ó SBERINN
Gæsastúlkan
ÆFINTÝRI
Voldugur, ungur konungur reið einu
sinni út í skóg. I fylgd með lionum voru
margir skrautklæddir sveinar. Allir voru
þeir klæddir í silfurbróderaðar kápur, og
í hattinum höfðu þeir langar, hvítar fjaðr-
ir. Kóngurinn var fríðari en allir hinir
ungu mennirnir. Kápan hans var úr liá-
rauðu flaueli, alsett ísaumuðum smá gull-
kórónum. Og hatturinn, sem var hvítur,
var skreyttur með löngum, svörtum fjöðr-
um, sem voru festar með spennum úr
grænum gimsteinum. Ungi kóngurinn var
svo fallegur, að allar prinsessur heimsins
dreymdi urn, að þær yrðu konan lians.
En sjálfan hann dreymdi enga þeirra.
Hann hugsaði yfirleitt alls ekkert um að
gifta sig.
Þennan dag var hann í verulega góðu
skapi, og honum datt alls ekki í hug, að
það gæti komið nokkurt óhapp fyrir sig.
En þá varð hann einmitt fyrir miklu
óhappi.
Hann mætti gamalli konu á veginum,
sem æddi áfram framan við hestinn hans,
og hún var svo ljót, að hesturinn fældist.
Kóngurinn missti allt vald á hestinum
og datt seinast af baki og lenti á tré og
brotnaði um annan öklann, svo að hann
gat ekki stigið í fótinn.
Sveinar lians báru hann á börum heim
í höllina og líflæknir lians var sóttur. En
hann gat ekki læknað beinbrotið. Það
hlaut að vera eitthvað óeðlilegt brot, því
ekkert af þessum algengu meðulum gat
læknað hann, sagði liann.
Þá lét kóngurinn sækja alla aðra lækna,
sem til voru í landinu, en enginn þeirra
gat hjálpað honum. Þá sendi hann eftir
öllum spákonum í ríkinu. En ráð þeirra
hjálpuðu heldur ekki.
Þegar hvorki læknar eða spákonur gátu
grætt fótbrot hans, lét hann flytja sig til
allra heilsubrunna í ríkinu. En þegar það
dugði lieldur ekki, varð liann ákaflega
sorgmæddur.
Hann syrgði og syrgði, og allt fólkið
í landinu syrgði með honum, því öllum
þegnunum þótti vænt um hann. En nú
er bezt að allir fái að vita það, að kóng-
urinn hét Sigurður, og hann var ákaflega
góður maður.
Ein ung stúlka var það sem syrgði hann
meira en nokkur annar. Og það var stúlk-
an, sem gætti gæsanna lians.
Ilún var lang fallegasta stúlkan í öllu
ríkinu. En hún átti hvorki föður eða móð-
ur, og heldur elcki nokkra frændur. Og
hún var svo ákaflega fátæk. Menn vissu,
að kóngurinn liafði oft séð hana, og menn
sögðu, að hann mundi víst heldur vilja
fá liana fyrir konu lieldur en nokkra af
liinum fínu og göfugu prinsessum, sem
allar vildu fá liann. En liann vissi, að
kóngur gæti ekki tekið fátæka gæsastúlku
fyrir drottningu, og þess vegna talaði hann
ekki um það við nokkurn mann.
Valgerður hét hún þessi fallega, litla
gæsastúlka. Og liún elskaði kónginn af
öllu lijarta. En liún talaði heldur ekki
um það við nokkurn mann og geymdi það