Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 27

LJÓSBERIN N
67
trúboði til Kína. Eftir langa umbugsun
ákvað Barnardo að taka tilboðinu. Fyrir
peninga þessa og nokkrar aðrar upphæð-
ir, sem honum hafði áskoínast, keypti
liann húsið númer 18 við Stephney Cause-
way. Þar stofnaði hann heimili fyrir fá-
tæk börn og heimilislaus börn. Barna-
heimili þetta varð síðar frægt víða um
heim.
Jim hafði fengið góða atvinnu. Hann
var nefnilega orðinn skóburstari. í þá
daga var til félagsskapur, sem sendi drengi
um götur Lundúnaborgar til þess að
bursta skó manna. Það var Barnardo, sem
hafði komið Jim og nokkrum fleiri
drengjum í þessa atvinnu. Á hverjum
morgni mættu þeir á skrifstofu félags-
ins, er þeir unnu hjá. Þar var þeim feng-
inn lítill kassi og stóll. I kassanum voru
skóáburður, skóburstar og klútar. Hverj-
um dreng var sagt að fara á einhvern
ákveðinn stað, t. d. nálægt brautarstöð,
kirkju, sjúkrahúsi eða til annars staðar,
þar sem mikil umferð var í grennd. Og
nú var mn að gera að ná í sem flesta við-
skiptavini. Jim gekk vel. Svipur hans
var hreinn og bjartur og það voru alls
ekki svo fáir, sem settust á stólinn hjá
honum, lögðu fæturna upp á hallt kassa-
lokið og létu Jim bursta skóna sína.
Eftir vinnutíma gekk Jim oft um götur
borgarinnar með Barnardo, þar sem þeir
svipuðust um eftir óhamingjusömum
börnum. Barnardo sagði oftar en einu
sinni: „Hvernig hefði ég farið að án þinn-
ar aðstoðar? Þú, sem þekkir öll fylgsnin“.
Á einu slíku ferðalagi rakst Jim á „Gul-
i’ótina“ aftur. „Gulrótin“ og félagar hans
héldu sig undir Thamsárbrúnum og á
hafnarsvæðunum þar í grennd. Eins og
vanalega sváfu drengirnir undir segldúk,
það var aðeins fyrirheiiið imi nokkra
aura, sem kom þeim til að sýna andlit sín.
Þarna fann Barnardo fimm foreldralausa
drengi, sem hann tók á barnaheimili sitt.
„Gulrótin“ vildi fara líka. Barnardo gat
ekki tekið hann eins og á stóð, en lofaði
lionum rúmi á heimilinu eftir nokkrar
vikur.
Það bar til nokkrum dögum seinna,
að hafnarverkamenn voru að vinna hjá
felustað drengjanna. Þeir tóku tunnu, er
virtist vera tóm, og veltu lienni á stað.
En allt í einu kom lítill ,,götuflakkai'i“
í ljós út úr tuiinunni. Tunnan liafði verið
heimili hans. Verkamennirnir veltu nú
tunnunni áfram, en þeim fannst liún samt
nokkuð þung, til þess að geta verið tóm.
Þegar þeir ætluðu að fara að aðgæta bet-
ur kom annar náungi skoppandi út úr
tunnunni. En liann var liðið lík. Dreng-
ur þessi var auðþekktur. Enginn var eins
ljótur og hann, og enginn hafði eins mik-
inn og úfinn hárlubba og jafn margar
freknur. Þetta var „Gulrótin“. Hann
hafði soltið og frosið í hel. Vesalings
„Gulrótin“.
I kringmn litla magra líkið safnaðist
hópur af „götuflökkurum“. Þessir marg-
reyndu drengir, sem voru hertir í átök-
um lífsins, grétu í hljóði yfir hinrnn fallna
félaga.
XXVI.
„Bavnaráni'S“.
Á þeim dögum, sem sagan gerist, litu
menn á börn, eins og hvern annan hlut,
sem foreldrarnir ættu. Það var alls ekki
óalgengt, að foreldrar seldu börn sín eða