Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 13

LJÓSBERINN
53
mikil freisting fyrir fátæka gæsastúlku
að sjá alla þessa gimsteina, sem greiptir
voru inn í stærðar gull- og silfurkör, sem
við tunglskinið sló á grænum gljáa. En
Valgerður skeytti engu um allt það skraut,
því hún hugsaði ekki um annað en áform
sitt, að ná í beltið. Hún hélt því áfram
að sterku járngrindinni, þar sem kistan
og ljónið áttu að vera geymd á bak við.
Þegar hún nálgaðist grindina, opnaðist
bún af sjálfu sér. Og hún sá, að við kist-
una stóð ekki gráðugt ljón, heldur ljóm-
andi fallegt og meinlaust rádýr, sem
horfði á Iiana með blíðum augum. Val-
gerður klappaði dýrinu, og stakk svo gull-
lyklinum í skrána, og lokið opnaðist með
það sama. En nú varð veslings Valgerður
verulega lirædd. I kistunni sá hún ekki
beltið,' heldur lá þar voðalega ljót kerl-
ingarnorn, og hún hafði aldrei á ævi sinni
séð jafn ljóta sjón. Valgerður varð svo
hrædd, að það lá við, að hún ræki upp
hljóð. En á sama augnabliki mundi liún
eftir því, að hún mátti ekki liljóða. En
það var auðsjáanlega það, sem nornin
ætlaðist til. Hún beit því á jaxlinn og
harkaði af sér. Nornin var alveg liræði-
leg. Hún var með eirrautt hárstrý, nefið
var mjótt og blátt og bogið upp á við eins
og krókur. Og hún hafði líka langt eir-
rautt yfirskegg. Kinnarnar voru kopar-
rauðar, og augun græn og starandi.
Þegar nornin hafði starað á Valgerði
um stund, stökk hún upp úr kistunni, og
steitti krepptar krumlurnar með löngum
og krókbognum nöglum að henni. Þá varð
Valgerður aftur svo hrædd, að lienni lá
við yfirliði. En þá minntist hún veika
hóngsins og liinna litlu melónustúlkna
og aðvarana þeirra, og stóð nú eins og
hetja frammi fyrir norninni. Hún vék
aðeins undan hinum hræðilegu krumlum
og studdi sig upp við rádýrið. En dýrið
breyttist þá á svipstundu í Ijón, sem réð-
ist öskrandi á móti norninni. Og þá varð
nornin svo ákaflega hrædd, að hún flúði
upp um reykháfinn og sást ekki meir.
Þá breyttist ljónið aftur í hið blíða
rádýr, sem nú sleikti hendurnar á Val-
gerði. Og þá fékk hún aftur svo mikinn
kjark, að hún vék sér aftur að kistunni.
Og nú sá hún glansa á nokkurn hluta af
beltinu. En ofan á því lá heil hrúga af
smásnákum, sem allir teygðu upp liaus-
inn og gláptu á Valgerði, og þetta voru
allt saman eitursnákar. I þetta sinn varð
Valgerður svo hrædd, að henni lá við að
reka upp hljóð. En hún þvingaði sig til að
láta ekki lieyra til sín, en leit -bænaraug-
um til rádýrsins, eins og hún vonaðist þar
eftir lijálp. En nú var rádýrið horfið, en
í þess stað stóð þar risastorkur, sem tíndi
alla snákana með sínu langa nefi, og
gleypti þá alla saman. Strax og það var
búið, breyttist hann aftur í rádýr. Og
það leit vinalega til Valgerðar og sagði:
„Nix hef ég þrisvar sinnum tekið liam-
skipti, og fæ nú í einn klukkutíma að
tala mannamál. Og nú fæ ég aftur frí
og frjáls að yfirgefa þetta búr, og aftur
að ferðast um liina indælu, grænu skóga.
Það eru þau laun, sem ég fæ fyrír að háfa
notið þeirrar ánægju að lijálpa þér í
þínu göfuga hlutverki fyrir kærleikann.
Þennan tíma, sem ég fæ að nota málið,
ætla ég að nota til þess að gefa þér nokk-
ur góð ráð. Kæra litla Valgerður! Eg
veit hvers vegna þú ert hér. I alla nótt
heyrði ég livíslað og livíslað niðri í kist-
unni. Það voru blómaálfarnir, sem vissu