Tímarit iðnaðarmanna - 01.10.1982, Síða 77

Sigurður Kristinsson,forseti Landssambands HSnaSarmanna.flytursetningarrœðu sínaá39. Iðnþingi. Aðrirá myndinni eru Gunnar Guðmundsson, Hjör-
leifur Guttormsson, Sveinn Stemundsson, Gunnar S. Bjömsson, Ámi Guðmundsson og Garðar Hitiriksson.
stéttum, sagði eitt sinn við kunningja minn, að það
væri með ólíkindum, hvað almenningur hér á landi
\ ii tist vel að sér um mörg grundvallaratriði liag-
fræðinnar og kynni skil á mörgum hugtökum í þeirri
grein. Taldi Daninn skýringuna á þessu vera þá, að
sambýlið við verðbólguna hefði haft þetta í för með
sér. Almenningur jafnt sem stjórnendur fyrirtækja
haft þannig ekki eingöngu orðið að aðlaga sig rysj-
óttu veðurfari, heldur einnig umhleypingasamri
efnahagstíð. Það er þó ekki dýpra á hagspeki okkar
íslendinga en svo, að okkur hefur eingöngu lánast
að laga okkur að verðbólgunni, að svo miklu leyti,
sem það er unnt. En að kveða hana niður hefur enn-
þá ekki tekist, þrátt fyrir það, að flestir séu sammála
um, að til þess beri brýna nauðsyn. Og þá kem ég að
því, hver haft verið úrræði stjórnvalda í þeirri við-
leitni að kveða niður verðbólguna. Um síðustu ára-
mót voru sett bráðabirgðalög um ráðstafanir lil \ ið-
náms gegn verðbólgu. Jafnfranu þeirri lagasetningu
var birt sérstök eíiiahagsáætlun, sem unnin hafði
verið í sama skyni. Það verður að segjast eins og er,
að þau úrræði, sem ríkisstjórnin boðaði og lands-
menn höfðu beðið eftir með ofvæni, voru ekki frum-
leg. Byggjast þau fyrst og fremst á því, að gengið var
sett fast, eins og sagt er, og að tekin var upp ósveigj-
anlegri verðlagshaftastefna en áður voru dæmi um.
Það skal þó viðurkennt, að í efnahagsáætiuninni var
að Finna nokkur jákvæð atriði, almennt orðuð. Af
hálfu Landssambands iðnaðarmanna var í sjálfu sér
tekið undir þau. A hinn bóginn lýsti Landssamband-
ið vonbrigðum sínum yfir því, að enn einu sinni
skyldi reynt að banna verðbólguna með innantóm-
um lagaákvæðum. Þá var því harðlega mótmælt, að
atlaga stjórnvalda gegn verðbólgunni skyldi fyrstog
fremst gerð með ráðstöfunum á kostnað innlends
iðnaðar. Að mínu mati var iðnaðinum þannig fórn-
að á altari einhverrar innfluttrar niðurtalningar-
stefnu, sem aldrei hefur verið skilgreind. Er það
ekki í fyrsta skipti, sem innflutningur gerir íslensk-
um iðnaði skráveifu. Samhliða þessum eindregnu
mótmælum, var það ýtarlega rökstutt, að bann á
hækkun innlendrar vöru og þjónustu ásamt óraun-
hæfri gengisskráningu, stefndi afkomu innlends
iðnaðar í voða. Það er því ekki að undra, að fyrir
þessu Iðnþingi skuli liggja drög að allmörgum álykt-
unum um verðlagsmál og um efnahagsmál almennt,
þar sem tæpt er á ýmsum atriðum, er stjórnvöld
þurfa að færa til betri vegar, ekki síst í ljósi þeirrar
reynslu, sem fyrir löngu er komin á efnahagsráð-
stafanir eins og þær, sem stjórnvöld nú leggja ofur-
kapp á. Þetta á ekki hvað síst við um ákvörðun geng-
is, þar sem allt til þessa dags hefur nánast ekkert tillit
verið tekið til aðstæðna iðnaðarins. Einhverjir kynnu
e. t. v. að segja, að af sumum þessum tillögum væri
lítið nýjabrum. Hér væru sömu gömlu baráttumálin
og kröfurnar, sem Iðnþing hefði fjallað um margoft
áður, nú væru þau aðeins í breyttum búningi. Þetta
er auðvitað alveg rétt. En það er nú einu sinni svo, að
viðbrögð santtaka á borð við Landssamband iðnað-
armanna geta auðvitað ekki orðið mikið frumlegri
heldur en þær aðgerðir stjórnvalda, sem viðbrögðin
beinast gegn.
Timarit iðnaðarmanna
75