Vikan - 05.05.1960, Blaðsíða 21

„Vegna peninganna minna“, tuldraði Hosmer t
hálfgerðri leiðslu. „En þú ert sjálf stórrík. Þú —
Lily Lewis-Patterson. Maðurinn þinn sálugi sem
fékkst við skipaútgerð".
„Maðurinn minn sálugi vann við skipaútgerð, en
hann var hvorki skipaeigandi né einn af þeim hátt
settu. Hann vann við uppskipun — þá sjaldan
hann vann“.
„En þú varst boðin í auðmannasamkvæmi . .
„Ég á ýmsa kunningja".
„En fötin þín — og demantshringurinn . . .“
„Ég kann sæmilega tii sauma, og ég þarf ekki
að sjá snið nema í svip, til þess að geta líkt eftir
því. Hvað demanshringinn minn snértir, þá er
hann einskonar vátrygging mín. Það var nauta-
búseigandi einn í Utha, sem gaf mér hann. Hann
vildi umfram allt kvænast mér; þeir voru býsna
margir, sem vildu kvænast mér það árið. Og ég
hafði líka í huga að giftast honum. En þegar ég
kom heim til hans, og sá ekkert nema nautgripa-
hjarðir — æ, Þá hætti ég við allt saman. Hann
bað mig halda hringnum. Og þegar ég er í vand-
ræðum. set ég hann í veð fyrir láni“.
„Og brezki málhreimurinn?"
„Ég á ekkert erfiðara með að likja eftir mál-
hreim en fatasniði, ef svo ber undir . . .“
Hosmer lét hallast upp að húsvegg. Bar vasa-
klútinn að enni sér til að Þurrka af sér svitann, en
hætti við. „Og ég sem hélt að þú værir fin frú“,
varð honum að orði.
Lily gerði sig líklega til að sparka í hann.~„Ég
er fín kona, þrátt fyrir allt. Að minnsta kosti
fremur en það, að þú sért karlmaður".
Hosmer tók allt i einu að hlægja, þessum há-
væra, dillandi og heillandi hlátri. „Það getur vel
verið, að Þér skjátlist þar minna en þú sjálf hygg-
ur“, mælti hann og stakk hendinni undir arm
henni. „Við skulum að minnsta kosti ekki fara
frekar út í þann mannjöfnuð hérna úti á miðri
götu. Svona, nú snúum við heim í gistihúsið . . .
hver veit nema einhver orðsending biði okkar þar“.
Lily starði á hann sem steini lostin af undrun.
„Þú ert mér þá ekki reiður? Gildir þig þá einu,
þótt ég sé ekki auðug ekkja?"
„Liiy," svaraði hann. „Ég hef hugboð um, að Þú
munir andrei hætta að koma mér á óvart og vera
mér til yndis og ánægju. Ég vildi aðeins óska, að
við hefðum kynnst fyrir tuttugu árum“,
„Með öðrum orðum — skömmu eftir að ég fædd-
ist“, svaraði hún dálítið kuldaiega. „Jæja, það er
að minnsta kosti bráðabirgðalausn. Ég er ekki viss
um að ég verði hrifin af Þér aftur, en ég get Þö
ekki logið að þér. Og við snúum ekki við. Við
förum beinustu leið til lögreglustöðvanna".
Það er ekki nokkur lífsins leið að stöðva hana,
hugsaði Hosmer. Ekki fremur en þennan sjóliða.
Og Douglas hafði hvort eð var sennilega þegar
snúið sér til lögreglunnar. Og hvort sem hann
hafði gert alvöru úr bví eða ekki, þá gat lögreglan
lítið afhafst héðan af. Það voru ekki nema fáeinar
klukkustundir til myrkurs, og um miðnætti mundi
svo flugvélin koma með lausnargjandið
Þegar þau komu í lögreglustöðina, var þar engan
mann að finna að undanteknum unglingsmanni,
sem virtist svo syfjaður, að honum væri um megn
að tala við þau. ..Það eru asnakappreiðar í hinni
borginni", svaraði hann, „og allir lögregluþjón-
arnir hafa farið þangað. Það er venjulega nóg
fyrir þá að starfa, þegar þannig stendur á. Og
Bonito lögregluforingi er ekki við heldur, hann
skrapp með einhverjum hálfbrjáluðum ferða-
manni að leita skelja. Hann er leynilögreglumaður,
og við verðum að hafa gát á þessum meira og
minna brjáluðu ferðamönnum, án þess að þeir
verði þess varir. Ég gæti að sjálfsögðu náð sam-
bandi við einhvern lögreglumannanna, sem eru
við veðreiðarnar, en það tekur sinn tíma. Og sé
erindi ykkar áríðandi, Þá getið þið fyllt út Þessi
eyðublöð . . .“
„Ekkert eyðublað. Engin símtöl okkar vegna.
Ég heyri sagt að það hlusti allir á eynni á hvert
einasta orð, sem sagt er í símann", svaraði Hosmer.
„Svo er það talstöðin, senor. En ég kann bara
ekki að nota hana, enn sem komið er. Það eru
ekki nema nokkrir dagar siðan ég kom í lögregl-
una“.
Hosmer og Lily héldu á brott. Hann mælti lág-
um rómi. „Og það er bílstjórinn, sem er æðsti
maður lögreglunnar. Ég vissi það, að þeir eru þess
ekki umkomnir að gera neitt að gagni í málinu.
Það yrði ekki til annars en stofna lífi Karenar f
enn meiri hættu."
Lily varp þungt öndinni. „Kannski að þú hafir
á réttu að standa. En ég er nú enn þeirrar skoðun-
ar, að við ættum að gera eitthvað".
„Við verðum að athuga, hvort ekki bíði min
nein orðsending heima í gistihúsinu".
Þeim var róið yfir sundið. Þegar að hólmanum
kom, stökk Lily upp úr bátnum og upp þrepin að
gistihúsinu.
Ekki hafði borist nein orðsending frá Will Roth.
Það var víst í tólfta skiptið, sem þeir námu
staðar til að bæta kælivatni á lekan vatnskassa
bílskrjóðsins.
Bonito andvarpaði. „Vesalings Juana. Henni hef-
ur aldrei verið boðið annað eins. Ég er hrædd
um að hún þoli ekki vel að komast I of náin
kynni við sjóherinn".
Douglas var orðinn kolbrúnn í framan af sól og
skyrtan rennvot af svita. „Hvað eigum við eftir
að athuga marga sumarbústaði. Bonito? spurði
hann og gretti sig.
„Átta hérna vestan meginn á eynni"
„Og austanmeginn?"
„Okkur kom saman um að ekki mætti senda
marga til leitar. Jafnvel lögreglumönnunum væri
ekki um of treystandi hvað Þagmælskunni við
kemur En einum manna minna treysti ég eins
og sjálfum mér. Það er Sam, kynblendingur kom-
inn af Indíánum í aðra ættina. Hann leitar á eynni
austanverðri, og sé á annað borð nokkuð þar að
finna, þá finnur hann það."
„Og þú hyggur að við megum treysta honum?"
„Fullkomlega. senor . . .“
„Það verður komið miðnætti, áður en við höf-
um leit.að á öllum þessum stöðum".
„Langt fram yfir miðnætti, senor. Um leið og
dimma tekur, verðum við að aka með ijósum. Það
hlýtur að vekja athygli á ferðum okkar, svo var-
legast yrði að fara gangandi. En tuglið kemur ekki
Upp fyrr en síðla kvölds . . . ég veit ekki hvað
gera skal. Ef ránsmennirnir sjá ljósið . . .“
..Þá myndu þeir sennilega myrða Karen".
Bonito kinkaði kolli. „Ég óttast það. senor, að
nú verðum við að taka Þann kostinn, sem ég hef
viljað forðast í lengstu lög. Við verðum að skilja
og skipta með okkur stöðunum til leitar."
„Ég stakk upp á því strax, en þú mátt ekki heyra
það nefnt", varð Douglas að orði.
„Ránsmennirnir eru að öllum líkindum tveir
saman. Kannski fleiri. Þú ert ókunnugur á eynni.
Þú gætir villst. Og þú getur ekki gert bér grein
fyrir hverjir segja þér satt, ef þú verður að leita
upplýsinga. Þér er þvi hætta búinn, ef við skiljum,
en það er ekki um annað að velja".
„Við verðum að hætta á það. Bandaríski sjóher-
inn stóð sig vel á Guadal canal. Hann hafði ekki
neina leiðsögumenn í átökunum við þá japönsku.
Hvert á ég að halda?"
Bonito brosti. „Meðfram sjónum, senor. Þú leit-
ar einfaldlega í öllum sumarbústöðunum — gengur
á röðina. Sem betur fer er eiginlega ekki nema
um þrjá að ræða, en Það er langt á milli þeirra.
Og sumarbústaðurinn sá í miðið stendur á milli
tveggja hárra kóralkletta, svo að Þú verður að
fara upp á þjóðveginn aftur og síðan niður stíg
á milli þeirra. Þriðji bústaðurinn stendur ekki
öldungis auður —■ þar búa hjón með sjö börn, og
hjá beim geturðu eflaust fegið allar upplýsingar
um þá sumarbústaði, sem eftir eru, svo þú sleppir
við leitina. Ég leita svo meðfram sjónum á leið-
inni heim til borgarinnar. Hver veit, nema min
XJngri oancLarík'ja-
stúlku, Karen aö
nafni, sem fyrir
skömmu hefur
misst foréldra sína, tæmist arfur eftir móöurafa
sinn, en móöurbróöir hennar er skipaöur fjár-
haldsmaöur henanr í erföaskránni. Þessi móöur-
bróöir, sem er umsvifamikill fiármálamaöur, gerir
sér nú títt viö hana, býöur \henni meöal annars
i skemmtiferö til St. Thomas — har sem æsilegir
atburöir eru á næsta leiti . . . Flugvélin nálgast
Meyjareyjar; Hosmer hefur veriö dálítiö utan viö
sig og venju fremur fámáll síöustu mínúturnar,
og þegar flugvélin lendir, viröist hann sífellt vera
aö svipast um eftir einhverjum í mannprönginni.
Ekki veitir Karen Pví pó sérstaka athygli; hún
veröur strax svo hugfangin af umhverfinu og
fólkinu, áö hún gætir einskis. Og svo er ekiö af
staö til gistihússins í fornfálequm bll, en bílstjór-
inn er vingjarnlegur og rreöinn. — Um kvöldiö
efna eyjarskeggjar til hátíöahalds á torqinu. Kar-
en fær frænda sinn til aö fara meö sér pangaö.
hún töfrast af hinni sérkennilegu hljómlist, lætur
berast m.eö straumnum og állt í einu stendur foiin
andspœnis œskuunnusta sinum, Douglas, sem kom-
inn er peirra: erinda aö fá hana til aö snúa heim.
svo pau geti gengiÖ i hjónaband. Karen veröur
komu hans óumræöilega fegin en neitar aö fara
heim meö lionum. hau skilia en henni snúst hugur
og ætlar aö ná t.ali af honum. En pá ræöst waöur
á. hana oq ber hana á brott, út í myrkriö. Henni
er ekiö % jeppa, paö eru tveir karlmenn hér aö
verki, annar vovnaöur skammbvssu, og loks nem-
ur jevpinn staöar út fyrir afskekktum sumar-
búst.aö. Ka.rlmenni.rnir eru peir hólfbrœöur, Will
Roth og Mick. Will segir Karen aö hún veröi fangi
peirra unz Hosmer hafi greitt lausnargjaldiö.
Hann er hinn fhæverskasti, en Mick áleitinn.
Douglas kem.st aö pví, morguninn sem hann ætlar
á brott meö flugvélinni, aö Karen hefur veriö
rænt. Hann og Bonitó, bilstjóri og leynilögreglu-
maöur á eynni, hefja leit aö henni, en á meöan
unir Karen hiö versta fangavistinni hjá peim
bræörum enda pykist hún vita, aö peir muni
ekki ætla henni lanqt líf eftir aö lausnargjaldiö
er komiö peim í hendur. Hosmer er ekki rótt, enda
pótt hann treysti pví loforöi Wills Roth aö ekki
skúli hár snert á höföi Karenar frœnku hans. Þó
er Lily, vinkona hans, enn órórra pví aö hún hefur
ekki huqmynd um hvaö gerst hefur. Einnig hún
télur réttast aö leita aöstoöar lögreglunnar, en
Hosmer, sem veit betur, maldar í móinn.
biði svar við símskeytinu varðandi Þau Hosmer
og Lily."
„Láttu þig Þau skötuhjú engu skipta. Það er
Karen, sem við verðum að finna."
Bonito lagði hönd sína á öxl Douglas. „Gangi
þér vel, senor, Góða ferð".
Framhald i næsta blaði.
Það eykur enn á ótta Karenar, að hún
þykist sjá þess öll merki að
Will Roth sé að fá hitasóttarkast,
og bróðir hans lætur þau orð falla,
að þá verði hann gersamlega
ósjálfbjarga. Þá yrði Karen algerlega
á valdi þessa tröllsterka fáráðlings.
FORSAGA
VIKAN
21