Vikan - 25.08.1960, Blaðsíða 12

DÓTTIR
Smásaga eftir Brian Geeve
Ég hafði rett komist yfir gluggakistuna og inn í syefnherbergi
Flarellu, þegar Eugenie kom þjótandi inn og ég heyrði úr næsta her-
bergi hina hræðilegu rödd faðir Flárellu og að hann var að leita
að byssunni.
Allir þorpsbúar óttuðust föður hennar, — ég ekki siður en aðrir. En
jafnvel þótt hún væri dóttir sjálfs djöfulsins, þá yrði ég að fá að sjá
hana aftur.
Allir í þorpinu okkar vissu, að Antonio Chirico var morðingi, og hrædd-
ust hann þess vegna. Því fór hins vegar fjarri, að hann væri illmenni, og
sennilega hefðu menn þá ekki verið eins hræddir við hann. Það var vin-
gjarnleiki hans fyrst og fremst, sem kom blóðinu til þess að storkna í
æðum fólks, er hann horfði í augu þess.
Augu hans voru brún og mild eins og konuaugu, og rödd hans var
jafnþýð og hendur hans. Hann hefði vel getað verið rakari, og samt fóru
af honum næsta hrollvekjandi sögur. Þannig var t. d. sagan um það,
hvernig Antonio og þrír af mönnum A1 Capones drápu allan Schultz-skril-
inn á einni nóttu, settu eins konar vesti af steinsteypu utan um hina
myrtu og létu líkin síðan sökkva í höfnina í Brooklyn ...
Antonio grobbaði aldrei af þessum hlutum, en það hefðu ýmsir aðrir
áreiðanlega gert, ef þeir hefðu komið heim frá Ameríku með bankareikning
og þrjátíu alfatnaði. Hann talaði meira að segja varla nokkurn tíma um
þessa atburði. En allir vissu um feril hans, og þegar einhver í þorpinu
sá Antonio horfa rannsakandi augum á sig, þá var sá hinn sami vanur
að líta betur yfir feril samvizku sinnar en þegar það voru presturinn,
bæjarstjórinn eða lögreglustjórinn, sem horfði á hann. Næsta dag mundi
hann svo sennilega setja eitthvert smáræði, svo að lítið bæri á, við dyr
Antonios svo sem flösku af víni, önd eða annað þess háttar.
Ég hefði því ekki frekar en aðrir þurft að lenda í ógæíunni, ef dóttir
Antonis, Florella hefði ekki komið til sögunnar. Þannig var það, að ég,
sem verið hafði ungur og áhyggjulaus maður, var allt í einu orðinn þræll
Florellu, sem varla unni sér matar og hvildar vegna umhugsunarinnar
um hana.
Auðvitað hafði ég alltaf vitað, að Antonio ætti dóttur. Hún var fimm
ára, þegar hann kom sem ekkjumaður aftur til italiu fyrir tólf árum.
E’n ég var þá aðeins sjö ára snáði og hafði víst áhuga á ýmsu frekar en
smátelpum. Undireins og Florella stáipaðist, tók ráðskona Antonios, Eugen-
ia, að halda henni frá ungum mönnum sem mér. Það mátti einna helzt sjá
þær við messu, og sat þa Florella venjuiega inni í dimmasta horni kirkj-
unnar og Eugenia við hlið hennar likt og hvasseyg ugia, sem ekkert lætur
fram hjá sér íara. Florella sást hins vegar aldrei einsómul þar né án þess
að hata yiir hoiði sér svarta siæðu, sem Eugenia iét hana bera.
Þá var það einn dag, að faðir minn fékk mer kórfu, sem ég átti að af-
henda á heimili Antomos og voru i henni önd og íiaska af nýju vini svo
og nokkur egg. — „Það er betra að hætta ekki a neitt,” sagöi iaðir minn
dapurlega, þegar móðir mín spurði, hvað þetta ætti að þýöa. — „Við höf-
um ekki getiö signor Antonio neitt manuðum saman. Þannig atvikaöist
það, að ég iagði feið mina tii húss Antonios. Að Deiöni íööur mins iór ég
með körtuna niður í þorpið, þar til ég kom að hliðinu a ninni háu girðingu,
sem skyidi vernda epia- og kirsuberjatré Antonios tyrir oboðnum gestum.
Avextir Antonios hetðu samt án giröingarinnar ekki veriö i mikilii hættu,
þvi aö strakarmr í þorpinu mundu fyrr hafa stolið avóxtum úr garöi
biskupsins en garði Antonios.
Eg opnaði þröngt hliðið og gekk hijóðlega niður stíginn að húsinu, satt
að segja haiihræddur um, aö Antonio kæmi auga á mig og yrði æíur, enda
þótt eg væri að færa honum eitthvað. En enginn giuggi opnaöist, og
allt var kyrrt og hljótt. Eg gekk að dyrunum, baröi, DeiO og Daröi stðan
aftur. Þegar dyrnar opnuöust loks, varð ég jafnagndoía og ef sjáfíur
Antonio hefði staöiö fyrir innan með marghieypu i hendinm, tiibúinn til
að hieypa aí. Fiorella stóð fyrir framan mig.
Hún var með brún augu, sem leiítruöu djup og töfrandi, þegar þau sáu
mig, og hún tók andköí, ems og hún væri undri siegin. Eg boivaði sjáifum
mér fyrir að hafa ekki farið i betri fötin, og blygðun min nálgaðist ör-
væntingu, þegar ég mundi eftir því, að ég haíði ekki einu sinni greitt mér.
„Ú, Jesús,” sagði Florella.
„Aaaa!“ stundi ég þrumu lostinn.
Þannig stóðum viö drjúga stund og störðum hvort á annað.
„Karfan,” sagði ég um siðir eins og fáviti og gat ekki haft augun af
henni.
,,Já, karfan, tautaði hún álíka utan við sig og leit svo feimin niður.
Á sama augnabliki kom kerlingin hún Eugenia í ljós að baki hennar
og rak upp ógurlegan skræk, þegar hún sá mig, líkt og norn, sem verið
er að brenna á báli. ^
„Florella!" æpti hún, og vesalings Florella flúði á augabragði líkt og
ofsóttur fugl. Ég afhenti það, sem var í körfunni, og hélt heimleiðis. En
eitt var vist: Ég hafði skilið annað og meira eftir en gómsæta önd og
flösku af víni. Hjarta mitt hafði einnig orðið eftir.
„Hittirðu signor Antonio?” spurði faðir minn kvíðinn, svo að lítið bar
á’ eg ^om inn- Hann var riefnilega sizt hræddari við morðingjann
en móöur mína og vildi ekki minna hana á, hvað ég hafði fært hinum
fyrrnefnda.
„Alveg eins og engill," andvarpaði ég enn frá mér numinn.
„E’ngill, — haa?“ sagði faðir minn.
».Og þessar yndislegu hendur,” hvíslaði ég.
í VIKAN