Vikan - 25.08.1960, Blaðsíða 33

einhvern styrk, þegar að því kemur, að þér
öðlizt kjark til að slita þessu vonlausa
sambanili. Þetta er of auðvelt fyrir hann
og of erfitt fyrir yður. Ég held, að þér séuð
þegar farnar að gera yðuv það Ijóst.
Kær kveðja.
Aldís.
Aldís mín góð.
Það er ekki lengra en liáli't ár síðan að
ég var hinn ánægðasti með lílið, hamingju-
samur lijá konu og börnum. Nú hel'ur það skeð,
að ég hef kynnzt ungri stúlku og er orðinn
alvarlega ástfanginn af henni. hér i'innst þetta
kannski svolitið einkennilegt, þar sem ég er
maður um fimmtugt, en hvernig sem ég reyni
að herjast á móti þessari tilfinningu, þá tekst
mér ekki að halda henni i skefjum. Nú er svo
komið að heilsu minni er i'arið að hraka, og
ég linn að ég stend mig ekki í vinnunni sem
skyldi. Fjárhagslega tel ég mig ekki nógu vel
stæðan til að geta séð fyrir tveim heimilum.
Mér finnst þessi stúlka vera eina manncskjan
sem ég gæti verið hamingjusamur og sæll með,
og hún elskar mig líka mjög heitt. Hvert er
þitt álit?
G. F.
SVAR:
Eins og gefur að skilja er mjög erfitt
að gefa rúð í þessum efnum fyrir þann
sem aðeins heyrir málið frá einni hlið.
Margan giftan manninn hefur það hent
að verða ástfanginn af annarri konu án
þess þó að leyfa þeirri tilfinningu að eyði-
Icggja hamingju sína og annarra, heldur
látið heiður sinn og heilbrigða skynsemi
ráða.
Ef þú rannverulega elskar þessa ungu
stúlku, þá hlýtur þú að óska henni alls
hins bezta, en það er trúa min að lwmingj-
una finni hún frekar með manni á símim
aldri. Aldursmunurinn á ykkur er allt of
mikill.
Reyndu að gefa konu l>inni og börnum
ulla þína ást, og svo vonum við, að sá tími
komi, að þú gerir þér Ijóst að þú varst
heppinn að þér skyldi takasl að sigrast á
ástríðu sem aðeins var stundarfyrirbrigði.
Hún hefði auðveldlega getað eyðilagt líf
þilt og fjölskyldu þinnar.
Kœr kveðja.
Aldís.
Kæra Aldis.
Þar sem mér finnst meira gaman að fara
út að skemmta mér með ungum piltum en
ungum stúlkum, hringi ég stundum i einn af
kunningjum minum og spyr hann t. d. hvort
liann sé með í bió o. s. frv. Mér finnst það
ekkert óeðlilegt, og honum finnst það allt i
lagi, en hann er anzi oft upptekinn. Ein vin-
kona mín álítur að hann segist hara ■> era
upptekinn, af þvi að honum finnist þetta frekt
af mér. Nú langar mig að vita, hvað þér finnst
Aldis min.
Sjöfn.
Svar:
Það ern vitanlegar engar fastar rcglur
þessu viðvikjandi, en einhvern veginn
fyndist mér það viðknnnanlegra að hann
ætti sjálfnr frumkvveðið við og við. Vist er
hægt að hafa það notalegt með vinkonum
sínum, sérstaklega er þær eiga sameigin-
leg áhugamál.
Þin Aldis.
Aldis mín.
Það er nú orðið ineira en ár siðan maður-
inn minn fór frá mér til að búa með annarri
konu. Fyrst á eftir var ég alveg niðurbrotin,
en reií mig svo upp og fékk mér vinnu.
Seinna kynntist ég svo ágætis manni, hann
vill nú giftast mér strax og ég fæ skilnað.
Mér þykir vænt um hann, og þótt hann sé
nokkru eldri en ég, hafði ég ákveðið að taka
iionum.
Þá skeður það, að maðurin minn kennir
aftur til bæjarins og vill nú endilega koma 1il
min aftur, segir að allt sé búið milli sin og
hinnar konunnar og er fullur iðrunar. Ég veit
ekki mitt rjúkandi ráð, því að þótt ótrúlegt
VIKAN
megi virðast, elska ég ennþá manninn minn,
þrátt fyrir þá sorg og þjáningu sem ég hef
orðið að þola hans vegna. Það versta er, að
mér finnst ég ekki geta treyst lionum. Heldur
þú að það sé nokkur möguleiki á þvi að við
getum orðið farsæl i hjónahandinu ef við reyn-
um á nýjan leik?
Með fyrirfram þökk.
Guðlaug.
Svar:
Þú segist elska manninn þinn, og ef
ást þín er nógu sterk, getur þú bæði gleymt
og fyrirgerfið. Brot hans er alvarlegt, en
hefur þó sennilega færl honum heim sann-
inn um það, að það ert þú sem hann elsk-
ar.
Ef þú getur elskað mann þinn þrátt fyrir
þetta brot hans og ef þú getur tekið upp
þráðinn og byrjað að riýju, án þess að
áfellast hann og koma daglega með athuga-
semdir, sem minna á þetta, þá skalt þú
opna hjarta þitt fyrir manninum sem þú
elskar.
Aldis.
Framhald af bls. 21.
„Ég skil þetta ekki enn,“ sagði ég.
„Þér skiljið það Þó, lögregluþjónn, að auðveld-
asta ráðið til að öðlast trúnað kvenna, er að sýna
þeim ástleitni,“ svaraði hann. „Það eykur þeim
sjálfstraust, ef einhver er ástfanginr. af þeim, og
það gerir þær skrafhreifnari Linda var ekkert
frábrugðin öðrum konum hvað það snerti. Ég
kann á þeim tökin."
„Nú fer ég að skilja,“ sagði ég. „Og um hvað
snerist svo þessi frétt?“
Hann lauk úr glasinu og gaf skenkjaranum
merki um að fylla það aftur. „Hvaða erindi
Fletcher á hingað. Hvers vegna hann tók tvær
af spilavítistálbeitunum með sér - og Johny
Torch.“
„Handið áfram," varð mér að orði. „Þetta þykir
mér forvitnislegt að heyra.“
„Lindu vannst ekki timi til að segja mér sög-
una,“ mælti hann. „Kúlan setti þar óvænt enda-
púnkt, og nú sjá ánamaðkarnir um sögulokin."
„Éinhvers hljótið þér þó að hafa orðið visari?“
Schaffer hristi höfuðið gremjulega. „Þvi er nú
fjandans verE að svo er ekki. Ég fékk ekki eyris
virði upp í allan Þann kostnað, sein það ævintýri
hafði í för meS sér. Ég var að því kominn að
vinna trúnað hennar, eða svo fannst mér að
minnsta kosti. Kannski að einhver hafi komizt á
snoðir um það, sem ekki kærði sig urn að hún
léti uppskátt allt, sem hún vissi.“
„Menn eins og Fletcher, eigið þér við?“
„Ekki óhugsandi. En eins og ég sagði, lögreglu-
þjónn sæll, Þá er það ekki annað en ágizkun mín.“
Ég lauk úr glasinu svo að skenkjarinn gæti
fyllt það aftur. Vonaði að það kæmi á reikning
Schafers, eins og kostnaðurinn í sambandi við
Lindu-ævintýrið. „Hvers vegna ætti að vera svo
mjög fréttnæmt við það, að Fletcher bregður sér
hingað?" spurði ég.
Schafer glotti. „Hann var síðasti óháði spila-
vítiseigandinn í Las Vegas, og samtökin hröktu
hann þaðan. Þau keyptu hann til að hætta starf-
seminni þar, og ég hef rökstuddan grun um, að
þeir hafi orðið að greiða honum ríflega fyrir. Hvað
rekur hann þá hingað til borgarinnar, og hvers
vegna tekur hann tálbeiturnar tvær með sér?
Áreiðanlega ekki sér til hvíldar og hressingar,
það liggur í augum uppi. Ekkert er hinsvegar
sennilegra, en að hann hyggist halda starfsemi
sinni áfram hér, en samkvæmt lögum þá er fjár-
hættuspil bannað hér í fylkinu. Þetta er því frétt-
næmt í meira lagi, ef maður bara kæmist að því
sanna í málinu. Það var þess vegna, að ég fór
á fjörurnar við aðra tálbeituna, en þá var þaggað
niðri í henni áður en ég verð nokkurs vísari. Þér
hljótið að sjá, að þetta er, vægast sagt, dálitið
grunsamlegt."
„Ég geri ráð fyrir því,“ svaraði ég. „Svo þér
álitið, að Fletcher hafi í hyggju að koma sór upp
spUaviti hér í borg?“
„Eins og aiít er í pottinn búið, fæ ég ekki skilið
að hann geti átt hingað nokkurt erindi annað,“
mælti Schafer. „Það er ekki loku fyrir það skotið,
að hann hafði komið sér inn undir hjá einhverjum
hérna; einhverjum, sem væri tilleiðanlegur að sjá
í gegnum fingur við hann þegar til kæmi."
„Þér hafið einhvern sérstakan í huga i því sam-
bandi?“
Hann hristi enn höfuðið. „Nei, ekki að svo
stöddu. Það var eitt af þvi, sem ég gerði mér
vonir um að geta veitt upp úr Lindu.“
„Já, það var slæmt að hún skyldi fara svo fljótt,“
varð mér að orði. „En meðan ég man — hvar
voruð þér í kvöld er leið, Schafer'?"
Hann glotti sem fyrr. Ég var farinn að halda
að þér hefðuð gleymt að spyrja mig þess,“ sagði
hann. „Ég var i fréttaleit í einu af úthverfum
borgarinnar."
„Og voruð þér þar einn á ferð?“
„Oftast nær. Undir miðnættið kom ég svo aftur
í ritstjórnarskrifstofuna," svaraði hann.
„E’kki er það sérlega góð fjarvistarsönnun.”
„Þarfnast ég fjarvistarsönnunar?”
„Það gæti farið sVo,“ svaraði ég. „Jæja, þér
hugleiðið þetta, ásamt öllu því sem þér hafið ekki
sagt mér enn. Það er ekki að vita nema yður
snúist hugur og Þér gerist opinskárri.”
Að svo mæltu lauk ég úr glasinu og reis á fæt-
ur. Hann leit á mig, og það lá við sjálft að ótta
brigði fyrir í svip hans. „Eruð þér að fara?“ spurði
hann.
„Rétt tilgetið,” svaraði ég.
„Ætlið þér ekki að borga áður en þér farið?"
„Þér getið sett Það á kostnaðaireikninginn í
sambandi við Linduævintýrið.”
Ég gekk snúðugt út úr bjórstofunni og settist
inn í bílinn. Klukkan var nokkrar mínútur yfir
hálfellefu. Það hafði tekið mig hálftíma að nasa
það upp hvar Schafer vann, og tuttugu mínútur
að finna bjórstofuna, þar sem hann sat að sumbli.
Hann átti það ekki nema skilið að borga fyrir
hressinguna.
Klukkan var fimm mínútur yfir tólf Þegar ég
kom aftur í skriístofu lögreglustjórans. Annabella
Jackson, ljóshærði engillinn, sem telur sjálfri sér
trú um að hún sé vélritunarambátt stofnunar-
innar og verndarengill minn í hversdagslegustu
freistingum lífsins, leit upp frá ritvélinni. „Lög-
reglustjórinn er farinn heim,'og ekki væntanlegur
aftur fyrr en einhverntima seinna í dag,“ sagði
hún.
„Hamingjunni sé lof,“ varð mér að orði. „Ann-
ars var það hann Polnik, sem ég þurfti að hitta.’
„Hann er ókominn enn.“
„Kannski að hann liafi haít ókeypis hádegis-
verð upp úr krafsinu, þarna í veitingahúsinu,"
sagði ég. „Hvenan' eigum við tvö að borða sam-
an næst?“
„Ég hef ekki lokið enn námskeiðinu í sjálfs-
varnarglímunni," svaraði Annabella. „Og ég hætti
ekki á það að vera ein með þér aftur fyrr en ég
hef að minnsta kosti einhverja von um að geta
varizt falli.“
„Hvað er að heyra það tarna, elskan,” mælti
ég fúllur iðrunar. „Getur það átt sér stað, að
þú treystir mér ekki fullkomlega?”
Framliald í nœsta blaði.
— ISkál ... i) iii áraumaittúlkunni rninni!