Vikan - 25.08.1960, Síða 14

DÓTTIR GLÆPAMANNSINS
Framhald af bls. 13.
Suður-Ameríku? En ég hafði engan
passa, og svo var það Florella. Ég
mundi eftir kossi okkar.
Bara, að fjandans stiginn hefði ekki
dottið.
Ég læddist inn í húsið eins hljóð-
lega og ég gat, en samt ekki nógu
hljóðlega til að koma í veg fyrir það,
að móðir mín vaknaði. „Hvar hefur
þú verið?“ spurði hún með þjósti,
þegar ég var að komast inn úr eld-
húsinu.
,.l garði signors Antonios," sagði ég.
„1 garði signors Antonios," æpti
faðir minn, sem nú kom í ljós fyrir
aftan þrekið bak móður minnar. Hann
var á náttbrókunum, með stírurnar i
augunum og auðsjáanlega grútsyfj-
aður. Mér varð á augabragði ljóst, að
einnig hann gæti haft Brooklynar-
steypuvesti upp úr þessu öllu saman.
„Ég held það væri bezt fyrir þig,
piltur minn, að segja okkur allt af
létta af því, hvað komið hefur fyrir,"
mælti móðir mín. /
Faðir minn settist niður, þegar ég
hafði lokið frásögn minni, og leit I
kringum sig á hin fáu verðmæti, sem
í eldhúsinu voru — klukkuna á veggn-
um, gömlu veiðibyssuna, sem hékk
yfir dyrunum, á fallegu diskana á
skápnum, á brúðkaupsmynd foreldra
hans i mahónírammanum. Síðan lyfti
hann höndunum dapur í bragði og
líkt og í fullkominni uppgjöf.
„Hann myrðir okkur öll,“ stundi
hann.
„Aldrei!" æpti móðir mín. Hún reis
upp og náði í byssuna. „Við munum
verjast, þar til yfir lýkur.“ — Augu
hennar skutu gneistum. „Ef hann
hefur í hyggju að skjóta okkur, verð-
ur hann að ganga upp veginn, sem
liggur að húsinu, og þá liggið þið í
leyni hér við gluggann og skjótið
hann niður eins og óðan hund, strax
og hann sýnir sig.“ — Hún beygði
sig niður bak við eldhúsgluggann til
þess að sýna pabba, hvað hún ætti
við.
„Sennilega er öruggara að flýja
bara burtu,“ sagði faðir minn. en
bæði ég og hann vissum, að ekki var
annarra kosta völ en hlýða. Við sett-
umst því niður og biðum dagsbirt-
unnar, en móðir mín tók til að búa
okur undir umsátrið með þvi að hafa
vistir tilbúnar, aðallega kaffi, og
einnig með því að færa skáp inn að
útidyrahurðinni.
Sólin kom upp og hellti skínandi
geislaflóði sínu yfir allt, og rykugur
vegurinn, sem lá upp að bóndabæn-
um okkar, varð silfurhvítur á litinn
rétt eins og kjúkurnar af dauðum
manni. En ekkert rauf hina
venjulegu kyrrð sunnudagsins. Við
heyrðum kirkjuklukkurnar hringja til
messu, síðan ómuðu skólabjöllurnar,
en enn þá sást enginn skuggi bera
við náhvítan veginn.
Var verið að draga það að full-
nægja dómnum yfir okkur, eða var
þetta aðeins gert til að auka á sál-
arkvalir okkar? Ég fór að hugsa um
Florellu, hana ætti ég sennilega
aldrei eftir að sjá aftur.
Faðir minn sagði allt í einu: „Uss!
Er einhver að koma þarna?“
Við störðum niður veginn. Hópur
af fólki kom út úr þorpinu, og skugg-
ar þess féllu sem feigð á náföla göt-
una. Mitt í hópnum mátti sjá signor
Antoriio, otandi stærðar-marghleypu,
og að baki honum tvær manneskjur,
báðar hjúpaðar svörtum slæðum.
Önnur þeírra, mátti sjá, að var
Eugenia, og hin var .. . Gat það ver-
ið ? Jú, það var hún, — Florella. Þrátt
fyrir fjarlægðina og slæðuna gat ég
séð, að hún var grátandi, með höfuðið
beygt af sorg. Hvílíkt þrælmenni af
föður að vera að ætla sér að láta
hana vera áhorfanda að því, er hann
myrti elskhuga hennar með köldu
blóði. Svo sannarlega skyldi hann
verða sviptur þeirri ánægjunni, hugs-
Framhald á bls. 34.
kjólar
Hér sjáið þið nokkra tækifæriskjóla, sem alveg eins
gætu verið venjulegir sumarkjólar og þar að auki
eru þeir bæði einfaldir og smekklegir. Þið, sem þann-
ig er ástatt fyrir, ættuð nú að hefjast handa og sauma
einn þessara kjóla, því það er ekki nokkur ástæða
til þess, að vera verr klæddur en venjulega á þessu
tímabili.
Svo þegar við á annað borð erum að tala um tæki-
færiskjóla man ég eftir grein, sem ég las um daginn
í einhverju blaði og fjallaði urn það hvað óþægilegt
það væri, að vanfærar konur mættu ekki hreyfa sig
án þess að fólk mændi á þær ,hvort sem það væri af
öfund eða þakklæti fyrir að vera ekki sjálfar svo á
sig komin.
Til dæmis þegar fólk heilsaðist liti það framan í
hvort annað; en ef vanfærri konu væri heilsað, liti
fólk fyrst á magann, síðan framan í hana. Einnig
væri það óþægilegt, að fólk virtist ekki vita að þetta
tæki yfir níu mánuði, strax svona hálfum mánuði
eftir að fólk viti hvernig ástatt er, fari það að undra
sig yfir því að konan skuli ekki fæða. Svo lýkur
greininni með vinsamlegum tilmælum um að lofa
vanfærum konum vera í friði með sig og sína. Við
erum hjartanlega sammála.

Tækifæri§