Vikan - 25.08.1960, Síða 20

A dyrciþrepinu heima
hjá lögreglustjóranum í
Pine City finnst lik
ungrar frænku hans. Hún hefur veriö myrt, og
FORSAGA
lögreglustjórinn felur leynilögreglumanninum,
Wheeler, rannsókn málsins. Vitaö er aö sú myrta
hefur veriö á snærum spilavítiseiganda, er dvelzt
nú sem flóttamaöur í Pine City og fellur þegar
grunur á hann um moröiö ...
„Og sð. hinn sami hefur vitað að hann hafði
harna höggstað á yður,“ mælti ég enn og hafði
ekki augun af Fletcher. „Böndin hlióta að berast
að yður. Þess veena dettur mér í hug að snvria
hveriir það séu aðrir en þér s.iálfur og lögreglu-
stiórinn. sem kunni að vita hvað ykkur tveim fór
á m>lli. Haf’ð þér sagt einhverjum frá því — Johny
til dæmis?“
„Ég gekk út fyrir þröskuldinn, en fann að kom-
ið var við herðar mér og leit um öxl.
■Tohnv starði á mig eins og augun ætluðu út úr
höfðinu á honum.
..Þú ert mikilsvirtur í þínum hópi.“ hvæsti hann.
„Skýtur fólk í bakið og svo birta blöðin frásögn
af afrekum þínum undir stórum fvrirsögnum. En
það er ekki að vita nema þú komist einhvern-
t.íma í kast við Þann, sem verður Þér fyrri til
að skióta — og hvað þá, lögguræfill?"
„Johny," svaraði ég rólega, „á ég að taka Þetta
sem hótun?"
„Ég hef ekki í hótunum við neinn," sagði hann.
„Þetta er aðeins vinsamleg aðvörun."
„Þú ert þorpari, Johny. Og þú verður þorpari
alla ævi. En ef Þú hagar orðum þínum þannig,
eru litlar líkur til að hún verði sérlega löng.“
Hann skellti hurðinni að stöfum.
________________ANNAR KAFLI.____________________
Ég fann réttu dyrnar á næstu hæð fyrir neðan
og hringdi bjöllunni. Þegar ég heyrði ekki neitt
fyrir innan, hringdi ég aftur og andartaki síðar
var hurðin opnuð lítið eitt.
„Hver er þar?“ var spurt lágri röddu.
„Lögreglan," svaraði ég. „Wheeler lögreglu-
maður ... ég þarf að tala við yður nokkur orð.“
Dyrnar opnuðust. „Gerið svo vel að koma inn,“
sagði hún.
Ég þáði boðið og stóð nú andspænis Nínu Booth.
Hún var há vexti, rauðhærð með stór, blá augu,
sem ekki virtust geta orðið undrandi á neinu
framar. Hún var íturvaxin í Þess orðs fyllsta
skilningi; allar línur mjúkar og hvelfdar, og
pælonnáttkjóllinn brást ekki því skemmtilega
hlutverki sínu að hylja ekki neitt.
Þessi náttkjóll var sægrænn og myndaði heill-
andi andstæðu við hvítt hörundið á barminum
og grönnum, mjúkum kálfunum. Ég svalg með
augunum Ijósgræna móðu hörundsins á þrýstn-
um mjöðmum hennar innan undir næloninu og
hugsaði með mér, að það mætti vera vitlaus
maður, sem byði slikri stúlku út sér til skemmt-
unar; Nína var stúlka, sem áreiðanlega gat veitt
mönnum mesta og bezta skemmtun heima við.
„Þér kváðust þurfa að tala við mig,“ mælti
nún loks. „Þér virðist þó ekki gera annað en
horfa á mig, eða fer því bráðum að verða lokið,
svo að þér getið komizt að erindinu?"
„Það er ekki oft að manni veitist tækifæri til
að skoða svo íturvaxna stúlku naktari en nakta,"
svaraði ég. „Yður ber þvi að taka það sem gull-
hamra að ég hef horft svo lengi á yður; ég hef
ekki viljað missa af neinu, skiljið þér. Það kemur
sér, að maður hefur þó nokkurn hemil á sjálfum
sér."
„Þér myrðið mig með þessu augnaráði," varð
henni að orði. „En það er ekki sem lakastur
dauðdagi. Ef þér eruð í rauninni lögregluþjónn,
eins og þér reyndar virðist vera, hvers vegna
segið þér ekki erindið? Það er komið fram á nótt
og ég verð að sofa, ef ég á ekki að glata fegurð
minni."
„Hvar hafið þér verið i kvöld?" spurði ég for-
málalaust.
„Hvað eigið þér við?" spurði hún varfærnis-
lega.
„Ég vil fá að vita hvert þér hafið farið og
með hverjum og hvað þér hafið aðhafst?"
Hún yppti fagurmótuðum öxlunum. „Það er
ekki lengi sagt. Ég var hérna í íbúð minni þangað
til um hálfellefuleytið, en þá heimsótti ég kunn-
ingja mína og drakk nokkur staup Ég hef verið
komin hingað aftur undir miðnættið."
„Hverjir voru þessir kunningjar?"
„Fletcher heitir annar þeirra, hinn Johny Torch.
En hvers vegna spyrjið þér eiginlega?"
Ég sagði henni það. Hún beit á vörina svo sá
í mjallhvítar tenurnar, þegar ég gat Þess að Linda
Scott hefði verið myrt.
Svo gekk hún yfir að vinskenknum, sem stóð
inn við vegg i setustofunni. „Mér veitir ekki af
hressingu," sagði hún. „Má kannski bjóða yður
eitthvað að drekka?"
„Slatta af viský og agnarögn af sódavatni,
þakka yður fyrir," svaraði ég
Nína fór sér ekki óðslega að því að blanda
drykkinn. Loks bar hún mér glasið. „Hvers vegna
tyllum við okkur ekki einhvers staðar?" spurði
hún og við fengum okkur sæti á legubekk.
„Þetta kemur yfir mig eins og reiðarslag," tók
hún til máls. „Mér féll að mörgu leyti vel við
Lindu. Bezta stelpa og ein af þeim fáu vinkonum,
sem ég hef eignast."
„Hún hefur víst verið vinsæl yfirleitt," varð
mér að orði. „Ykkur ber öllum saman um það —
yður, Fletcher og Johny Torch. Merkilegt að nokk-
ur skyldi geta fengið sig til að myrða hana."
„Ég skil það ekki heldur, að nokkur skuli hafa
fundið ástæðu til að myrða hana," sagði hún í
einlægni. „Linda gerði aldrei neinum manni mein.
Hún var ef til vill helzt til mild í lund ag meyr.
Kannski það hafi orðið henni að fótakefli."
„Hvað er langt síðan þér kynntust henni?"
„Fimmtán mánuðir eða því sem næst. Við unn-
um saman í Las Vegas."
„Hjá Fletcher?"
Hún drakk vænan teig. Kinkaði síðan kolli lítið
eitt. „Jú, víst unnum við hjá Howard Fletcher.
Er nokkuð athugavert við það? Hann áleit heppi-
legra að láta stúlkur gæta spilaborðanna en karl-
menn; það laðar fólk fremur að og gerir einkum
karlmennina djarfari um leið og þeir taka tapinu
með meira jafnaðargeði þegar ung og falleg stúlka
sópar til sín peningunum þeirra."
„Ekki datt mér það í hug að Fletcher væri svo
slunginn mannþekkjari," varð mér að orði. „Heim-
spekilega sinnaður maður ...“
Nína leit á mig, skildi auðsjáanlega ekki hvað
ég var að fara.
„Jæja, hvað um það," sagði ég. „En hvernig
stóð á því, að þið Linda komuð hingað til borg-
arinnar?"
„Howard Fletcher tók okkur með sér þegar
hann fór frá Las Vegas," svaraði hún.
„Hafði hann í hyggju að koma á fót spilavíti
hérna?" spurði ég enn.
„Ég hef ekki hugmynd um hvað hann hefur
á prjónunum," svaraði hún. „En hann greiðir
manni há laun og allan dvalarkostnað að auki.
Þetta er mér eins og sumarleyfi. En hvað hann
ætlar sér með mig, það veit ég ekki."
„Og ekki heldur hvað hann hefur ætlast fyrir
með Lindu Scott?"
„Þér farið villt, ef þér haldið að Howard
Fletcher hafi myrt Lindu," sagði hún með sann-
færingu. „Hann er ekki þannig gerður."
„Hvers vegna eruð þér svo viss um það?“
„Það er eitt af því, sem maður bara veit, ef
þér skiljið hvað ég á við,“ svaraði hún. „Ég veit
það, að minnsta kosti; ég hef þegar kynnzt það
mörgum karlmönnum á lífsleiðinni, að ég fer
nærri um slikt."
„Er það fleira, sem þér farið nærri um?"
„Varðandi Lindu? Ég kynntist henni raunar
aldrei mjög náið, eða svo finnst mér nú að minnsta
kosti. Hún minntist til dæmis aldrei á hvað hún
hefði haft fyrir stafni áður en hún fór að vinna
hjá Fletcher. Þó veit ég að hún var ættuð héðan
úr austurfylkjunum, og að hún átti frænda hérna
einhvers staðar. Ef til vill gæti hann frætt yður
meira um hana en ég.“
„Ég þekki þennan frænda hennar. Ég get raun-
ar ekki sagt að við séum vinir," sagði ég. „En
við þekkjum hvorn annan sæmilega."
„Og svo var það elskhugi hennar ...“
„Fletcher, eigið þér við?“
Nína starði á mig og undrunin leyndi sér ekki
í svip hennar. „Nei, ég á svo sannarlega ekki við
hann. Fletcher hefur allt annan smekk. Hann
er ekkert hrifinn af þessum stóru, starandi aug-
um og blessuðu sakleysi." Hún brosti við og hristi
höfuðið. „Nei, hann hefur allt annan smekk. Þér
hljótið að hafa heyrt Gabriellu getið?"
„Gabriellu? Leikur hún á horn?“
„Nei, hún er nektarsýningarmær."
„Ég verð að viðurkenna, að menntun minni
virðist áfátt hvað það snertir," varð mér að orði.
„Segið mér nánar frá henni."
„Skemmtikraftarnir eru yfirleitt ekki lengi í
vistinni í Höggormsauganu," svaraði hún lágt, „en
Gabriella hefur verið þar allt frá byrjun. Og hún
er þar enn. Það fer ekki á milli mála, að það er
hún ein, sem talizt getur ástmey Fletchers."
„Þér eigið við að hann unni henni jafnvel meir
en peningunum?"
„Ég var að ræða um tómstundaiðju hans, en
ekki aðalstarf," svaraði hún og beit sem snöggv-
ast á vörina.
„En hver var þá þessi elskhugi Lindu Scott?"
XIKAN
20