Vikan - 25.08.1960, Síða 21

„Rex Schafer heitir hann. Hann er fréttamað-
ur við eitthvert blað að mig minnir."
„Vitið þér hvar hann er að finna?"
„Því miður ekki.“ Hún hristi höfuðið. „Ég veit
ekki einu sinni við hvaða blað hann vinnur."
„Jæja, ég get komizt að því,“ sagði ég „Nokkuð
annað, sem þér munið varðandi Lindu?"
„Ekki sem ég man I bili, að minnsta kosti." Hún
rétti mér tómt glasið. „Gerið svo vel að gefa
mér í það aftur," mælti hún.
Ég fyllti glös okkar beggja og tók mér aftur
sæti á legubekknum. „Mér var sagt að Linda hefði
verið einskonar ástmey Fletchers," mælti ég.
,,Þú hefur yður ekki verið skýrt rétt frá,“ svar-
aði hún af einlægni. „Þér ættuð að komast I kynni
við Gabriellu. Þá munduð þér ekki vera í vafa.
Það getur enginn verið, sem sér hana.“
„Kannski ég reyni einhverntíma að athuga
hana," varð mér að orði.
Hún drakk úr glasinu til hálfs; leit til min yfir
barm þess. „Þér hafið að sjélfsögðu verið búnir
að reikna þetta allt út,“ sagði hún. „Linda Scott,
hugljúf og heillandi — ástríðumorð, eða eitthvað
þessháttar ?“
„Eitthvað í þá áttina," samsinnti ég. „En nú
verð ég að setja dæmið upp aftur."
„Kannski get ég orðið yður að einhverju liði?"
„Hvernig þá?"
„Ég veit það raunar ekki ...“ Hún yppti öxl-
um, svo enn meir sá í nakinn barm henni. „Eitt-
hvað hlýt ég að geta. Mér féll vel við hana,"
sagði hún.
„'Segðu mér eitthvað nánar um .Tohny Torch,"
mælti ég.
Henni brá sýnilega. „Johny Torch?" spurði hún
lágt „Hvað ætti ég að geta sagt yður um hann?“
„Hvers vegna hefur Fletcher hann í slagtogi?"
„Johny er vinur hans." mælti hún af varúð.
„Þeir eru miög nánir vinir. Nokkuð annað, sem
yður fýsir að vita?"
..Þér hafið ótta af Johnv." varð mé’’ að orði.
„Fletcher er bó ekki smeykur við hann.“
..Ekki mundi ég nú vilja fortaka Það," svaraði
hún lágt..
„Hvað hét hann nú aft.ur, þessi skemmtistaður,
sem Fletcher starfrækti í Las Vegas?" spurði ég.
„Höggormsaugað."
„Það er rétt og ... Og Gabriella, hún starfar
þar enn?"
Eg tæmdi glasið og rois á fætur. „Þakka yður
fyrir hressinguna." sagði ég.
„Það er nú heldur lltið að þakka," svaraði hún.
„Og ef þér vilduð nú vera svo vænn að fvlla glasið
mitt enn einu sinni um leið og þér farið ..."
Eg gerði bað og færði henni glasið
„Þakka yður fvrir." Hún dró djúpt andann.
Rrnsti tíl min. . Þér eruð ailra bezti néungi. Geti
ég orðið vðnr að einhverju liði. bá látíð mig vita.
Þér ættnð að koma tij mín annað kvöld og segja
mér bvernig géngur?"
„Því ekki bað?" svaraði ég. „Að minnsta kosti
ef bér heitið bví að vera bð eins klædd og nú.“
Hún leit á siálfa sig með bersýnilegri velbókn-
un. „Eg hef alltaf verið beirrar skoðunar." tók
hún til máls. „að sé stúlka sæmilega vaxin, þá
eigi hún ekki að levna þvi. Samt sem áður get
ég ekki lofað bvi að vera nákvæmlega eins klædd,
þegar ég tek á mðti yður næst."
„Það þykir mér leitt."
„En hinu heiti ég. að ég skal ekki vera meira
klædd en ég er nú."
„Þá er það fast.ráðið að ég kem." svaraði ég
um leið og ég hélt til dyra. „Og ef það er eitt-
bvað meira. sem rifjast upp fvrir yður I sambandi
við Lindu, þá látið mig vita,"
„Ég geymi það þá þangað til þér komið," sagði
hún. • '
Ég ók til lögregluskrifstofunnar. Þeir Polnik
og lögreglustjóri biðu min þar. Lögreglustjórinn
hvessti á mig augun um leið og ég kom inn úr
dyrunum. „Jæja?" spurði hann.
„Jæja, hvað?"
„Hvar er hann? Hvar er Fletcher?"
Ég settist makindalega I hægindastólinn, sem
ætlaður var góðum gestum, kveikti mér I vindl-
ingi og fór mér ekki óðslega að neinu. „Fletcher
hefur fjarvistarsönnun á reiðum höndum," svar-
aði ég loks.
„Hvað eigið þér við með fjarvistarsönnun?
Sagði ég yður ekki að taka hann höndum og koma
með hann?" öskraði Lavers lögreglustjóri.
„Hann var ýmist með einum eða tveim vitnum
allt kvöldið," svaraði ég. „Hvenær hefur lögur.um
verið þannig breytt, að það nægði ekki sem fjar-
vistarsönnun?" spurði ég.
„Það kemur stundum fyrir, Wheeler," urraði
Lavers, „að þér ... Hver voru svo þessi vitni?"
Ég sagði honum undir og ofan af því, sem ég
hafði orðið áskynja, og hann urraði illskulega,
þegar ég hafði lokið máli mínu. „Þetta er ber-
sýnilega ekkert annað en haugalygi. Ég hef þegar
YIKAN
skipað yður og sklpa yður I annað og seinasta
skipti að fara og taka mártnínn fastan ...“
„Mér er það fyllilega Ijóst, herra lögreglustjóri,
hvernig yður hlýtur að vera innanbrjósts, þar sem
þetta var systurdóttir yðar. En við höfum engár
sannanir gagnvart Fletcher, eins og þér hljótið
að sjá, þegar þér áttið yður betur. Taki ég hann
fastan nú, verðum við að sleppa honum samstund-
is aftur þegar lögfræðingur hans skerst I málið."
Lögreglustjórinn hagræddi sér I sætinu.
„Þá það," svaraði hann eftir nokkra þögn og
átti örðugt með að koma upp orðunum. „Þá það.
En ég krefst þess, að morðingi Lindu finnist taf-
arlaust og ég veit hver hann er. Það er Fletcher
og það verðum við að geta sannað, það er allt
og sumt. Þér skiljið það. Wheeler?"
„Já, herra lögreglustjóri."
„Polnik getur svo sagt yður hvað gerzt hefur
í málinu. Þótt það sé raunar nauða ómerkilegt,"
urraði hann. „Ég fer heim. Læknirinn varð að
róa konu mlna með deyfilyfjum. en ég þori samt
ekki annað en að vera henni nálægur."
„Ég skil það. herra lögreglustjóri," svaraði ég.
„Þér vitið auðvitað að Linda var í Las Vegas
síðastliðna fimmtán mánuði."
„Nei. það hafði ég ekki hugmvnd um. Hún
minntist ekki á neit.t þessháttar við okkur. Það
hef ép begar sagt vður."
,..Tá " svaraði ég „Við hittumst bá í fvrramálið “
„Við hitt.umst. þegar yðnr pefur orðið eitthveð
ágengt." t.uldraði hann geðvonzkuiega. ..Athueið
nánar hessa fjarvistarsönnun. sem Fle*-cber þvkist
hafa Ég bori að hengja mig unn á að bún revn-
ist. Ptils virði. Samkvæmt bví. sem bér seeið. bvgg-
ist hún á orðum st.rákbornara og ranðhærðrar
iauslætisdrósar “ Hann urraði. „Þér virðist heldiir
auð^rúa enn, Wheeler."
„Slepnum þvl." svaraði ég. „Það er þessi
skommtistaður I Las Vegas ...“
Hann skellt.i hurðinni að stnfurn á hæla sér
áður en mér tókzt að liúka setningunni. Mér varð
litið á Polnik. sem virt.ist í áiika góðu skapi og
ég sjálfur. „Vertu ekki að draga mig á bessu."
varð mér að orði. „Segðu mér hvers þú hefur
orðið áskvnja."
„Ég hef ekki orðið neins visari. að heit.ið get.i."
svaraði hann. „Við fundum ekkert bað I grennd
við hús lögreglustiórans. sem veitt gæti nokkrar
unplýsingar. ekki einu sinni hjólaför Við snurðum
nágrannanna spjörunum úr. en heir höfðu ekki
orðið neins varir, ekki heyrt bíl hemla eða neitt
þessháttar."
„Gott er það." varð mér að orði.
Polnik leit á mig, og það var eins og hann vildi
biðiast afsökunar. „Þú sást siálfur hvernig allar
aðstæður eru þarna," sagði hann. „Hús lögreglu-
st.iðrans stendur langt frá götunni, umgirt triám
á alla vegu. Þótt lúðrasveit léki hergöngulag þar
á dvrabrepinu mundi enginn nágrannanna hevra
hana eða sjá. Það er eitthvað annað en heima
hjá mér. lagsmaður — Þar heyrir maður andar-
drátt fólksins I næstu ibúð."
„Lavers lögreglustjóri keypti þetta hús vegna
þess hve rólegt þar var og hljótt," mælti ég. „Það
virðist geta reynzt vafasamur kostur."
„Já, ég er yður sammála." svaraði Polnik af
undirgefni og til þess að segja eitthvað.
Mér fannst sem ég hefði sett hann út af laginu
með þessum ónauðsynlega útúrdúr, svo að ég
hvarf aftur að efninu. „Hvernig var umhorfs I
híbýlum stúlkunnar? Þið hafið athugað þau vel
og vandlega?"
„Vitanlega, en það er sama sagan, •— ekkert,
sem gefið getur minnztu vísbendingu. Þetta virð-
ist ekki ætla að verða neinn barnaleikur . . .“
„Þar hefurðu þó einu sinni rétt fyrir þér,"
sagði ég. „Ég geri ráð fyrir að við gerðum rétt-
ast að fara heim og leggja okkur."
„Já, ég gæti að minnsta kosti þegið að fá mér
dálítinn blund." Hann leit á mig öfundaraugum.
„Þú átt vitanlega vlsan ylinn eins og venjulega,"
sagði hann.
„Undir sænginni, já.“
„Það er einmitt það, sem ég á við. Það vildi
ég að ...“
„En það er ekki það, sem ég á við," greip ég
fram í. „Ég fer beinustu leið heim og hátta þar
og sofna undir sæng — aleinn. Ég hef annað að
gera en að eltast við stelpur."
„Og þú þarft ekki heldur að elta þær," sagði
hann. „Þær eru alltaf á eftir þér, hvar sem þú
ferð. Ljóshærðar, dökkhærðar ..
„Haltu þér saman," sagði ég og brá fyrir mig
orðalagi lögreglustjórans. „Og það fyrsta, sem þú
gerir í fyrramálið, er að spyrjast fyrir í veitinga-
húsinu, þar sem þeir, Fletcher og Johny, telja sig
hafa snætt kvöldverð, og komast að raun um
hvort nokkur af þjónustuliðinu kannast við þá
eða minnist þess að hafa séð þá.“
„Það skal gert."
„Sjálfur ætla ég að hitta að máli þennan frétta-
mann, þennan Schafer, og athuga hvort hann get-
ur gefið nokkrar þær upplýsingar um Lindu Scott,
sem að gegni mega koma. Það virðist ekkept upp
úr þeim Fletcher og Nínu að hafa hvort eð er.“
„Nokkuð annað?"
„Aðgættu hvort þeir Fletcher og Johny Torch
eru I afbrotaskrá lögreglunnar. Fyrst og fremst
I Las Vegas .. .“
Ég reis á fætur. Virti fyrir mér auðan stólinn
við skrifborð lögreglustjórans. „Finnst þér ekki
andrúmsloftið hérna I skrifstofunni nokkuð ein-
kennilegt, Polnik?" spurði ég.
Polnik hnusaði og þefaði i alalr áttir.
„Nei, ekki finnst mér það,“ svaraði hann. „Finn-
ur þú einhvern annarlegan þef?"
„Hann hefur efiaust aíltaf verið," svaraði ég.
„Þetta er bara í fyrsta skiptið, sem ég veiti því
athygli."
ÞRIÐJI KAFLI.
„Það lítur ekki út fyrir að þér takið yður dauða’
Lindu Scott ákaflega nærri." sagði ég.
„Jafnvel dauðinn íær ekki aðskilað þá, sem
unnast," svaraði Schafer lágt. „Þetta er víst úr
einhverju kvæði," bætti hann við.
„Það má vel vera," sagði ég. „Það er að minnsta
kosti ekkert svar.
Hann fékk sér enn vænan teig. „Þetta er leiðin
okkar allra, fyrr eða síðar," mælti hann enn. „Við'
erum öll fædd til að deyja; dauðinn og hnignunin
er hið eina, sem við eigum víst I lifinu. Fæðingírc
er aðeins fyrsta skrefið á vegi til grafar."
Ég kveikti mér I vindlingi og virti fréttamann-
inn nánar fyrir mér. Hann var kominn nokkuð
yfir tvítugt, dökkhærður, sambrýnn, þunnleitur;
augun dökk og skimandi. Hann minnti mig helzt
á náungana í kvikmyndunum. sem alltaf láta lífið
í umferðaslysi áður en sýningin hefur staðið I
fullar fimm mínútur. Nú hafði hins vegar viljað
svo til, að það var unnustan, sem varð fyrir slys-
inu og fyrir bragðið samhæfðist hann ekki hlut-
verkinu.
„Linda Scott var unnusta yðar," staðhæfði ég.
„Það hefur kannski litið þannig út,“ svaraði
hann. „E’ða kannski að ég hafi viljað láta það líta
þannig út."
„Þér vilduð ef til vill skýra þetta nánar," varð
mér að orði. „Ég er ekki annað en heimskur lög-
regluþjónn og á örðugt með að átta mig á há-
fleygu orðalagi."
„Ég var að reyna að ná i stórmerkilega frétt.
Vinn raunar að þvi enn. Og ég áleit að Linda gæti
komið mér þar að gagni."
Framhald á bls. 33.
— Já, og svo er það stór kostur á húsinu að
það er fullkominn bar í kjallaranum.
— Já, svona, þú færist nær!
21