Vikan - 25.08.1960, Blaðsíða 35

spark i óæðri endann, svo að hann
hrökk í burtu, og beygði sig síðan
sjálf niður að byssunni.
„Skjóttu ekki!“ æpti ég, en það
var of seint, hún hafði tekið í gikk-
inn. Skotið hljóp úr byssunni, sem
var nærri aldargömul, með ógurleg-
um hávaða, og svartur reykmökkur
gaus upp. Ég sá mömmu falla fram
fyrir sig með andlitið kolsvart, líkt
og sá vondi væri þar sjálfur kominn.
Pabbi stökk á fætur með jafnsnöggu
viðbragði og hann sjálfur hefði ver-
ið skotinn, og báðir köstuðum við
okkur án þess að hika andartak í
gegnum gluggann, þrátt fyrir það að
hann væri lokaður.
Við vorum þotnir upp í klettana
efst á hæðinni, áður en við máttum
vera að því að draga andann, en þeg-
ar við loks þorðum að líta við, blasti
við okkur sjón, sem gerði okkur
furðu lostna. Gatan fyrir framan bæ-
inn okkar var algerlega auð, og langt
í burtu rétt við þorpið sást í dreifð-
ar mannverur, sem hlupu eins og þær
ættu lífið að leysa. Einhvers staðar
fremst i hópnum þóttist ég greina
signor Antonio.
„Og hver fjandinn," sagði faðir
minn og starði yfir auðan orustuvöll-
inn yfir sig kominn af undrun. „Við
höfum sigrað.“
Við gengum niður að húsinu hæg-
um og hugsandi skrefum. Gat það
verið, að signor Antonio væri rag-
geit? Hafði hann gert steypuvestin
frægu aðeins handa fólki, sem hafði
ekki slíkt hugrekki og við til að verja
sig?
Við fundum mömmu liggjandi með-
vitundarlausa undir borðinu og köll-
uðum hana aftur til lífsins með fötu
fullri af vatni og glasi af koníaki.
„Við sigruðum," sagði faðir minn,
þegar mamma gat loks hlustað á okk-
ur, og rödd hans var hörð og einarð-
leg. „Bardaginn var langur og harð-
ur, en við höfum unnið fyrstu atrenn-
una. Næsta atrenna,“ sagði hann og
sló hnefanum i borðið, svo að söng
i, „skal fara fram í herbúðum and-
stæðingsins sjálfs. Við Pietro munum
fara niður eftir og gera út um þetta
mál í eitt skipti fyrir öll!“ Strax og
við höfum haft fataskipti og hlaðið
byssuna á nýjan leik, lögðum við svo
af stað.
Aðalgatan i þorpinu okkar var full-
komlega mannlaus. Jafnvel hundarnir
virtust hafa flúið burtu. En ég þótt-
ist finna fjölda augna stara á okk-
ur, þar sem við gengum tignarlegir
rakleiðis að ógnþrungnu vígi signors
Antonios, það er að segja húsi hans.
Skyndilega datt mér nokkuð í hug,
og ég sagði: „Pabbi, ef til vill bíður
signor Antonio komu okkar með
byssu sína bak við einhvern glugg-
ann?“ Pabbi stanzaði eins og hann
hefði gengið á vegg. „Ja, hver þrem-
illinn,“ sagði hann. „Þú virðist ekki
alveg tómur í kollinum. Við skulum
setjast niður á næstu vínstofu og
hugsa mál okkar.“
Við settumst niður og af tómri
tilviljun einmitt við það borð, þar
sem signor Antonio var vanur að sitja.
Það, sem næst gerðist, gerði okkur
steinhissa, því að signor Antonio tók
þessa ögrun sem úrslitakosti. Áður
en skjálfandi þjónninn hafði haft
tima til að spyrja okkur, hvað við
vildum, opnuðust dyrnar á húsi
signors Antonios, og Eugenia kom í
ljós, bognari og kræklóttari en
nokkru sinni fyrr og veifaði skítug-
um, hvitum vasaklút.
„Fáni uppgjafarinnar," hvislaði ég.
„Orustan er unnin.“ — Bak við hurð-
ina, sem enn var aðeins opin í hálfa
gátt, skein í fölt andlit signors
Antonios.
„Húsbóndinn vi 11 fá að tala við
ykkur,“ mælti hún veikri, titrandi
röddu, „ef þið viljið leggja frá ykk-
ur vopnin.“
„Láttu hann koma út fyrst og það
vopnlausan," sagði pabbi.
Skilaboðum hans var komið til
rétts aðila, og hægt, með reikulum
skrefum og öskulitað andlit kom hinn
mikli signor Antonio í Ijós, studdur
af Florellu.
Við skildum byssuna eftir á borðinu
og gengum fram. Faðir minn hvessti
augun á signor Antonio, en ég hins
vegar gat ekki haft augun af hinni
yndislegu Floreliu minni. Andlit
hennar var allt þakið tárum, og fæt-
ur hennar reikuðu, rétt eins og þeir
ætluðu að neita að bera hana.
„Ég elska hana,“ hrópaði ég. „Ef
þú leyfir mér ekki að giftast, pabbi,
þá dey ég.“
„Þú að giftast dóttur morðingja!"
hrópaði faðir minn. „Nei, það skal
aldrei verða."
„Einkadóttir mín að giftast glæpa-
manni!" æpti signor Antonio enn
hærra, — „manni, sem skýtur af fall-
byssu á föður, sem rangt hefur verið
gert til. Nei, aldrei!"
,,Aldrei?“ hrópaði ég. Við hróp mitt
leit vesalings Florella mín upp, og
sorgmætt andlit hennar var fegurra
en útsprungin rós. „Aldrei," stundi
hún, og hægt, líkt og þegar rós föln-
ar, leið yfir hana.
„Hún er dáin!“ hrópaði fólkið, um
leið og það tók að streyma út úr hús-
unum í kring. „Glæpamennirnir hafa
myrt hana.“
„Ó, ástin min!“ hrópaði ég. „Þú
yndislega blóm hjarta mins.“ Ég greip
hana í faðm minn, um leið og hún
féll, og þakti andlit hennar kossum.
„Húrra!" hrópaði einhver. „Kvenna-
flagari!" hrópaði annar. E'n húrra-
hrópið var miklu hærra.
„Hvernig dirfistu að snerta hana!“
hrópaði signor Antonio og hélt dauða-
haldi í síðustu leifarnar af virðingu
sinni.
„Pabbi!“ hrópaði ég yfir vaxandi
húrrahróp mannfjöldans. „Mundu, að
enginn sigur er fullkominn án her-
fangs. Eigum við að fara af orustu-
vellinum með tómar hendur?"
„Nei, aldrei!“ hrópaði faðir minn.
„Signor Antonio! Ég krefst dóttur
þinnar handa hinum hugrakka syni
mínum!"
„Aldrei,“ hvislaði signor Antonio,
en hvísl hans skorti alla sannfæringu
og drukknaði eins og hinn eyðilagði
orðstír hans algerlega í húrrahróp-
um mannfjöldans.
„Yndið mitt,“ hvíslaði ég að
Florellu.
„Hetjan mín,“ hvíslaði hún.
„Enginn skal nokkurn tíma skilja
okkur að.“
Og það reyndist orð að sönnu.
1 fyrstu var Florella dálítið miður
sín vegna þeirrar minnkunar, sem
faðir hennar hafði orðið fyrir, en
eins og ég útskýrði fyrir henni og
allir þorpsbúar urðu sammála um, þá
getur jafnvel hinn harðgerasti morð-
ingi misst kjarkinn, þegar við ofur-
huga eins og mig og pabba væri að
fást, og enginn skyldi frekar hæðast
að signor Antonio en að fræknum
íþróttagarpi, sem nú væri hættur
allri keppni og ef til vill farinn að
gildna.
Eins og að líkum lætur, eru end-
ur og eggjakörfur ekki framar skild-
ar eftir við dyrnar hjá signor
Antonio. En honum er enn sýnd full
virðing, eins og sæmir morðingja,-
sem setztur er í helgan stein, og þó
að hann sé ekki lengur „borgari
númer eitt“ í þorpinu okkar, þá hefur
hann að minnsta kosti ánægjuna af
því að vera tengdur honum.
Og hver er þá þessi nýi aðalborgari?
má Vera, að þú spyrjir. Auðvitað faðir
minn. Hver annar? Var hann ekki
hetjan í umsátrinu? Jafnvel mamma
þagnar stundum, þegar hann lítur á
hana á vissan hátt og minnir hana á,
hvað gerðist, þegar Antonio Chirico,
morðinginn frægi, framdi þann kjána-
skap að ætla sér að etja við hann
kappi. ★
'&o’vScuáúA,
ftjo&ky&Lunnúh
teœ£isleápur 125 in™
H.i. Haftækjaverksmiiljan
HAFNARFIRÐI — SlMAR: 50022 OG 50023
V I K A N
35