Vikan


Vikan - 22.12.1960, Side 13

Vikan - 22.12.1960, Side 13
færandi varning og farþega heim. I snjómuggunni verður skipið að ævin(;ýralegri stærð, torráðið á svipinn. <] Jólastemmning í miðbænum. Það var sannkölluð hundslappadrífa, en snjórinn varð fljótlega að krapi í hjólförunum. Undarlegt þetta ineð snjóinn og jólin. Jafn- vel þar sem aldrei snjóar, er reynt að búa til einhvers konar eftirlíkingu af snjó. Þetta stafar kannski að einhverju leyti frá póstkortunum, sem sýna okkur litlar kirkjur, kaffentar. Hvenær hefur sézt auð jörð á jólapóst- korti? Við höfum iíka lesið það einhvers staðar, að upphafið að þessu rnegi rekja til Charles Dickens. Hann lýsti svo hugnæm- um jólum með mjúkri snjóbreiðu, að síðan hafi mönnum þótt miklu jólalegra að hafa snjó. Jafnvel hér á íslandi gelur brugðizt til beggja vona með snjó á jólum. Svo voru það jólakortin, sem ég átti að kaupa. Mamma sagðist þurfa að skrifa fimmtíu jólakort, og ég hugsa, að ég fái þau hér. V .{• Það eru ekki Islendingar á ' [ískemmtireisu, ef þeir gleyma að 'koma í næturklúbb. Maðurinn finn- ur það, sem hann leitar að, og fær það, sem hann óskar, — víst um það. Og við komum í næturklúbb síðasta kvöldið okkar í Stokkhólmi. Bar- þjónninn er blökkumaður, í hárauð- um jakka og með stóra silfraða flautu í trantinum. 1 hvert sinn, sem hann skenkir á glösin, blæs hann í flautuna og hringir klukku, sem hangir yfir skenkiborðinu: — Maður er að taka út sumar- leyfi fyrir þrjú næstu ár, segir kaup- maðurinn okkar. Einhver í hópnum hefur orð á því, að klukkan sé orðin margt og að við eigum langa bílferð fyrir höndum að morgni. Þá segir aldursforsetinn: — Hvað heyri ég? Hver vill ekki vaka lengur? Og eins og að líkum lætur, þá vilja allir vaka lengur. En að morgni er ég að sjálfsögðu með þeim fyrstu niður i lyftunni og fer með henni eina reisu enn án þess að eiga nokk- urt sérstakt erindi. Ég er bara að skemmta mér i þessu ágæta farar- tæki. Svo erum við í langferðabílnum, þjótum daglangt um sumarland í sól- skini, og nýtt er að horfa á smábæina og skógana og vötnin, án þess að komi skúr úr lofti. Og við eigum svefnstað í sveitakaupstað við blátt vatn. Skyldi annars fyrirfinnast nokkur sveitakaupstaður í þessu landi, sem ekki stendur við blátt vatn með út- sýni til skógarins? Þessi næturdval- arstaður okkar heitir Vadstena og stendur við Vettern, eitt mesta stöðuvatn Svíþjóðar. Ef þú værir hér í kvöld, einn á gangi um kaupstaðinn eins og ég, einn og ótruflaður, þá færi ekki hjá því, að þú tækir eftir þvi, hvorsu kyrrðin er aðlaðandi og hversu allt er hreint og snurfusað, —■ engu líkara en hér eigi að fara að taka auglýs- ingakvikrfiynd i kvöld til að sýna heiminum: Sjáið þennan bæ. Getið þið hugsað ykkur snotrari bæ? Kom- ið og dveljizt hér um stundarsakir. Þið muriuð ekki verða fyrir vonbrigð- um ... En ég held samt, að það eigi ekki að taka neina auglýsingakvik- mynd hér i kvöld. Ég held, að ein- mitt svona séu flestir sænskir bæir og minni kannski mest á þýzka fjalla- bæi, sem gleymdist að eyðileggja i siðasta striði. En nú verð ég að segja þér svo- lítið frá herbergisfélaga mínum. Það er ungi maðurinn, yngispilturinn, sem fyrstu daga ferðarinnar var sí- dundandi við myndavélina sina, en fór svo að sjálfsögðu að dóta sér við önnur og lifrænni viðfangsefni. Það kom stúlka í spilið. Já, hvað haldið þið? Og frímerkjasafnið og mynda- vélin er ekki lengur heimsins mesta undur. Ungi maðurinn er mjög hátt- vís. Framkoma hans, orðaval hans, — og ég held, allur hugsanamáti hans, auðkennist af snoturleik. Og það er jafnan snoturt bros á andliti hans. Og enda þótt dagarnir séu kannski allt of stuttir, þá fer ungi maðurinn yfirleitt ekki seinna í rúm- ið en ég, — ekki heldur í kvöld. Hið síðasta, sem hann segir, áður en hann fer að sofa, er ævinlega þetta sama: — Þetta var dásamlegur dagur. — Já, anza ég. —■ Og það er til mikils að hlakka á morgun, segir hann. — Já, vissulega, anza ég, og kannski bæti ég við, en ekki með orðum, heldur svipbrigðum: — Og hvert er nú helzta tilhlökkunar- efnið? flann bara brosir. En ég er ekki enn þá svo gamall, að ég geti ekki lesið fallega sögu í augum tvítugs manns. — Góða nótt, segir hann. Eg hika svolítið. Kannski ætla ég að segja eitthvað, svo segi ég ekk- ert — nema góða nótt. En í kvöld brýt ég venjuna, — spyr: <— Hvernig byrjaði það? Óskar ABalsteinn: Hver vill ekki vaka lengur? BRUGÐIÐ A LEIK VII Þögn. Hvað er ég líka að orða það, sem ekki er hægt að tala um? Hver veit, hvar og hvernig þaö byrjar? Maður veit aðeins þetta: Það bara byrjar. Ungi maðurinn brosir ekki leng- ur, — jú, nú kemur bros í augun aftur, og hann segir: — Það er kannsld ekki neitt. —- Nú skil ég ekki, anza ég. — Við erum í útlöndum. Hér er allt framandi og nýtt í kringum okk- ur -— og öðruvísi en heima, segir hann. Ég segi ekki meiri vitleysu, heldur þetta: — Það er til mikils að hlakka á morgun. — Já, það er það. Góða nótt, segir hann. — Góða nótt, anza ég. Hann sofnar, um leið og hann leggur aftur augun. En ég er eitt- hvað að grunda út í tilveruna. Það er nú svona að vera ekki lengur tví- tugur. Síðla næsta dag erum við komin til Helsingjaborgar við Eyrarsund. Og það er ekki nema spannarlengd yfir sundið til Helsingjaeyrar í Dan- mörku. Áætlunin gerir ráð fyrir, að við förum þangað að morgni. En eig- um við ekki að stelast á undan áætl- un, vera með dönskum eitthvað fram eftir nóttunni og fara svo í alvöru yfir til þeirra að morgni? Þetta er samþykkt I einu hljóði. Á ferjunni heyrum við margar glaðar raddir, einkum danskar. Hér Framh. á bls. 29. sdcan 13

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.