Vikan - 29.06.1961, Blaðsíða 41

en .saint var eins og henni yrði
litið úr verki. Hún var alltal' a'ð
liugsa um barnið, sem liún fengi nú
bráðum að sjá, og, — þótt einkenni-
legt kunni að virðast, — einnig
um föður þess, sem yrði nú bráð-
lega sleppt úr fangelsinu.
Dyrabjallan hringdi. Anna-Lisa
fór til dyra og hélt, að þetta væri
einhver viðskiptavinur, en svo var
ekki. Þetta var Knud Jespersen
leynilögreglumaður. Koma hans nú
var henni ekki minna undrunarefni
en í fyrsta skiptið, sem hún sá
hann.
— Má ég koma inn? spurði hann
vingjarnlega.
— Já, gerið þér svo vel. Anna-
Kísa átti bágt með að leyna undrun
sinni. Hvert var erindi hans?
Hvernig hafði hann fundið hana?
Knud Jespersen byrjaði á því
að útskýra hið siðara. — Ég hef
haft svo mikið fyrir þvi að leita
yður uppi, ungfrú Anna-Lísa. Þér
hafið falið yður vel.
I-Iún kinkaði kolli og leit spyrj-
andi á hann.
— Hvernig liður yður? hélt
lögreglumaðurinn áfram.
Anna-Lísa svaraði einhverju fyrir
siðasakir, en lögreglumaðurinn
gerði sig ekki ánægðan með það.
Hann gafst ekki upp, fyrr en Anna-
Lisa hafði sagt honum megnið af
þvi, sem gerzt hafði, frá þvi að
hann sá hana siðast.
— Flemming Berg er þá faðir
barnsins?
— Já.
Jespersen horfði hugsandi á
hana. — Ungfrú Anna-Lísa, þér
getið auðvitað ekki hugsað til þess
að hitta Karl Bodenwald greifa
aftur?
Hún liristi höfuðið. — Nei, hr.
leynilögreglumaður.
En Flemming Berg?
Hún leit forviða á hann. -
Hvað eigið þér við?
—- Það er bezt, að ég segi yður,
hvers vegna ég kom. Ég hef aldrei
getað gleymt því, þegar ég neydd-
ist til að liandtaka manninn yðar,
þegar þið voruð nýgift. Þess vegna
hef ég heimsótt liann í íangelsið
og orðið honum nokkuð kunnugur.
Ég lief aldrei getað skilið hegðun
lians gagnvart yður.... Knud
Jespersen lók sér málhvild, siðan
liélt liann áfram: —- En að einu
hef ég þó komizt. Hann var ekki
að sækjast eftir peningunum yðar,
— hann hefur alltaf elskað yður.
— Elskað mig? Getur það verið?
— Já, það er staðreynd. Og
— hann elskar yður enn þá, ung-
frú Anna-Lísa. Ég er alveg viss um
það. Annars hefði ég ekki komið
hingað til að segja yður þetta.
Karl Boden-wald greii'i og Flemm-
ing Berg eru í rauninni tveir menn,
sem eru harla ólíkir hvor öðrum.
Það var greifinn, sem við hand-
tókum, — en Flemming Berg, sem
á næstunni verður látinn laus úr
fangelsinu, er allt annar maður,
sem getur orðið góður og gegn
borgari, ef .honum er auðsýnt traust
og skilningur.
— Ilr. leynilögreglumaður, ætl-
izt þér til þess, að ég taki hann
i sátt — þrátt fyrir það, sem hann
hefur gert?
— Já, er það svo inikil fjar-
stæða?
— En . . . Anna-Lisa horfði vand-
ræðalega á lögreglumanninn.
Svona, svona, ungfrú góð. Ekki svona
mikið í einu! Sjáðu bara hvernig
mamma fer að: Lítið í einu en oftar.
En þú hefir rétt fyrir þér — maður
byrjar aldrei of snemma á réttri húð-
snyrtingu. Mamma þín hefir líka fró
æsku haft þessa reglu: Nivea daglega.
Gott er að til er NIVEA !
Nivea inniheldur Euce-
rit — efni skylt húðfit-
unni — frá þvi stafa
hin góðu áhrif þeaa.
Heilúsölubirgðir:
Eggert Kristjánsson & Co. — Sími 11400.
t* niia) Unv úvflþfnsníegi
fi aftkirtav? if aldd, *ttoJ þér
«ftU at Uta ftjá Ita a5 gera það ten
•Bra fyrst, og þér munfJ komast
aft raua nu aft þaft er auftvelt
ai béa tl Ijúfenga rétti
úr HONIG’S
makkarÓDun.

notaft það sem
aðalrétti með kjöt
og tómötum og osti
eða I súpur og m.
fleira.
0
— Ástin fyrirgefur allt og fórnar
öllu, sagði Jespersen. Hann sat
þögull dálitla slund, siðan spurði
liann: — Má ég skila kveðju?
Anna-Lisa kinkaði kolli. — Já.
Þér getið fengið að heimsœkja
lirnn i fangclsinu. Á ég að segja
honum að þér komið?
Ég kem! sagði Anna-Lísa, og
nú varð lienni löks ljóst, að þetta
var einmitt það, sem luin hafði
þráð svo lengi.
— Eg kem!
M YLLUHV ÖRNIN
Framhald af bls. 24.
elzta, sem allt var hogið og kreppt.
Hann þorði ekki að voga kvörninni
nema á þáu hraustustu, sagði liann.
Og svo urðu þcir, sem fóru inn
að muna eftir ýmsu öðru. Þeir urðu
að brosa til hinna, sem voru þar.
Og jiað var þannig, að þegar jieim
fundust liinir vera orðnir ungir
og léttir á sér, þá voru þeir orðnir
yngri sjálfir. En ef þeim i'annst
einhver vera gamall, var það af
þvi að þau voru gömul sjálf. Síðan
gekk hann inn i mylluna og setti
hana i gang. Sú fyrsta, sem var tek-
in inn var gamla konan. Einhver
sagði að hún væri ábyggilega
luindrað ára og æsingur færðist í
fólkið, uin leið og hún gekk inn,
svo byrjaði kvörnin að mala. Allir
einhlindu nú á litln dyrnar fyrir
ofan, nú stöðvaðist myllan, og fólk
ið liéll niðri í sér andanum. Hurð-
in öpnaðist og ung.pg ljómandi fall-
eg SUjlka kom út og veifaði fólkinu.
Eitt andartak mátti heyra
saumnál detta, en svo æptu allir
og hrópu'ðu og ruddust að til að
láta mala' sig. Hver á eftir öðruin
kom i Ijós i litlu dyrunum, og jióft
þeir væru eklci allir eins fallegir
og fyrsti sjúklingurinn, þá æitu þeir
ekki heldur langt eftir, sögðu kon-
urnar. Ivörlunum fannst að þeir
hefðu aldrei verið yngri og hopp-
uðu og gerðu allar luindakúnstir,
svo að botnarnir á buxunum þeirra
rifnuðu og allir brostu og voru i
góðu skapi.
Kornið varð alltaf meira og
meira, og þegar haustaði voru
gulir kornakrar alls staðar í
fullum hlóma. Malarinn fékk nóg
að gera við að mala mél og gleymdi
þvi, að hann hefði nokkurn tíma
inalað fólk. Þá var það kvöld nokk-
Framhald á næstu slðu.
V.IKAM 41