Vikan - 29.06.1961, Blaðsíða 5

Þessi grein fjallar um skógrækt ríkisins. Höfundurinn telur það
misskilning að rækta skóg á íslandi. — Hann segir: Við sóum
milljónum í skógrækt, sem aldrei kemur að notum. Þetta er talandi
tákn þess, hvað íslendingar eru seinheppnir. Sandgræðslan skiptir
mun meira máli en skógrækt og þó er hún vanrækt fyrir rándýrt
tildur skógræktarinnar.
KEGGHÝJUNGUR Á ANDLITI UNGRAR KONU
dýrmætustu fornminjar íslendinga? Svo mætti virðast.
Og hvers vegna ekki að varðveita upprunalega fegurð
þeirra eftir því sem náttúran leyfir? Nær nokkurri átt
að spilla tign og töfrum Þingvallar og Ásbyrgis með
því að færa þessa staði í tildurföt úr hraðsaumastofu
skógræktarinnar ?
AÐ „KLÆÐA LANDIГ.
Sá trjágróður, sem helzt myndi við hæfi á Islandi,
væri skjólbelti til þess að hlífa grasi og korni, en sú
skoðun hefur ekki orðið afstaða íslenzku skógræktar-
mannanna. Fyrir þeim vakir aðeins tildur og sýndar-
mennska. Þess vegna hefur raunverulega enginn hag-
nýtur árangur fengizt af starfi þeirra og öllum þeim
fjármunum, sem skógræktin kostar. Bændasamtökin
ættu að láta það sjónarmið til sín taka, að komið verði
upp skjólbeltum, svo að nytjagróður þrífist betur í okkar
veðrasama og harðbýia landi. Slíkt væri raunhæft skóg-
ræktarverkefni og framtak, sem kæmi til með að skila
arði.
Þetta vakti líka áreiðanlega fyrir þeim ágætu mönn-
um, sem hófu merki skógræktarinnar á loft í byrjun
þessarar aldar. Þeir vildu „klæða landið“ í þeim skiln-
ingi að auka gróður þess og ræktun, en ekki að hengj a
skógarhríslur utan á hverja f jallshlíð til að byrgja fyrir
útsýni og upprunalega fegurð. Og minningu þeirra er
lítill sómi að útblásnu lofi skrumaranna, sem taka sér
nöfn frumherjanna í munn við hátíðleg tækifæri, en
bregðast hugsjóninni.
SANDGRÆÐSLAN YANRÆKT.
Sandgræðslan var hliðstæða skógræktarinnar að áliti
hugsjónamanna aldamótakynslóðarinnar. Hún skiptir
í dag mun meira máli en skógræktin, þar eð sannazt hef-
ur, að unnt er að græða upp foksandana á nokkrum
árum og breyta þeim í hvolsvelli og smáragrundir. En
sandgræðslan er látin sitja á hakanum. Yið höfum ekki
efni á að græða sár landsins, þó að engin fjárfesting
muni arðvænlegri. Hins vegar sóum við milljónum í
skógrækt, sem aldrei kemur að gagni. Þetta er talandi
tákn þess, hvað íslendingar eru misvitrir og seinheppn-
ir. Verkefnið að stækka landið er vanrækt, en skrum og
tildur goldið almannafé.
Hvort myndi Guðmundur heitinn skólaskáld kunna
betur að meta sandgræðsluna eða skóræktina að feng-
inni reynslu okkar, sem nú erum uppi? Maðurinn var
ættaður úr Rangárþingi, þar sem landið bíður enn
flakandi í sárum líknandi handa.
Framlvaltl á hls. 35.