Vikan


Vikan - 29.06.1961, Blaðsíða 42

Vikan - 29.06.1961, Blaðsíða 42
urt, að ungur og laglegur piltur kom ríðandi til myllunnar. Hann hafði heyrt um gömlu konuna, sem yngdist upp og vildi gjarnan fá að sjá liana. Dóttirin kom fram og hneigði sig, og uin leið varð ungi maðurinn svo lirifinn al' lienni, að hann varð að giftast henni. En dótturinni fannst hann allt of ungur og kærulaus. — Ungir liestar draga ekki þung hlöss, sagði hún, þó að hún fyndi að hjartað sló, þegar hún leit á liann. Ilann hló, getur ekki kvörnin malað mig dálítið eldri? spurði liann. Áður en henni vannst tími til að svara lionuin, var liann korninn inn í niylluna og hafði sett kvörnina i gang. - En hún fer öfuga leið, hróp- r.ði inalarinn skelfdur, hann verður eins og gamall karl. Dóttirin bæði hló og grét, Vitleysa pabhi, þú veizt að hún malar hvorki ungt né gainalt. Núna stöðvast hún, þá get- urðu sjálfur séð. Um leið opnuðust litlu dyrnar og í þeim stóð gamall maður með brúnt skegg. Dóttirin varð svo skelfd, að hún fór að gráta. Þá reif hann af sér gervi- skeggið og kom hlaupandi til henn- •lr- — Ég er prinsinn hér i land- inu og hef heyrt um allt, sem hér hefur farið fram. Gamla konan, sem fór í fyrsta skipti, er gamla barnfóstran min, og hún sagði mér þetta allt saman. Þú ert bæði fal- legur og vitur og ung. Viltu verða drottning mín? . . . Já, þetta endaði allt saman með miklu brúðkaupi og brúðkaupskakan var svo góð, að þau eru víst enn þá að borða hana, en mjölið í hana var líka inalað í gömlu, góðu myllunni. . . . nægja okkur svo gersamlega, að þegn- rétturinn hinum megin liggur okkur í léttu rúmi og við gleymum þvl, að hann þarf stöðugt að endurnýja. En hvað tekur við, ef þessir guðir bregðast? Á okkar dögum gerist það svo oft, að ekki Þykir í frásögu fær- andi, þó að til sé forn bók og fræg um guðrækinn mann, sem tapaði auði sínum og missti heilsu sina og fyllt- ist þess vegna trúarefa og örvilnun. Hin stórfenglega frásögn lýsir Því vel, hve samslunginn hinn himneski þegnréttur er hinum jarðneska. Bn við, nútimamenn, sem höíum þolað svo mörg óvænt áföll, gáítuni kannske spurt: Er eignatjón nægilegt tilefni til trúarefa og guðsafneitunar? 1 fornum fræðum norrænum er auður kallaður valtastúr vina. Hefði trúar- hetjunni, sem várð fyrir hinum ó- væntu umskiptum, ekki miklu fremur borið að segja: „Hvílíkur fjöldi fá- tæklinga bjó ávallt í nánd við mig! Nú er ég í þeirra hópi og fæ að njóta sömu hamingju og þeir.“ Reyndln endurtekur sig samt um það, að flestum okkar er þetta hugar- far fjarlægt, Þó að hver okkar um sig ætlist til þess af öðrum. Hugur okkar er vanþakklátur i eðli sínu. Þúsund velgerðir geta liðið framhjá án þess að hann veiti þeim athygli, en við smávægilegt mótlæti hrekkur hann upp. Við hvern er þá að sakast? LAUSN Á HEILA- BROTUM. Láusn: FjarlægSin á milli fram og afturhjóla er meri en lengd brúar- innar. Af því leiðir að aðeins tvö hjólanna geta verið á brúnni i einu, *»g þyngdin verður því aöeins fimm tonn í einu. frr i' i Hann er upptekinn sem stendur. Dr. MATTHÍAS. Framhald af bls. 12. ir dauflega á trúnni; hún hjarir þá hjá flestum aðeins af vana og væru- kærð. Hún altekur okkur fyrst og fremst í þrengingum, þegar heims- lánið bregzt og örbirgð, harmar eða Jífsháski steðja að okkur, — ef við fyllumst þá ekki beizkju og vanréttis- kennd. En sú trú, sem skrimtir að- eins, er máttvana og ófrjó. Hún megn- ar hvorki að glæða manngöfgi I vel- sældinni og varna einræði efnishyggj- unnar né að efla styrk okkar gegn hörmum og hvers konar mótdrægni. Til Þess Þyrfti hún að vera heilsteypt tilfinning, sprottin af sannfæringu hjartans. VANÞAKKLÁTUR HUGUR. Maðurinn er minnugri á meðlæti en mótlæti. Sýndu dyggð þína Þúsund sinnum í verki; enginn tekur eftir því. Láttu þinn verri mann ráða einu sinni, sú minnig mun geymast lengst um þig. Af sömu ástæðu venst maður- urinn velsældinni fljótt og skoðar hana sem sjálfsagt ástand nema hann þráir stöðugt aukningu hennar. Því að manneðlið er óseðjandi. Hver fuU- næging vekur upp nýjar þarfir. Og Þó að maðurinn vænti guðlegrar aðstoð- ar við að fá ófullnægðum þrám eftir jarðneskum munaði svalað, snýst til- beiðsla hans oft miklu fremur að hinum nýja munaði en að guði sjálf- um. Hrærivélin og iskápurinn, bifreið- in og samkvæmislífið verða okkur auðveldlega guðir, sem krefjast allrar tilbeiðslu okkar og lotningar og full- Málið húsið utan innan með ^a!MTníuX P VIKAli BLADiD YKKAR 42 VUCAN

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.