Fréttablaðið - 18.12.2009, Blaðsíða 98

58 18. desember 2009 FÖSTUDAGUR
G
ylfi réð sig á Ólaf Magnús-
son en Ólafur var gerður
út frá Seyðisfirði. Þar lenti
hann í ýmsu í landi og á sjó
eins og lesa má um í eftir-
farandi kafla.
Ég var á þessum tíma orðinn þekktur
fyrir áflog – stundum kallaður James Bond
Siglufjarðar. Og satt að segja kunni ég vel
að meta það viðurnefni. Þegar einni land-
legunni var að ljúka var ég fullur uppi í
bæ með vini mínum af Ólafi. Við vorum að
verða of seinir um borð svo við pöntuðum
okkur leigubíl. Þegar við vorum að setj-
ast inn í bílinn kom lítill strákur hlaupandi
til okkar. Hann spurði hvort við værum
að fara niður að höfn og hvort hann mætti
fá far áleiðis, heimili hans væri í leiðinni.
Það var nú lítið mál okkar vegna svo við
bentum honum á að setjast fram í. Við sjó-
mennirnir tylltum okkur aftur í en þá var
félagi minn orðinn ansi drukkinn – nærri
dauður, og sofnaði um leið og við settumst
inn í bíl.
Ég sagði bílstjóranum að við ætluðum
niður á höfn og svo var ekið af stað. En í
staðinn fyrir að aka í átt að höfninni fór
bílstjórinn í öfuga átt. Þegar ég ítrekaði
að við ætluðum niður á höfn svaraði hann
engu, heldur byrjaði að syngja. Þá áttaði
ég mig á því að hann var blindfullur undir
stýri. Skítt með það þótt hann keyrði full-
ur með okkur fyllibytturnar, það var litli
drengurinn í framsætinu sem ég hafði
áhyggjur af. Ég bað hann að stoppa en
hann hélt áfram í þveröfuga átt og jók
hraðann smám saman.
Lamaður ökumaður
Það var því ekki um annað að ræða en
að reyna að stöðva þetta með valdi. Ég
beygði mig fram, þreif í bensínfótinn og
rykkti honum upp. Ekkert gerðist, bíllinn
hélt áfram sínu striki. Hver andskotinn?
hugsaði ég og reif í hinn fótinn en ekk-
ert gerðist, og bílvélin á fullum snúningi.
Á örskotsstundu rann upp fyrir mér ljós:
Maðurinn var lamaður fyrir neðan mitti
og með allan búnaðinn í höndunum, bens-
ínið, gírana og bremsuna. Þá varð mér
næst fyrir að reyna að rífa í hendurnar á
honum, en oft er það raunin með menn sem
hafa ekki mátt í löppunum, að þeir verða
ógnvænlega sterkir í höndunum. Eftir tals-
verð átök náði ég loksins að stöðva bílinn
og litli strákurinn hljóp út um leið. Átök-
unum við bílstjórann var þó ekki lokið.
Ég náði taki á hálsinum á honum og dró
hann aftur yfir bílstjórasætið. Þegar ég
var nánast búinn að toga hann yfir í aft-
ursætið rankaði félagi minn við sér. Við
honum blasti fjólublátt andlit bílstjórans
og handleggirnir á mér utan um hálsinn á
honum. Hann stökk út úr bílnum og öskr-
aði yfir bæinn: „GYLFI ER AÐ DREPA
BÍLSTJÓRANN!“ Í hamaganginum greip
hann stærðarinnar grjót og henti í gegn-
um gluggann á Ríkinu, líklega til að vekja
athygli á sér. Loks sá ég ekki tilganginn
í því að standa í þessum áflogum leng-
ur svo ég sleppti takinu af bílstjóranum.
Síðan hlupum við niður á bryggju og beint
um borð í Ólaf.
Berserksgangur á Seyðisfirði
Nokkru síðar var ég aftur í stoppi á
Seyðis firði í grenjandi rigningu. Þá buðu
strákarnir á Hannesi Hafstein mér og
Didda Dalla félaga mínum að koma í partí.
Partíið var haldið á verbúð þar sem strák-
arnir á Hannesi voru alla jafna þegar þeir
lágu í landi. Ég mætti að sjálfsögðu í partí-
ið enda ekki þekktur fyrir að hafna boði
um gleðskap. Við hliðina á mér sat náungi
sem var með endalaus leiðindi, blindfullur
og síröflandi. Þegar þessi leiðindaskarfur
gerði hlé á máli sínu í nokkrar sekúndur
heyrði ég eitthvert væl innan úr skáp í her-
berginu. Ég stökk á lappir og reif upp skáp-
hurðina. Þar inni lá lítill hvolpur. Dauð-
hræddur og háskælandi. Dýrið þekkti ég.
Þetta var hvolpur í eigu Hreiðars sem gerði
út Ólaf Magnússon. Þeir höfðu stolið honum
og læst hann inni í loftlausum skáp.
Það fauk hrikalega í mig þegar ég sá
þetta því að fátt á ég eins erfitt með að
þola og fólk sem fer illa með dýr. Ég spurði
þá hverju meðferðin á dýrinu mætti sæta.
Sá sem hafði verið hvað leiðinlegast-
ur um kvöldið svaraði með skætingi og
leiðindum.
Ekki sljákkaði í mér við það svo ég rauk
í hann og lúbarði hann. Eftir síðasta högg-
ið áttaði ég mig á því að ég væri eilítið
undirmannaður svo ég tók hvolpinn, setti
hann undir jakkann minn og hljóp síðan af
stað út í rigninguna með þrjá úr áhöfninni
af Hannesi á eftir mér. Ég hljóp þar til ég
kom að húsi þar sem vörubíll stóð fyrir
utan. Ég barði að dyrum og spurði mann-
inn sem þar bjó hvort hann gæti ekki keyrt
mig niður á bryggju. Sagði honum hverju
ég hefði lent í um kvöldið og hann kom
mér heilum á húfi um borð í bátinn. Síðar
komst ég að því að þessi maður var faðir
þess sem ég hafði rotað fyrr um kvöldið.
Daginn eftir var ég staddur á hótel-
inu á Seyðisfirði. Ég var auðvitað fullur
og hef líklega farið þangað til að fá mér í
glas. Þegar ég var nýkominn inn mætti ég
einum úr áhöfninni á Hannesi. Hann byrj-
aði að hella sér yfir mig og reyna að æsa
mig upp. Á þessum árum þurfti sjaldnast
mikið til að ná mér upp og kannski hef ég
á stundum verið fullsnöggur að reiða til
höggs. Hvað sem því líður þá endaði þetta
á því að ég rotaði hann í anddyri hótelsins.
Hann var fluttur á spítala þar sem hann
lá með hinum sem ég hafði lamið kvöld-
ið áður. Þá var ég búinn að senda tvo af
Hannesi Hafstein á spítala.
Seinna sama dag fór ég aftur út á hótel.
Þar hitti ég tvo til viðbótar.
Og það var sama sagan. Ég sagði þeim að
það væri komið nóg af þessu, en þeir hættu
ekki fyrr en ég var búinn að rota þá einn
af öðrum. Þetta hljómar eins og lygasaga
en svona var þetta. Auk þess veitti það mér
mikið forskot í slagsmálum að hafa stúd-
erað þau svona rækilega. Maður var líka
ekki kallaður James Bond Siglufjarðar af
ástæðulausu. Þegar hér var komið sögu
voru fjórir úr áhöfninni á Hannesi Haf-
stein komnir á spítala af mínum völdum.
Það var ekki algengt að menn lentu þar
eftir handalögmál við mig. Yfirleitt rökn-
uðu þeir nú bara úr rotinu og héldu áfram
að drekka - sérstaklega Eyjamennirnir.
Nú varð allt vitlaust í bænum. Þeir
sem eftir voru af áhöfn Hannesar komu
um borð í Ólaf Magnússon og hótuðu að
stinga mér í poka og henda mér í sjóinn.
Við strákarnir á Ólafi brugðumst þá til
varnar svo ekki urðu nein átök í það skipt-
ið. Hreiðar útgerðarmaður, sem átti hvolp-
inn sem orsakaði öll lætin í upphafi, var
brjálaður út í mig. Fannst ég vera fullgróf-
ur. Kannski var ég það en oftast varaði ég
menn við áður en ég lét til skarar skríða.
Ég var aldrei kærður fyrir þessi slags-
mál. Ástæðan var sú að stelpa sem vann á
sjúkrahúsinu varð vitni að því þegar þeir
komu tveir á mig í anddyri hótelsins. Hún
sagði lögreglunni að þeir hefðu verið upp-
hafsmenn þessara illinda. Engu að síður
var ég rekinn af bátnum og sendur með
skóförin á rassgatinu upp Fjarðarheiðina.
/.../
Innrásin í Herkastalann
Meðan ég reri á Gylfanum bjó ég um borð
ásamt Stjána vini mínum. Hann var dug-
legur og harður karl. Aldrei með húfu
– sama hvernig viðraði. Stundum löfðu
grýlukertin niður úr hárinu á honum. Einn
eftirmiðdaginn vorum við alveg skelþunn-
ir. Ég stakk upp á því að við steiktum okkur
læri. Stjáni féllst á það; hann skyldi steikja
lærið ef ég vaskaði upp. Ég fór inn í koju að
leggja mig og bað hann að vekja mig þegar
maturinn væri til.
Ég vaknaði upp við það að reyk lagði úr
skúffunni sem lærið var í. Stjáni lá stein-
sofandi í koju sinni sem var fjær eldavél-
inni en mín koja. Það kraumaði í feitinni.
Ég greip kastarollu sem var hendi næst,
fyllti hana af vatni og skvetti á kraumandi
feitina. Þá vissi ég ekki að það er eins og
að skvetta bensíni á eld að gusa vatni á
kraumandi feiti. Upp gaus þessi svakalegi
blossi sem ég náði að beygja mig undan og
stökkva upp úr lúkarnum.
Það kviknaði þó ekki í neinu – nema auga-
brúnunum á Stjána. Þær sviðnuðu af. Nikk-
an mín, sem stóð við hliðina á fatinu með
lærinu, var eins og ný á eftir – enda var
þetta snarpur blossi. Það þurfti auðvitað að
reykræsta bátinn og þrífa sótið eftir þessa
matseld okkar Stjána. Við gátum því ekki
verið um borð en fengum þess í stað inni
á Hjálpræðishernum á Ísafirði. Sem betur
fer vorum við bara þunnir, ekki fullir, ann-
ars hefðum við ekki fengið að vera þar.
Ég hafði verið að dandalast með stelpu
að vestan. Hún heimsótti mig oft í Gylfann
og var hjá mér í kojunni. Ég plataði hana til
að koma í heimsókn til mín í Herkastalann.
Áður en langt um leið vorum við farin að
láta vel hvort að öðru og gott betur. Meðan
leikar stóðu sem hæst var hurðin á her-
berginu rifin upp. Norsk kona úr Hjálp-
ræðishernum stóð í dyragættinni og gapti
forviða á afturendann á mér sem færðist
fram og aftur á hraða kanínunnar. Síðan
sagði hún á skemmtilega bjagaðri íslensku:
„Þetta má ekki gera í þetta hús.“
Glaðningur á spítalann
Skömmu fyrir húllumhæið á Hernum
hafði vinur minn af Gylfanum lent í spil-
inu og þríhandleggsbrotnað. Ég ákvað
að senda honum smáglaðning upp á spít-
ala. Prins Póló, malt og – verjuna sem ég
notaði á stelpuna. Henni pakkaði ég inn í
Prins Pólóið, sem þá var í gömlu umbúðun-
um sem hægt var að taka utan af og vefja
aftur utan um með sama hætti. Ég get séð
það fyrir mér hvernig hann hefur bograð
við að losa bréfið utan af súkkulaðinu með
annarri hendi, fundið smokkinn og jafnvel
lyft honum upp og skoðað hann.
Þetta var þó ekki eina kynlífshneykslið
sem ég varð uppvís að í Herkastalanum.
Nokkrum árum seinna sneri ég aftur til
Ísafjarðar og svaf þá hjá kokknum hans
Jóns Kristófers sem þá var kadett í her-
num. Það fór ekki vel í guðsmanninn. Hann
skammaði mig þessi ósköp fyrir að vera að
taka stúlkuna frá matseldinni og sænga hjá
henni í ofanálag í húsakynnum drottins.
Ég bara stóðst ekki mátið, þetta var flott
stelpa með svakaleg brjóst. Þegar sumar-
ið ‘67 gekk í garð var kominn tími til að
kveðja Vestfirðina. Þar hafði ég átt við-
burðaríka mánuði og yfirgaf landshlutann
sáttur.
Millifyrirsagnir eru blaðsins.
Var kallaður James Bond Siglufjarðar
Lög Gylfa Ægissonar eru fyrir löngu orðin hluti af menningu Íslendinga og er því vel að ævisaga hans hafi verið færð til bókar.
Gylfi fór ungur til sjós og lifði slarksömu lífi um árabil þar til hann hætti að drekka undir lok áttunda áratugarins með hjálp
Guðs. Fréttablaðið grípur hér niður í kafla úr bókinni Sjúddirari rei eftir Sólmund Hólm Sólmundarson þar sem mikið gengur á.
GYLFI ÆGISSON Í bókinni Sjúddírari rei greinir Gylfi Ægisson sagnaritaranum Sólmundi Hólm Sólmundar-
syni frá margvíslegum ævintýrum til sjós og lands. Sögurnar eru margar hverjar býsna skrautlegar enda
hefur Gylfi ekki beinlínis fetað troðnar slóðir.
Ég sagði þeim að það væri komið nóg af
þessu, en þeir hættu ekki fyrr en ég var bú-
inn að rota þá einn af öðrum. Þetta hljómar
eins og lygasaga en svona var þetta. Auk þess veitti það
mér mikið forskot í slagsmálum að hafa stúderað þau
svona rækilega. Maður var líka ekki kallaður James Bond
Siglufjarðar af ástæðulausu.
UNGUR TÖFFARI Gylfi Ægisson með greitt í píku
á yngri árum. Gylfi var alla tíð mikill töffari og átti
mikilli kvenhylli að fagna.