Vikan


Vikan - 27.07.1961, Blaðsíða 34

Vikan - 27.07.1961, Blaðsíða 34
INSTANT TAN með vitamin D Þessi kristaltæri vökvi fer nú sem eldur í sinu um allan heim. Hvers vegna? Vegna þess að þér berið hann á yður að kvöldi til, og að morgni, þegar þér vaknið, eruð þér orðin sólbrún, tins og þér hafið legið á bað- strönd, svo dögum skiptir. Flýt- ir einnig fyrir að búðin verði brún ef legið er í sólbaði. Notkunarreglur: Berið á yður í upphafi, 3svar sinnum, með klukkustundar millibili, að kvöldi til. Það tek- ur um það bil 6 tíma þar til hörundið er orðið brúnt. Nauð- synlegt er að þvo sér um hend- urnar eftir að búið er að bera á sig. Til að halda við hinum eðli- lega brúna lit, sem þér hafið fengið, nægir að bera á sig einu sinni að morgni, svo lengi sem óskað er. Látið ekki hjá líða að kaupa yður glas af þessum undravökva strax i dag og sannfærast um bæfileika hans. Er algerlega skaðlaust fyrir húðina. Fæst í flestum snyrtivöru- og lyfjaverzlunum um allt land. HEILDSÖLUBIRGÐIR SNyRTTVÖRUR H.F. Box 834. — Sími 17177. eina óvini, sem enn var hægt að hafa í fullu tré við: Gyðingum Heimavarnarliðið stjórnaði enn með harðri hendi þeim varnar- lausa múgi manna, er bar gulu stjörnuna á brjósti sér. Þá sem drógust aftur úr, lömdu þeir mis- kunnarlaust með byssuskeftunum og pikkuðu þá með byssustingjum sínum. Annað veifið kvað við skot- hvellur Hér og þar lágu lík í vegarskurðunum. I Mosonmagyarovar fannst mönn- um það hrifandi sjón að sjá vagna- lestina með öllum hinum blaktandi, framandi fánum. Verkaði það eins og töfraorðið Sesam, opnist þú. Hlið það, er daginn áþtir hafði verið harðlokað okkur Gabor, var nú fúslega opnað. Gyðingar stóðu ískaldir í hópum úti i garðinum. Þetta kom okkur Gabor og Wallenberg ekki ókunnuglega fyrir sjónir. Við vorum þessu svo vön. En öðru máli gegndi um hina, sem í förinni voru. Þeir höfðu starfað að þvi mánuðum saman, að bjarga Gyðingum. Þeir höfðu keypt mat handa þeim, gefið út verndar-' vottorð handa þeim og neytt allra bragða stjórnmálanna i baráttunni fyrir þeim. En þetta var í fyrsta sinn, er þeir stóðu augliti til aug- lits við eymd þeirra í öllum ömur- leika. Úti í kuldanum og nepjunni lágu menn endilangir á jörðinni með hálflukt augu, miðja vegu milli meðvitundarleysis og dauða. Koma okkar valcti athygli, litla í fyrstu, en fregnin flaug skjótt frá manni til manns. Örmagna líkamir risu upp og virtust skyndi- lega gæðast óvæntum þrótti. Þess- ir vesalingar reikuðu til okkar, gripu i klæði okkar og féllu á kné fyrir okkur. Þeir fórnuðu höndum, en tárin streymdu niður kinnar þeirra. — Við erum með mat handa ykkur, sagði Wallenberg til þess að þeir yrðu rólegri. — Nógan mat fyrir ykkur alla. En hann félck ekki að tala út. Rödd hans drukknaði i gráti og bænum. — Hjálpið mér ... bjargið mér .... ég hefi skilríki. Ég hefi rétt til að vera fluttur á verndarstöð .... farið með mig til Búdapest aftur .... ég get ekki meira... barnið mitt getur ekki gengið leng- ur . ... — Við skulum gera allt, sem í okkar valdi stendur, svaraði Wall- enberg. En því miður gat hann ekki gefið ákveðin loforð. Fanga- búðastjórinn hafði sagt okkur, að enginn yrði látinn laus, sama hversu mörg verndarvottorð hann hefði. Aðgreining gæti aðeins far- ið fram í fangabúðunum við landa- mærin. Bilstjórarnir komu nú með mat- arbögglana. í þeim voru heil brauð, dósamatur, mjöl — nóg handa öll- um föngum, sem þarna voru. Eigi að síður opnaði starfsfólkið frá sendiráðunum nestisböggla sina, tæmdi alla vasa að vindlingum og drykkjarföngum og skipti því öllu saman milli þessara pislarvotta ranglætisins. Sumir gáfu þeim líka trefla sína og vettlinga. Flestir leiðangursmanna voru með tárin i augunum. Það voru þó ekki hinar likamlegu þjáningar, sem þeir urðu vitni að, er komu mest við þá, heldur hin ómannúð- lega svívirða og auðmýking, sem þessum vesalingum var sýnd og hafði brotið niður allan þrótt þeirra. Wallenberg hafði verið fjarri um hríð, en nú kom hann til baka. Hann var brosandi. — Ég sagði bifreiðarstjórunum að muna eftir þvi, að gera ekki varðliðsmennina afskipta, þegar þeir útbýttu koniaki of> vindlingum, mælti hann. Nú getum við verið vissir um, að verðirnir stela ekki matvælum fanganna. Hvernig sem á því stóð, gleymdi þessi ungi, sænski stjórnarfulltrúi aldrei að beita heilbrigðri skyn- semi. Mosonmagyarovar lá um það bil tíu ' mílur vegar frá landamæra- bænum Hegyeshalom. Ég kveið dá- lítið fyrir því að hitta aftur „vini“ okkar frá gærdeginum. En nú hafði verið skipt um varðsveit og nýi varðstjórinn lét fljótlega undan síga fyrir ísköldum myndugleika Wallenbergs. Eftir stuttar umræð- ur var okkur leyft að fara inn í fangabúðirnar, sækja þangað Gyð- inga þá, sem höfðu verndarvottorð og senda þá aftur til Búdapest. Stundu eftir liádegi vorum við tilbúin til brottfarar frá landa- mærabúðunum, en skildum þar eft- ir miklar birgðir af matvælum. Við mundum líka eftir varðliðinu á þessum stað. Við ákváðum að dveljast í nágrenninu, til þess að vera viðbúin, er fangahópur sá kæmi til landamæranna, sem við höfðum lieimsótt i Mosonmagyarov- ar. Fórum við í smáhópum lit i sveitina til bænda, til þess að verða okkur úti um mat, því að satt að segja áttum við ekkert eftir handa sjálfum okkur. — Ættum við ekki að fara og ná i öndina okkar? stakk Gabor upp á. — Ná í hvað, segið þér? spurði einn Svisslendingurinn forviða. — Komdu með okkur, þá færðu að sjá. Ég var ekki hrifin af hugmynd- inni, því að ekki datt mér annað í hug en að bóndakonan frá deginum áður væri löngu hsett að vonast eftir okkur, og búið væri að éta öndina upp til agna. En mér skjátl- aðist. — Hittuð þið einhverja kunn- ingja á leiðinni? spurði gamla kon- an og virtist ekkert undrandi, þeg- ar við gengum inn í unaðslega eldhússhlýjuna. — Það gerir ekkert til. Ég flysja nokkrar kartöflur fyrir ykkur, og set öndina inn í ofninn á meðan og hita sósuna. Þetta verður allt ágætt. Og víst var það ágætt. Þegar við höfðum lokið máltíð, mælti Wallenberg, sem við höfðum að sjálfsögðu boðið með okkur til andarveizlunnar: — Það lítur út fyrir, að þið hafið þó haft eitthvað upp úr ferðinni i gær. ★ Dauðadalurinn. Framhald af bls. 13. móti ekki bugast, fór Scotty allan Dauðadal á enda að nóttu til og stundum allt að 120 mílur á 24 klukkutímum. Þetta gerði þá svo ruglaða og þjalcaða, að þeir hættu leitinni. KASTALINN: Árið 1925 fóru að berast raddir úr Dauðadal um, að Scotty væri að reisa kastala í Vínberjaskarði í efri hluta dalsins. Mat Roy Thomp- son, þekktur verkfræðingur, og hundruð af verkamönnum unnu þarna. Rafmagns- og vatnsstöð var komið í gang. Teikningin sýndi nokkur eldhús, baðherbergi og 18 eldstæði. Fyrir eldivið borgaði Scotty 1500 dollara af hinum gamla Tonopah- við, og Tidewater-járnbrautarfélag- inu borgaði hann 25.000 dollara fyrir að safna viðnum saman og koma honum til kastalans. Austurrískur tréskeri var fenginn til að sjá um tréskurð á öllum loftbitum kastalans ásamt fleiru. Geysifallegu pípuorgeli með slærstu hljómpípum vestan Chicago var komið fyrir á annarri hæð kastalans. Scotty gat ekki spil- að eina nótu, en á seinni ármn komu til hans lieimsfrægir tónlistarmenn og spiluðu fyrir hann og vini hans Lubitil Sputnik vélin 770.00 Kr. Búðarverð Heildsölubirgðir Eiríhor Ketilsson Garðarstræti 2. 34 VIKAN

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.