Vikan - 27.07.1961, Blaðsíða 10

AU sátu hlið við hlið í garð-
stólunum undir grænu epla-
trénu. Páll Örvan var talinn
hressilegastur ungra manna i Vatns-
firði og Súsanna yndislegasta stúlkan
í bænum.
Hann var einn og áttatiu á hæð,
herðabreiður og bjartur yfirlitum,
ögn stríðnislegur og mjög aðlaðandi,
þótt hann hefði ekki hugmynd um
það sjálfur. Hakan var lika sterk og
falleg.
Súsanna var einn sextiu og fimm,
með kartöflunef, stór augu og hára-
lit, sem því miður átti bezt við ör-
geðja stúlkur. Hún átti svolitlar rósa-
varir, -—• en hakan var álíka sterk
og á Páli. Þau urðu bæði ástfangin
jafnsnemma, —• þegar hann kyssti
hana undir mistilteininum á gamlaárs-
kvöld. Ást Súsönnu til Páls var þrung-
in æsingu, því að ótaí stúlkur höfðu
reynt að veiða hann í net sín. En
nú átti hún hann ein.
Vel getur verið, að Páli hafi fund-
izt það spilla Súsönnu, hve allir ungu
piltarnir sóttust eftir henni, svo að
hún hafi orðið allt of viss um, að
hún gæti látið hann gera hvað, sern
henni sýndist, beinlinis vafið honum
um fingur sér. En hann lét sér það
vel líka — að svo komnu. Honum
þótti vænt um hana, og þau ætluðu
að opinbera trúlofun sína á tuttug-
asta og fyrsta afmælisdaginn hennar.
— Vonandi verður gott veður á
laugardaginn, sagði hann og leit upp
í heiðbjartan himininn, — fyrsta dag-
inn af friinu okkar.
— Ó, það veröur að vera gott,
Páll. Eg hlakka svo mikið til að fara
á markaðshátiðina. — Ég er búin að
kaupa mér nýjan kjól.
— Við förum ekki á markaðshá-
tíðina, anzaði hann rólega.
— Förum ekki? En Páil, það fer
hver einasti maður i Vatnsfirði.
—■ Við fórum á páskunum, af því
að þú vildir það, ástin min, sagði
hann með hægð. Á laugardaginn var
fórum við i bæinn, af Þvi að þú vildir
sjá nýju revíuna. Laugardaginn þar
áður fórum við niður að sjó, af Því
þú hélzt það yrði gaman. Og við urð-
um ásátt um, að ég skyldi ráða, hvað
við gerðum næsta laugardag.
Hún leit undrandi á hann.
•—• Nú, og hvað ætlarðu þá að gera
á laugardaginn?
Hann teygði handleggina letilega
upp fyrir höfuðið.
— Veiða í ánni og liggja í sólskin-
inu á einhverri gamalli trébryggju.
Ég er búinn að útvega mér kaststöng,
og Tommi er búinn að kenna mér,
hvernig á að kasta.
— Páll, þér getur ekki verið þetta
alvara? Veiða, það nær engri átt.
Hann minnti Súsönnu á loforðið.
— Já, veit ég vel. En mér kom ekki
til hugar, að þú mundir geta fundið
upp á þeirri vitleysu að sitja og veiða
he^lan dag. Ég hélt, að Þú ætlaðir
á hátíðina.
VERNIG sem á hefði staðið
endranær, hefði Páll rekið upp
skellihlátur yfir fjarstæðunni í
þessari kvennarökfræði. Hún var vön
að fá öllu sínu framgengt, og það
var honum að kenna að vissu leyti,
því að hann iét jafnan orðalaust und-
an duttlungum hennar. En nú varð
honum hugsað til hjónabandsins og
áranna, sem þau áttu framundan
sér.
— Hefur þú nokkurn tima veitt,
Súa? spurði hann vingjarnlega.
Augun hennar bláu skutu elding-
um af reiði.
— Það veiztu ósköp vel, að ég hef
aldrei gert! Og þú hefur bara ör-
sjaldan borið það við. Ef þú getur
ekkert haft annað skemmtilegra fyr-
ir stafni en sitja og glápa á mislitan
tappa, sem hoþpar upp og niður á
vatninu . . .
— Uss, það er annað og miklu
meira við það. Þú skalt nú bara sjá
til!
Hún strauk kinninni við öxl hans
— eins og lítill kettlingur.
— Það er svo gaman á markaðn-
um, Palli, — að sitja á hestbaki í
hringekjunni, borða ís og láta spá
fyrir sér. Og svo er dansað um kvöld-
ið. Ég skal baka eftirlætiskökuna
þína og hafa hana með okkur.
Kakan var fastur þáttur í mark-
aðinum, er fólkið i Vatnsfirði sótti
á hverju sumri. Stúlkurnar bökúðu
kökur í nestið, ■ klæddust beztu kjól-
um sínum og sýndu hver annarri sína
herra. Það var almannarómur, að
margt hjónabandið hefði átt sín upp-
tök þar, og svo mikið var víst, að
trúlofunardálkurinn var lengri en
nokkru sinni næstu vikur eftir mark-
aðinn í dagblaði staðarins.
Og Súsanna gekk með það í koll-
inum að geta sýnt öllum, sem öfund-
uðu hana, eignarrétt sinn á Páli.
•—• En það er afbragð, vina mín,
svaraði hann með hægð. Við getum
í öllu falli haft nesti með okkur og
borðað kökuna niðri við ána, — bara
við ein.
—• Ég skil ekki, hvers vegna þú ert
allt í einu kominn með veiðidellu, —
þú, sem hefur aldrei veitt neitt.
— Það er æfingin, sem er mest um
vert, en ekki veiðin, svaraði hann.
Annars er þetta unaðsleg tilbreytni.
Og svo fæ ég að hafa þig sjálfur hjá
mér í heilan dag. Tommi segir, að
nýja kaststöngin ...
— Mér kemur ekkert við, hvað
Tommi segir! Þér fannst líka gaman
á páskunum. Þú vannst tvo ösku-
bakka og gipshund.
— Og eyddi heilmiklum peningum
til að ná í þá.
Hún starði vonsvikin á hann. Þetta
var í fyrsta skipti, sem Páll lét ekki
undan henni. Hún hafði verið eins
innileg og sannfærandi og hún gat, —
en það dugði ekki til. Súsanna dró
andann djúpt og mælti:
— Ég ætla að minnsta kosti á
markaðinn.
— Og með hverjum ætlarðu þá?
spurði hann vingjarnlega.
—■ Þú þarft ekki að halda, að mig
vanti félaga! Ragnar Kennedy kem-
ur með mér, -— ef Þér hefur ekki
snúizt hugur.
Hann skildi, að þetta voru úrslita-
kostir. —• Þótt hann væri ákveðinn
í að láta ekki undan, læddist ísköld
einmanakennd inn í sál hans, er hon-
um varð hugsað til þess, hve langur
dagurinn mundi verða án Súu. En
Þetta var ekki rétt af henni, — hún,
sem vissi, hvað honum þótti gaman
að veiða.
— Ég ætla að fara að veiða, sagði
hann.
—• Veiztu, hvað við skulum gera?
hrópaði hún. — Við'förum niður að
á snemma morguns, og ef þú verður
ekkert búinn að fá klukkan tvö, tök-
um við saman dótið og förum á mark-
aðinn.
— Ertu svo viss um, að mig langi
til að taka mig upp og gera það, sem
þig langar til, það sem eftir er dags-
ins? Þar skjátlast þér, Súa.
Andartak starði hún á hann, efa-
blandin og skelfd. Svo stóð hún snöggt
upp úr sæti sínu.
— Ef þú ætlar að hafa það svona,
skal ég svei mér þá fara með Ragn-
ari! Við hittumst einhvern tíma
seinna, þegar þú ert búinn að losa
þig við þessa veiðidellu!
Hún stakk fram hökunni og var
fjarska ungleg og indæl, þar sem
hún tiplaði brott á háhæluðu skónum.
Páll sat eftir undir trénu og harkaði
af sér að hlaupa ekki á eftir henni
og segja henni, að hann skyldi gera
alveg eins og hún vildi, bæði á laug-
ardgainn og alla daga, — aðeins ef
hún gæti orðið ánægð með það.
N er hann hugsaði sig betur um,
fannst honum það mundi verða
hvorugum þeirra til góðs. Hann
yrði fyrir vonbrigðum, en Súa hrós-
aði sigri. Og þannig yrðu ókomnir
ævidagar þeirra.
Honum datt í hug, að líklega hitt-
ust þau í klúbbnum i kvöld. Hann
brosti þunglyndislega. Ætli hún skipti
um skoðun þangað til?
Súsanna skellti á eftir sér útidyra-
hurðinni, þaut upp stigann, settist á
rúmið sitt — og brast í grát.
Það var laugardagur, og foreldrar
hennar voru ekki heima. Helena,
systir hennar, var eitthvað að rísla
inni í hliðarherberginu og beið með
að knýja á dyr hennar, þangað til
hún væri farin að jafna sig.
— Á ég að laga te handa þér?
spurði hún svo.
— Nei, þakka þér fyrir, svaraði
Súsanna og hélt svo áfram með þótta:
•— Karlmenn! Ekkert nema eigin-
girnin!
— Áttu sérstaklega við Pál? spurði
Helena, og bar lítið á meðaumkun í
rómnum. Hún var fimm árum eldri
en Súsanna, íturvaxin og brúnhærð,
ekki áberandi glæsileg stúlka, en svo
róleg í lund, að hún lægði oft skap-
ofsa systur sinnar, enda þótti henni
mjög vænt um hana.
•— Um hvað voruð Þið að þræta
nú? spurði hún forvitin.
—■ Markaðinn. Ég vil fara, en hann
vill það ekki. Hann segir, að ég hafi
fallizt á að gera það, sem hann vildi,
— og það er reyndar satt. En nú
finnst honum það skemmtilegast að
liggja niðri við á og veiða, — einmitt
það, sem mér finnst hundleiðinlegast!
Helena hlustaði á og kímdi.
—- Ég hefði haldið, að þig langaði
til að vera með Páli, — jafnvel þótt
hann langaði til að veiða.
— í gömlum fötum — og sitja Þar
á bryggjunni! Það bítur aldrei á hjá
honum. Stangaveiði er bjánaiegasta
skemmtun, sem til er, og Páll er þrár.
Það er sannleikurinn í því, svaraði
hún önuglega.
Henni varð litið á hringinn, sem
Helena bar á baugfingri, og bætti
við: — Þegar Þú giftist Georg, ertu
orðin eins konar ekkja eftir golfspil-
ara. Ég ætla ekki að leika veiðimanns-
ekkju, — þó aö ég giftist Páli.
Helena hló góðlátlega.
— Georg leikur golf á laugardög-
um, af því að honum þykir gaman
að því. En stundum leikum við tenn-
is, — af því að mig langar til þess.
Að gefa og að Þiggja, mætast á miðri
leið, koma sér saman um hlutina, eða
hvað þú vilt kalla það. Og varstu
ekki einum of viss um, að Páll hlyti
að gera nákvæmlega það, sem þú
vildir að þessu sinni, Súa? Ég vil,
að karlmenn hafi einhvern vilja.
— Það getur þú sagt. Annars
stendur mér á sama. Ég fer á mark-
aðinn með Ragnari.
— Ragnari? mælti Helena þurr-
lega. — Ekki dettur mér i hug, að
hann eigi við þig. Hann skriði að vísu
gegnum tunnu, ef þú bæðir hann um
það. En skapfestu hefur hann ekki
á við Pál.
Þetta vissi Súsanna, að var satt,
svo að hún glápti bara á systur sína
án þess að segja orð. Helena lokaði
dyrunum hægt að baki sér, og Sú-
sanna settist við gluggann og starði
út. Hún var örmagna. Ef hún færi
með honum að veiða, var það sama
og að bíða ósigur. Það var uppgjöf
fyrir ofurefli karlmannsins og eigin-
girni. Auk þess fyrirleit hún veiði-
skap.
ÚN hafði myndað sér ákveðna
skoðun um, hvernig þau Páll
áttu að eyða laugardeginum.
Fyrst ætlaði hún að ganga með hon-
um um markaðinn í nýja kjólnum,
glæsileg útlits, finna á sér, að allir
Hvert sinn er þau tóku
sér eitthvað fyrir hendur,
hafði hún fundið upp á því.
Og nú var komið að honum.
En þegar honum datt
eitthvað í hug, sem hún
felldi sig ekki við, vildi
hún ekki vera með.
SMÁSAGA EFTIR AUDREY MANLEY-TUCKER
1 □ VIKAN