Vikan - 07.12.1961, Blaðsíða 10

SMÁSAGA
EFTIR
ROBERT
BENCHLEY
ELÞEKKT máltæki er staðfest með þeirri staS-
reynd, að allir hafa ánægju af að tala um reynslu
sína hjá tannlækninum. Árum saman hafa verið
ritaðar litlar greinar sem jjessi, varðandi mál-
fefnið. Litlar skrítlur, svipaðar þeim sem ég mun bráð-
lega segja hafa verið gerðar og fólk yfirleitt sagt öðru
fólki nákvæmlega frá tilfinningum sínum þegar það
Skreiðist upp i gamla, rauða, leðurklædda gálgann.
„Ég skal segja þér hvað ég hata,“ segir það með mik-
illi ánægju, „þegar hann tekur þessa litlu nál og byrjar
að skrapa. Ugh!“
„O, ég skal segja þér hvað er verra en það,“ Segir
vinurinn og vill ekki láta slá sig út, „þegar hann er
að þreifa kæruleysislega fyrir sér og hittir á taug. Av!“
Og ef fleiri en tveir eril saman grípa allir fram 1 og
segja frá því livað hann eða hún álítur vera versta
augnablikið hjá tannlækninum. Allir viðstaddir skemmta
sér konunglega og ehginn bettir en sá, sem mest hefur
þjáðst.
Þessu hefur farið fram síðan fyrsti tannlæknirinn
setti upp skilti sitt. Meðal annara orða, hvenær byrjaði
eiginlega þetta svívirðilega tannlækningakerfi sem nú
er allsráðandi. Það getur ekki verið svo langt síðan
að rafmagnsborinn var fundinn upp og hvar væri tann-
læknir án rafmagnsbors? Samt heyrist aldrei neitt um
Amalgam fyllingardag, eða nokkurt annað afmæli tann-
lœkninga. Það Iilýtur að vera ríkjandi samsæri innan
stéttarinnar um að halda leyndum nöfnum þeirra manna
sem bera ábyrgð á þessu.
Hvað sem það kunna nú að vera mörg ár sem tann-
læknar hafa stundað iðn sina hefur fólk samt aldrei
jireytzt á þvi að tala um tennur sínar. Þetta stafar
sennilega af hinum órannsakanlegu vegum náttúrunnar,
sem sífellt sér fyrir nýjum tönnum til að ræða um.
Sannleikurinn er sá, að hinn raunverulegi tími í stóln-
um er aðeins brot af öllum þeim þjáningum sem málið
útheimtir. Tíminn á undan, sem enginn talar um, er
miklu verri. Hann varir frá þvi að skemmda tönnin
er uþpgötvuð og þar til tannlæknirinn stígur á sjálf-
virku lyftuna, sem lyftir þér í stólnum. Deyfing við
tannaðgerð er i sjálfu sér mjög mannúðleg, en hún ætti
að hefjast þegar sjúklingnum verður fyrst ljóst, að hann
þarf áð fara til tannlæknis. Frá þvi andartaki og þar
til fyrsta spólun hefst ætti hann að vera hulinn algleymi.
Það er áreiðanlega ekki hræðilegra augnablik til en
þegar tungan kemur skyndilega í áhyggjulausum leik
að hinu skörðótta bili, þar sem áður var gamalkunnug
fylling. Heimurinn stöðvast og þú horfir hugsi út í
horn. Síðan k'ippirðu tungunni burt og reynir að brosa
að öllu saman. Þú segir við sjálfan þig:
„Hvaða vitleysa, góði minn!“ Það er ekkert að tönn-
inni. Þú ert aðeins taugaspenntur eftir erfiðan dag, það
er allt og sumt.“
Eftir að hafa komizt að þessari snjöllu niðurstöðu
rennirðu tungunni laumulega aftur eftir tanngarðinum
í veikri von um að hún komist klakklaust á enda.
10 VIKAN