Vikan - 07.12.1961, Blaðsíða 38

SINGER-PRJÓNAVÉLIN
er nýkomin á markaðinn og
nýtur þegar mikilla vin-
sælda. Yélin er sjálfvirk og
tveggja kamba (ekki úr
plasti). Vélinni fvlgir taska
og spólurokkur, einnig fá-
anleg í glæsilegu borði. 6
tíma kennsla og eins árs
ábyrgð innifalin.
AUSTURSTRÆTI
hans sjálfs, sérskilin frá öOrum, og
fyrir aftan þau bæði stóð: „Magna
cum laude.“ Hefði einhver spáð því
fyrir ári, að það ætti fyrir honum að
liggja að ljúka þessu prófi með á-
gætiseinkunn, mundi hann vart hafa
ráðið sér fyrir gleði, en nú virtist
hann varla fagna því eins og vera
bar. Klukkan var langt gengin tólf.
„Þegar á allt er litið verð ég að
fá mér einhverja hressingu,“ sagði
hann, en vissi þó að það var ekki
annað en yfirskinsafsökun. Það var
eins og hann brynni allur innan rifja.
Hann var allur i uppnámi í lyftunni
á leiðinni, Það var sem tvö andstæð
öfl toguðust á um hann; meðvitund-
in um að þetta væri rangt og þráin
eftir þvi, sem var svo sterk, að hann
mátti henni ekki neitt viðnám veita.
En jafnvel Þótt hann hefði ekki átt
við neinar siðferðilegar hömlur að
striða, var þetta vonlaust. Hún hafði
ekki gefið honum minnstu vitund und-
ir fótinn Allt benti til þess að hún
ynni eiginmanni sínum lika hugást-
um. Því ekki það? spurði hann sjálf-
an sig, sennilega voru flestar konur
hugfangnar af eiginmönnum sínum.
Og hann gerði sér fyllilega ljóst, að
hann stóðst ekki á neinn hátt sam-
jöfnuð við Martin. Væri hann hins-
vegar verðandi geimfari, kappaksturs-
garpur eða þá að hann vissi ekki aura
sinna tal, gegndi kannski öðru máli.
En hann gat ekki státað af öðru en
þessu „magna cum laude“, og henni
var hægast um vik að svara honum
því til: „Þakka þér fyrir, en það af-
rek hefur eiginmaðurinn minn líka
unnið."
Hún sat inni í kaffistofunni þegar
hann kom. Hann settist við borðið hjá
henni án þess að spyrja hana leyfis.
„Maðurinn þinn var ekki að bíða eftir
úrslitunum í prófinu," sagði hann.
„Ég á að segja honum þau í bréfi",
sagði hún.
„Hann stóð sig vel.“
„Hann stæðist ekki reiðari en ef
það hefði farið á annan hátt."
„Þér eigið við, að honum þyki mikið
til slíks koma?"
„Hann er gáfaður og metnaðar-
gjarn. Vinnur öllum stundum. Hví
skyldi honum þá ekki þykja mikið
til slíks koma?"
„Mér er sagt að hann hafi sett sér
það mark að vera orðinn fullgildur
prófessor þrjátíu og fimm ára?“
„Og ambassador í Frakklandi fert-
ugur að aldri. Og svo — hver getur
spáð um það?"
„Þér eigið við. . ." Carey blöskraði
beinlínis slíkur metnaður.
„Woodrow Wilson var prófessor í
sögu, ekki satt?"
„Jú. Og hvað hafizt þér svo að á
meðan hann er önnum kafinn við
námið?"
Hún roðnaði við spurninguna, en
svaraði henni samt. „Eg snýst í ýmsu
í ibúðinni. Og svo vélrita ég það, sem
hann Þarf að fá vélritað og les lika "
„Et yður mjög í mun að verða am-
bassadorsfrú?"
Hún virti hann fyrir sér eitt and-
artak. Hingað til hafði hún verið vin-
gjarnleg að vissu marki, en þó alltaf
vör um sig. Nú gerbreyttist málróm-
ur hennar allt I einu. Hún mælti blátt
áfram: „Hann talar sífellt um þetta
„æðra svið“ í heiminum, eins og það
væri á tunglinu. Þangað þráir hann
að komast. Vitið þér hvað þetta
„æðra svið" er í raun og veru?"
„Nei, ekki held ég það."
„Það er allt mikið flókið. Miklu
menninrnir, sem eru gáfaðir og icunna
sig. Þeir klæða sig alltaf eins og við
á. Þeir drekka það vín, sem við á.
Þeir vita alltaf hvað eiginlega er að
gerast. Ein af ástæðunum fyrir því,
að við blöndum aldrei geði við aðra,
er. . ." Hún þagnaði við. „Hann held-
ur þvi alltaf fram að háskólaandrúms-
loftið sé ákaflega litilmótlegt."
„En hvað finnst yður sjálfri?"
„Mér kemur vist ekki til hugar að
vera að brjóta heilann um slíkt." i,
,Eigum við að snæða hádegisverð'
saman á morgun?"
Hún svaraði því neitandi, en reidd-
ist þó ekki.
Hann ætlaði að reyna betur, en í
þá bar þar að tvo stúdenta, sem hann
kannaðist við; þeir heilsuðu þeim,
mösuðu kjánalega, og Carey var
sannfærður um, að þeir gerðu það ■
einungis til Þess að geta gleypt Polly
með augunum. Hann starði illskulega
á þá, unz þeir höfðu sig á brott.
„Kemurðu hingað á morgun?"
spurði hann.
„Ég geri ráð fyrir því. Ég verð að
fá mér einhverja hressingu, og ég
hef ekki efni á þvi að snæða annars-
staðar . . . .“
„Er yður kannski á móti skapi að
ég sitji við borðið hjá yður?" spurði
hann.
„Nei, ég hef ekkert við það að at-
huga. En ég æski þess að þér munið,
að ég er annars manns kona, það er
allt og sumt."
Hún hafnaði því stöðugt að snæða
með honum hádegisverð, kvöldverð,
eða að fara með honum í kvikmynda-
hús. Það var eina helgina þegar hit-
inn var sem mestur, að Carey fékk
bíl að láni og bauð henni með sér til
strandarinnar, en hún hafnaði því og
hann skilaði bílnum. Hann vissi það
fyrirfram, að hún mundi ekki þiggja
boð hans, en það lá við að þetta væri
orðið einskonar þrátefli hjá þeim og
hvorugt vildi gefast upp.
Þetta sumar varð hann fullorðinn.
Fram að þessu hafði hann haldið,
að maður gæti unnið hvað stúlku
sem var með kurteisri þrákelkni og
tillitssemi, en nú komst hann að raun
um að svo einfalt var það ekki. Þarna
var um ást að ræða, og ást hlotnaðist
manni ekki fyrir sinn eiginn tilverkn-
að; ástin var afl, sem enginn réði
við og enginn gat sveigt til hlýðni
við sig. Hann var ekki að sýna konu
annars manns ástleitni, hann unnl
henni, og- fyrir bragðið gekk hann
ekki lengra en hann gerði.
Hádegisstundin varð honum aðal-
stund dagsins. Hann hafði ákveðið
að hvíla sig sem mest frá náminu
þetta sumar, en þar sem hann gat
ekki notið návistar hennar nema
þessa einu stund £ degi hverjum,
vann hann það, sem eftir var dagsins
til þess að drepa tímann þeirra stunda
á milli. Það gerðist einu sinni að hún
lét ekki sjá sig í kaffistofunni þrjá
daga í röð. Þá fór hann þangað, sem
hún vann, nam staðar á þröskuldi
skrifstofunnar, heilsaði henni og
spurði hvort hún hefði verið veik.
„Já, ég hef verið veik," svaraði hún.
Daginn eftir kom hún eins og venju-
lega, svo hann gerði ráð fyrir að hún
væri orðin frísk og hress aftur.
Þessar hádegisstundir féll hann
aldrei fyrir þeirri freistingu eins og
karlmenn gera Þó yfirleitt, að ræða
fyrst og fremst um sjálfan sig, en
það kom einfaldlega til af því, að
hann vildi sízt af öllu verða til þess
að hún færi að bera Þá saman, hann
og Martin, þar sem hann vissi sig
skorta flest móts við hann. Þess i
stað spurði hann hana um hana
sjálfa. Hún var borin og barnfædd
í smáborg, Þar sem göturnar voru
ekki nema stígar milli trjánna. Hún
hafði iðkað handknattleik og komizt
í úrvalslið stúlkna í menntaskólan-
um, og hún hafði verið kosin fegurð-
ardrottning skólans, árið sem hún
tók stúdentspróf. Árið eftir hafði hún
misst báða foreldra sína i bílslysi, en
liftrygging þeirra hafði þó hrokkið
nokkurnveginn til, svo hún gæti lok-
ið námi. Svo hafði hún kynnzt
Martin, sem þá hafði getið sér mik-
inn orðstir sem knattspyrnugarpur;
daginn eftir að þau sáust fyrst voru
þau harðtrúlofuð, en trúlofunin hafði
staðið lengi, því að hann vildi ekki
kvænast fyrr en hann hafði lokið
fyrsta áfanga háskólanámsins. Carey
spurði hana svo margs um hana sjálfa,
að hún varð á stundum næsta undr-
andi. „Hvers vegna hefurðu slikan
^iáhuga 6 þessu?" spurði hún.
38 VIKAN