Vikan - 07.12.1961, Blaðsíða 20

ÚTDRÁTTUR.
Sonja Wallin vinnur í skrif-
stofu vátryggingafélags í Stokk-
hólmi. Hún hefur eignazt son,
en faSir hans sinnir hvorki
honum né lienni, og veröur hún
ein aö annast hann og vinna
fyrir honum. Hann veröur
henni allt í þessu lífi, og þeg-
ar hann veröur fyrir vörubil
og bíöur bana, veröur sorgin
henni um megn — hún getur
ekki sofiö nema meö svefnlyfj-
um, og þegar jafnvel þau duga
ekki lengur, veröur henni þaö
á, aö taka of stóran skammt,
og mundi þaö hafa riöiö henni
aö fullu, ef vinstúlka hennar
heföi ekki undrazt um Qiana,
komiö aö henni i dáinu og látiö
flytja hana í sjúkrahús. Þar
kynnist hún geölækninum, Jan
Stenlund, og rœöur þaö örlög-
um beggja, en hann er heit-
bundinn stúlku, Maud aö nafni,
sem leggur á hann slika ofur-
ást, aö hann getur ekki hugsaö
til aö kvænast henni; þorir þó
ekki aö slíta viöjarnar, þar sem
hann óttast aö hún fái ekki af-
boriö þaö. Hann býöur Sonju
aö dveljast í sumarbústaö, sem
hann á úti í skerjagaröinum, á
meöan hún sé aö ná sér aftur,
og heimsækir hana þar, einnig
heimsœkir hann hana á laun,
eftir aö hún kemur aftur til
borgarinnar og ást þeirra verö-
ur stööugt sterkari og innilegri.
Þótt Maud viti ekki neitt, fær
hún hugboö um aö önnur
stúlka sé komin í spiliö; gerir
tilraun til aö fyrirfara sér á
sundi úti í skerjagaröinum, en
Jan tekst aö bjarga henni á slö-
ustu stundu. Hann hefur sagt
Sonju aö hann sé heitbundinn.
en hún finnur, aö þaö heit er
honum einungis böl, og ákveö-
ur aö beita öllum ráöum til
þess aö þau megi bœöi veröa
hamingjusöm. En þó Jan hafi
sagt 'hanni þetta, segir liann
henni ek\i, aö hann hafi oröiö
aö heita Maud þvi aö yfirgefa
hana aldrei, gegn því aö hún
lofaöi aö gera ekki aftur til-
raun til aö fyrirfara sér . ..
Sonja bíöur þess í marga daga,
aö hann komi eöa, hringi, en
loks veröur biöin henni ofraun,
og hún hringir til hans....
— Jan, það er ég ...
Hún titraði og skalf af Þrá og eftir-
væntingu, og þegar hún heyröi rödd
hans, bergmálaði hún um innstu hug-
arfylgsni hennar og fyllti hana heit-
um, óumræðilegum fögnuði.
— Sonja ...
20 VIKAN
Hún heyrði að hann varp Þungt
öndinni.
—- Sonja . . . þú . . . þú ert
heima . . .
— Já. Þykir þér lakara að ég skuli
hringja. Ég ... ég veit að ég á ekki
að gera það.
— Mér þykir vænt um að þú skulir
hringja. Má ég hitta þig einhvers-
staðar ?
— E'f þú vilt.
— I kvöld? Hvar?
— Einhversstaðar þar, sem enginn
sér til okkar, svaraði hún eftir and-
artaks hik.
— Á neðanjarðarbrautarstöðinni
í Kóngsgötu, eftir stundarfjórðung?
Ég skal ekki láta á mér standa.
— Ekki ég heldur.
— Þú kemur þá áreiðanlega?
— Já, áreiðanlega. Hvernig líður
þér annars?
-— Ljómandi vel. Og þér?
—■ Ljómajndi vel líka ... nema,
nei, ... nú verð ég að fara að flýta
mér.
Hún lagði talnemann á, en lyfti
honum svo aftur sem snöggvast og
virti hann fyrir sér. Þú ert ekki nema
dautt tæki, hvíslaði hún. Og þó gaztu
orðið sá milliliður, sem dugði til Þess
að Jan kemur til mín aftur.
Löng græn lest brautarvagnanna
skríður eins og eitthvert fornaldar-
dýr um undirgöngin, nemur staðar
i nokkrar sekúndur í bláköldu ljósi
stöðvarlampanna, spýr farþegunum
úr gini sinu og sogar í sig þá, sem
beðið hafa á berangri pallanna. Þau
fáu andartök, sem göngin í báðar
áttir frá stöðinni standa auð, stara
auglýsingaspjöldin frá veggjunum
einbeitt og kalt í þreytt augu manns.
Mjaðmabelti og viský. Ágengar aug-
lýsingar um varning, sem allsstaðar
er meir en nóg af. Unglingarnir aug-
lýsa öryggisskort sinnar kynslóðar
með háreysti og hvinum. Éinmana
mannverur standa eins og steingerv-
ingar og fela sig að baki dagblöð-
unum; ung stúlka með barnavagn
tekur i sig kjark, áður en hún ekur
vagninum út á færibrúna, inn í lest-
ina. Varðmaður með stóran hund í
bandi gengur um pallinn á eftirlits-
ferð, og þeir sem hæst hafa haft,
lækka róminn örlítið á meðan, en
hækka hann þeim mun meir, þegar
vörðurinn og hundurinn hverfa upp
stigaþrepin. Lestin andvarpar af
áreynslunni, þegar dyrnar opnast. Fá-
ið ykkur sæti. Dyrnar lokast. Og
rauðar glyrnurnar hverfa í myrkrið
úti í göngunum.
Hann var kominn á mótstaðinn á
undan henni, enda þótt hún hraðaði
sér, sem hún mátti. Hún var dálítiö
kvíðin — hvernig gengur maður til
stefnumóts við þann, sem maður hef-
ur þráð, heitt og brennandi dögum
og nóttum saman? Hann dró hana
að .sér kyssti hana, lengi og fast
Þrýsti hana örmum.
— Loksins, hvíslaði hann í eyra
henni. Ég hef þráð þig alla eilifð.
— Og ég hef þráð þig öllum stund-
um. Þig ... af líkama og sál ...
Hann tók i hönd henni.
— Við skulum ganga upp á göt-
una, sagði hann.
Þau komu upp í hressandi kvöld-
loftið, teygðu að sér ljósadýrð
Kóngsgötunnar þyrstum augum.
— Eigum við að halda á nokkurn
sérstakan stað? spurði hann.
Hönd hans þrýsti hennar, og það
var henni nóg. Þá stóð henni á sama
hvar þau reikuðu um eða hvar þau
námu staðar. Hún lifði öll i hendi
hans.
— Við skulum ganga saman nokkra
stund, sagði hún. Hvað, hugsaðir þú
um mig, þegar ég hringdi?
— Ég hugsaði ekki neitt, satt bezt
að segja. Mér varð það eitt allt í
einu Ijóst, að ég hef þráð þig óum-
ræðilega síðan við vorum saman síð-
ast.
— Segirðu satt?
— Já, ég segi satt ...
Hann var svo rólegur í rödd og
tali, að það var sem ekkert bil væri
þeirra á milli lengur. Og henni var
ljóst, að hann mælti af einlægni. Hann
hafði þráð hana öllum stundum, af
líkama sinum og sál, öldungis eins
og hún hafði þráð hann.
Þau gengu niður götuna.
—- Hefur þér nokkuð komið til
hugar ástæðan fyrir þvi, að ég
hringdi til þín? spurði hann.
-— Nei, svaraði hún. Ég hef aðeins
beðið — og þráð. En ég hef ekki
Ieitað svars við þeirri spurningu, því
ég vil ekki vera að hnýsast í einkalíf
þitt. Ekki einu sinni í hugsunum
mínum ...
— Má ég segja þér eitt? spurði
hann.
— Ef þú hefur löngun til.
— Þegar ég ók hingað, kveið ég
því að hitta þig ...
— Ertu enn kvíðandi?
— Nei, nú er það allt annað. Nú
er eins og ég beri ekki lengur neina
ábyrgð á því, hvað ég segi eða geri.
— Annaðhvort okkar verður að
taka á sig ábyrgðina. Það er þá bezt
að ég geri það.
Hann leit á hana, hristi höfuðið
og brosti.
— Viltu gera það fyrir mig að láta
alla ábyrgð lönd og leið, bað hann.
— Vertu eins og þú átt að þér,
svaraði hún, og leyfðu mér að vera
og hugsa eins og mér er eiginleg-
ast.
Það logaði rautt ljós við kross-
göturnar. Á meðan þau stöldruðu þar
við og biðu eftir grænu Ijósinu, virti
hann hana fyrir sér, og það var sem
skugga drægi yfir andlit honum.
— Það er eitthvað annarlegt við
augu þin, varð honum að orði. Eins
og þú hafir grátið.
— Hafðu ekki neinar áhyggjur af
því. Því skyldi ekki setja að mér grát
endrum og eins. Ég græt aðeins innra
með mér.
— Er þá eitthvað, sem þjáir þig?
Hún hristi höfuðið.
— Þessa stundina græt ég hið innra
með mér af einskærri hamingju.
Þeirri óumræðilegu hamingju, að
mega ganga við hlið þér.
— Hvert eigum við að halda?
— Heim til mín, beina leið. Ég vil
eiga þig allan, sjálf og ein ... Vekur
það með þér ótta, og ég skuli segja
annað eins og það?
Hann nam staðar. Tók báðum
höndum um vanga henni og kyssti
hana.
— Við ættum að finna til ótta við
það, sem við eigum fyrir höndum.
Bæði ...
Hún hengdi kápuna sína á snag-
ann, leit á hann og síðan spyrjandi
inn í eldhúsið. En hann hristi höf-
uðið.
— Nei, þakka þér fyrir. Ég vil
ekki kaffi í Þetta skiptið. Ekkert
nema Þig og að njóta þín.
Hún laut höfði og reyndi að vera
alvörugefin á svipinn.
— Ég stend tilbúin, svaraði hún.
Hvernig kýstu helzt að fá mig fram-
reidda?
— Liggjandi inni á legubekknum
með stóra svæfilinn undir höfðinu.
Hún lagðist útaf á legubekkinn og
reyndi að vera lokkandi eins og næt-
urseiðkona. En leikurinn varð henni
um megn og hún gat ekki að sér gert
að hlæja. Svo hnyklaði hún auga-
brúnirnar.
— Þetta er síður en svo hlægilegt,
sagði hann. Liggðu kyrr á meðan ég
haga Ijóshlífinni þannig, að ég sjái
andlit þitt eins og ég vil helzt greina
það á mörkum birtu og skugga.
Hann færði lampann lengra inn
í hornið og fjær henni. Skíman dofn-
aði. Hann settist á legubekkinn hjá
henni og horfði á hana nokkra hrið.
— Þú hefur margbreytilegt and-
lit, varð honum að orði. Þetta er i
fjórða skiptið, sem við hittumst, og
þú hefur aldrei verið söm í tvö
skipti.
— Ef ég á að taka þetta sem gull-
hamra, þakka ég Þér fyrir. En um
leið vara ég Þig við. Ég er þvi óvön,
að mér séu slegnir gullhamrar, svo
það er ekki að vita hver áhrif það
kann að hafa.
Hann laut hægt að henni og kyssti
hana. Þegar hann rétti úr sér aftur
í sæti sínu, lá hún með lokuð augun,
en vakandi bros lék um varir henni,
og það var sem andlit hennar geislaði
frá sér innri birtu. Hann kyssti enni
hennar og gagnaugu, eyru og háls.
Þegar hann virti hana síðan aftur
fyrir sér, var bros hennar þrungið
hita og æstri eftirvæntingu.
— Ef þú færir þig lítið eitt ofar,
get ég lagzt hjá þér, hvíslaði hann.
Hún færði sig nær veggnum og
hló lágt.
— Ég beið eftir Því, að þú bæðir
mig þess, sagði hún.
— Þér var það þá ekki gegn skapi?
— Ég þráðl að þú bæðir mig þess,
svaraði hún. Þráði Það ... öll. Má
ég hvíla höfuðið við barm þér?
— Svona ... fer nú vel um þig?