Vikan - 07.12.1961, Blaðsíða 35

afskekktu fjárhúsi i Betlehem, um
stjörnuna sem blikaði á himninum,
um vitringana frá Austurlöindum
sem komu að tilbiSja barnið, og
um Jósep og Mariu móður þess.
— Svo þið hljótið að skilja það,
mœlti presturinn að lokum, að guð
elskar þá sem fátækir eru og undir-
okaðir. í fátækt og auðmýkt kom
hann í þennan heim. Og æðstu menn
landsins féllu á kné fyrir honum og
færðu honum gjafir sínar. Og þó að
allt þetta gerðist fyrir löngu síðan,
réttir hann enn í dag út hendnr sin-
ar, yfir heimsins börn, yfir háa sem
lága, og ríka jafnt sem fátæka. . . .
Og þegar þessu var öllu lokið og
börnin hlupu út til að leika sér,
sneri Jói heimleiðis í hægðum sín-
um.
Allt heimilið ljómaði af ánægju og
mamma hans var á þönum aftur á
bak og áfram, til að leggja síðustu
hönd á undirbúninginn áður en
gestir kvöldsins kæmu.
Þú mátt koma niður allra snöggv-
ast, Jói, en svo verður þú að fara
snemma að hátta. Mundu að jóla-
sveinninn kemur i nótt, og að þú
verður að fara á fætur í býti í fyrra-
málið til þess að skoða allar jóla-
gjafjj-nar þínar.
En Jói vaknaði ekki i rúminu slnu,
morguninn eftir. Um tvöleytið,
þegar gestirnir voru allir farnir,
læddust foreldrar Jóa upp i her-
bergi hans með fullt af jólagjöfum.
Litla rúmið stóð þar uppbúið — en
tómt. Jói var þar ekki.
JÓI gekk þreyttum fótum út eftir
hvítum þjóðveginum. Hann var orð-
inn uppgefinn, og honum var kalt
þótt hann væri í þykkum vetrar-
frakka. Hann var búinn að stefna
á stjörnu i marga klukkutíma. Það
var þessi stóra þarna, sem skein
uppi á himninum og var alltaf spöl-
korn á undan honum. Það hlaut að
vera sama stjarnan og sú er stafaði
ljóma sínum niður á Jesúbarnið i
Betlehem.
Jói tók ekki eftir tárunum sem
runnu niður kinnar hans. Þau voru
aðeins hluti af örvæntingarkennd
þeirri sem hafði rekið hann upp úr
rúminu. . . . burt frá heimili hans og
foreldrum . . . og burt frá ásakandi
augnatilliti jólasveinsins, þegar
hann kæmi til að færa honum jóla-
gjafirnar. . . .
Vesalings litli rfki drengurinn.
Sagan sem hann hafði heyrt, endur-
ómaði sifellt í huga hans, þar sem
hann dróst áfram dauðþreyttur.
Hann hafði ekki hugmynd um hvert
hann fór. Hann vissi það eitt, að
hann varð að flýja undan þeirri ör-
vætingu er lá að baki honum.
Hann var alveg örmagna. Tunglið
var gengið undir og nú var það að-
eins stjarnan, sem virtist tindra með
eilifðarijóma. Hann fékk ofbirtu í
augun af henni, og allt í einu hrasaði
hann og datt.
Þegar hann kom fótunum fyrir
sig á ný, sá hann að hann stóð úti
fyrir litlu húsi. Birtu af eldi lagði
út um opnar dyrnar. Og í dyrunum
stóð litill og ljóshærður drengur,
sem hló og rétti honum hendurnar.
Jói gekk hægt til hans. . .
Barnið hélt áfram að brosa. Og
allt í einu var eins og örvæntingin
þurrkaðist burtu úr hug Jóa.
— Nú eru jólin, sagði litli dreng-
urinn. Vissirðu það ekki? Komdu
inn og vermdu þig svolítið. Þér er
voða kalt.
Jói fann að einhver tók í hönd
hans og dró hann með sér inni upp-
Kenwood-hrærivélin er allt annai
og miklu meira en venjuleg hrærivél
fffrir jfdur . . .
býður ný KENWOOD CHEF hrærivélin alla þá hjálpar-
hluti, sem hugsanlegir eru, til hagræðis fyrir yður, og
það er ekkert erfiði að koma þeim í samband, engar skrúfur,
aðeins smellt úr og í með einu handtaki. Hrærararnir eru
þannig að það má segja að þeir þoli allt — jafnvel þykk-
asta deig. — Þeir hræra, blanda, þeyta og hnoða, en þér
horfið undrandi á hve skemmtilega þeir vinna.
Engin önnur hrærivél getur létt
af yður jafnmörgu leiðindst
erfiði, - en þó er hún falleg og
stílhrein.
Ef yður vantar hrærivél, þá ...
KENWOOD -
LAUSNIN E R KENWOOD
M — M Austurstræti 14
^nCKlCL sími
LÍTIÐ Á
Verð
kr. 4.890,00
Ijómað húsið. Hjá eldstónni sat há-
vaxin og ljóshærð kona, sem brosti
við honum og benti honum að koma
nær.
— Þú ert allt of lítill til þess að
vera einsamall á ferð, og það svona
langt frá heimili þinu. Hvar áttu
heima, litli vinur.
Jói sagði henni frá því. Og nú
hallaði hann sér upp að hné kon-
unnar og lofaði henni að heyra allt
sem lá honum á hjarta. Hann sagði
henni frá örvæntingu sinni og ó-
sjálfráðu sektarvitund. Og hvernig
hann hefði lagt af stað, vegna þess
að hann þoldi ekki við lengur.
Meðan þessu fór fram, stóð litli
drengurinn við hlið þeirra, og þó
að þeir hefðu ekkert talað saman,
vissi Jói að þetta var sá vinur, sem
hann hafði lengi þráð og leitað.
Háa, ljóshærða konan' var þýð
og vingjarnleg. Hún tók hönd Jóa og
hélt henni fast í lófa sínum. Síðan
sagði liún við hann:
— Jói minn, það er eklcert til,
sem heitir fátækt eða rikidómur hér
i hcimi. . . það er aðeins til kær-
leikur. Ef þú bara eiskar nógu heitt,
þá skiptir það engu máli, hvort þú
ert ríkur eða fátækur, lítill eða stór.
Enginn getur ráðið við það, þótt
hann sé fæddur rikur, og það kemur
þvi ekkert við, hver þú ert. Hver þú
ert . . . það er hið eina sem þýðingu
hefir. Og ef þú getur hjálpað til þess
með peningum þínum, að gera heim-
inn betri en hann er, þá er það
gott. En enginn okkar, Jói, er reglu-
lega rfkur eða fjarska fátækur. Við
erum öll manneskjur . . . og öll erum
við guðs börn.
Og eldurinn virtist loga svo glatt
i stónni. Og eldbjarminn endurskein
i augum Jóa, eins og nú skildi hann
allt, og allt i einu var hann ekki ó-
liamingjusamur lengur. Hann fann
að litilli og hlýrri hönd var stungið
inní lófa hans. Og nú vissi Jói að
hann hafði eignazt vin . . .
Klukkan fjögur var hringt frá lög-
reglunni og foreldrum Jóa skýrt frá
þvl að drengurinn hefði fundizt sof-
andi við limgerði, nokkra kilómetra
fyrir utan bæinn. Hann var alger-
lega óskaddaður. Þeir höfðu farið
með hann til lögreglustöðvarinnar
og gefið honum heitt að drekka. Svo
ætluðu þeir undir eins að aka hon-
um heim til sin.
Hið fyrsta sem .Tói spurði um,
eftir að hann var kominn heim i
fylgd með lögregluþjóninum, var
þetta:
— Haldið þið að jólasveinninn sé
hérna ennþá?
Mamma hans gat ekki varizt gráti,
er hún þrýsti honum að brjósti sér:
— Það er ég viss um að hann er
ekki, elskan min. Það eru svo margir
drengir og telpur sem hann verður
að heimsækja.
Hún kyssti hann hvað eftir annað
og sfðan fór hann upp á loft með
mömmu sinni og pabba og stakk sér
þegar í rúmið.
Morguninn eftir hljóp hann inn
til mömmu sinnar.
— Mamma, heldurðu að ég geti
fengið að aka spottarkorn á morg-
un? spurði hann. Ég held það sé
ekki mjög langt. Þegar ég var úti á
ranglinu i nótt, hitti ég lítinn dreng.
Hann er vinur minn. Ég ætla að
gefa honum hestinn minn hérna.
Hann sýndi henni jólagjöf þá sem
honum þótti vænzt um.
— Ég ætla að koma með þér,
flýtti hún sér að segja. Hvað heitir
hann?
— Ég veit ekki hvað hann heitir,
svaraði Jói. En hann er vinur minn.
ÞAU óku i sömu átt sem Jói hafði
gengið um nóttina. Þau voru komin
framhjá öllum húsum. Nú var ekkert
að sjá nema akra og engi.
— Elskan mín, þig hlýtur að mis-
minna þetta. Hér er engin hús að
sjá.
En Jói lét ekki af sínu. Loks bað
hann bilstjórann að nema staðar
og steig út úr bílnum. Hann gekk
nokkur skref meðfram veginum og
nam siðan staðar.
— Það er . . . það var hérna . . .
Hann stóð langa stund og starði
fram fyrir sig. Svo sneri hann sér
við með hægð og hélt aftur til bils-
ins.
— Það gerir ekkert til, mamma.
Hann hefir bara skroppið snöggvast
burtu.
Það var ró yfir svip hans, er hann
hallaði sér aftur á bak í sætinu.
Hann hélt á leikfangahestinum í
fanginu. Og það var eins og hann
byggi yfir einhverju leyndarmáli,
sem fyllti augu hans unaðslegri
Fallegt af yður að lofa mér að
velja sjálfum. Ég tek þennan í miðj-
unni.
VIKAN 35