Vikan - 07.12.1961, Blaðsíða 11

Biðstofan var eins og allar hinar,
lyfjalykt, óhugnanlegt suð,
eldgömul tímarit og hinn þögli,
ólundarlegi hópur bíðandi sjúklinga,
þar sem hver og einn reynir að
vera áhyggjulaus á svipinn
og fyrirlítur alla hina.
En þarna er það! Það er ekki um að villast.
Einhver verður að fylla í þessa tönn og sá eini
sem getur sett eitthvað endingargott í hana er
tannlæknirinn. Þú brýtur heilann um, livort
þú getir ekki lappað eitthvað upp á hana sjálf-
ur svona um stundarsakir ■— eitt ár eða svo —
kannslci með tyggigúmmí eða einhverju þes's
háttar. Þetta er nokkuð aftarlega og kæmi ekki
til með að sjást.
En þetta hljómar illa, jafnvel í eigin eyrum..
Þú viðurkennir með sjálfum þér, að þar eð
fylla verður í tönnina, sé eins gott að það sé
tannlæknir sem gerir það.
Þegar þetta hefur verið ákveðið er aðeins
eftir að hringja í tanniækninn og biðja liann
um tíma.
Gerum ráð fyrir að þessi ákvörðun sé tekin
á þriðjudegi. Siðdegis þann dag byrjar þú að
leita að númeri tannlæknisins í símaskránni.
Fagnaðarbylgja gagntekur þig þegar þú upp-
götvar, að það er þar ekki. Hvernig á að búast
við því að þú getir pantað tima hjá manni
sem ekki hefur síma? Og hvernig á að fylla i
tönnina án þess að panta tíma? Það er ómögu-
legt. Guð er til vitnis um að þú gerðir það sem
þú gazt.
Á miðvikudag hefur sviðinn nokkuð aukizt
vegna þess hve illa tókst til við að súpa á is-
vatni. Þú ákveður, að þú verðir að ná sam-
bandi við þennan tannlækni þegar þú kemur
úr mat. En þið vitið hvernig þetta er. Eitt og
annað kemur í veg fyrir framkvæmdir og það
þurfti að sýna manni utan af landi skrif-
stofuna og þegar þú gazt loks um frjálst höfuð
strokið var klukkan orðin fimm. Og tönnin
angraði þig hvort sem var ekki aftur. Með gætni
yrði sennilega hægt að komast af með hana
i þessu ástandi þar til i vikulokin þegar minna
verður að gera. Maður verður nú þrátt fyrir
allt að hugsa um atvinnu sína og hvað eru
svolítil óþægindi frá skemmdri tönn í saman-
burði við ánægjuna af vel unnu starfi á skrif-
stofunni?
Á laugardagsmorgun hefur þú nokkurn veginn
sætt þig við að ráðast i þetta, en nú er aðeins
hálfur vinnudagur og læknirinn hefur hvort
sem er sennilega engan lausan tíma. Mánudag-
ur er rétti dagurinn. Þú getur byrjað vikuna
sem nýr maður. Þegar allt kemur til alls er
mánudagur einmitt dagurinn til þess að fara
til tannlæknis.
Snemma á mánudagsmorguninn reynir þú
aftur til við símaskrána og finnur þér til skelf-
ingar, að einhvern tíma síðan á þriðjudag hefur
nafni tannlæknisins og símanúmeri verið bætt
inn i símaskrána. Þarna er það. Það er ekki
hægt að komast hjá því: „Jón Jónsson tann-
læknir, sími 41250.“ Það er ekki um annað að
ræða en hringja i hann. Sem betur fer er það
á tali, en það gefur þér gilda ástæðu til að
fresta þessu þar til á þriðjudag. En á þriðju-
dag eltir ólánið þig og þú nærð sambandi við
lækninn sjálfan. Ákveðinn er timi á fimmtu-
dag kl. hálf fjögur. Siðdegis á fimmtudag og
það er aðeins þriðjudagsmorgunn! Hvað sem er
gæti gerzt á þeim tíma. Við gætum sagt Mexikó
striði á hendur og þú yrðir að fara i herinn
hvað sem tannlækninum liði. Svo sannarlega
gæti maður ekki látið skemmda tönn standa
i vegi fyrir því að gera skyldu sína fyrir föður-
landið. Eða bylting getur hafizt á miðvikudag
og á fimmtudag er borgin rjúkandi rústir. Þú
sérð sjálfan þig í anda við rústir ráðhússins
i hörðum bardaga við rauðliða, segjandi í hljóði,
andvarpandi af feginleik: „Að hugsa sér! Á
þessu andartaki átti ég að stíga i stólinn hjá
tannlækninum!“ Maður veit aldrei hvenær ham-
ingjan getur orðið manni svo hliðholl.
En miðvikudagur líður og ekkert gerist. Og
fimmtudagsmorgun gengur í garð án þess orð-
sending komi frá tannlækninum um að hann
hafi skyndilega verið kallaður úr borginni i
fyrirlestrarferð. Svo virðist sem allt hafi snú-
izt gegn þér.
'Þegar hér er komið, hefur tungan tekið sér
fasta bólfestu í holu tönninni og málfar þitt
orðið óskiljanlegt af þeim sökum. Þér finnst
einhvern veginn að ef tannlæknirinn opni á
þér ginið og sjái tungubroddinn i tönninni muni
hann láta blekkjast og láta við svo búið standa.
Það eina sem þú getur gert er að hringja
og segja að þú hafir drepið mann og verið sé
að taka þig fastan. Þess vegna getir þú ómögu-
lega komið. En hvaða tanniæknir sem er mun
sjá i gegnum slíkt. Hann mun aðeins hlægja að
þér. Það er sennilega ómögulegt að finna upp
þá afsökun sem tanniæknir hefur ekki heyrt
áttatiu eða níutíu sinnum. Nei, það er eins
gott að ljúka þessu af.
Hádegisverðurinn er hræðilegur. Allur vinstri
kjálkinn er skyndilega orðinn mjög viðkvæm-
ur; slæmskan hefur breiðzt út í næstu fjóra
jaxla sitt hvorum megin við þann skemmda.
Þú efast um að læknirinn geti hreyft nokkuð
við því. Kannski ætlar hann aðeins að líta á
það í þetta skipti. Þú gætir jafnvel stungið upp
á því við hann. Þú gætir auðveldlega komið
aftur seinna og látið þá framkvæma aðgerðina.
Klukkan nálgast hálf fjögur. Það er annars
andstyggilegur tími dags. Einmitt þegar mað-
ur er slappastur.
Áður en þú gengur inn í bygginguna, þar
sem tannlækningastofan er til húsa, lítur þú
i kringum þig i sólskininu á hamingjusamt
og áhyggjulaust fólkið sem hraðar sér eftir
götunni. Hvað veit það um lífið? Sennilega
hafa aldrei svo mikið sem barnstennur angrað
manninn þarna með bjánalega hattinn. Jæja!
Svona er nú iífið!
Inn í lyftuna. Síðasta vonin er úti. Dyrnar
skella aftur og þú lítur vonleysislega á heimsku-
leg andlit fólksins í kringum þig. Hvernig getur
fólk verið svona asnalegt? Það er auðvitað alltaf
möguleiki, að lyftan falli niður og þú stórsias-
ist. En það er of mikið að búast við slíku. Þii
skýtur þvi burt úr huga þinum sem draumsýn.
Slikt happ skeður ekki í raunveruleikanum.
Þú finnur til hetjulegrar hreykni, þegar þú
segir lyftuverðinum á hvaða hæð þú ætlar út.
Þú hefðir eins vel getað sagt honum skakkt
til um eina hæð og það hefði að minnsta kosti
skapað töf. En þegar allt keniur til alls, verður
maður að sýna karlmennsku sína, og það
minnsta sem þú getur gert er að segja rétt til
um ákvörðunarstað.
Of oft hefur biðstofu læknis verið lýst til
þess að ég fari að reyna það hér. Þær eru allar
eins. Lyfjalyklin, óhugnanlegt suð innan úr
læknisstofunni, eldgömul tímarit og hinn þögli,
ólundarlegi hópur biðandi sjúklinga þar sem
hver reynir sem bezt hann getur að virðast
áhyggjulaus og fyrirlítur innilega alla hina í
herberginu — öllu þessu hefur verið lýst af
færari mönnum en mér. Ekki svo að skilja,
að ég í raun og veru álíti að þeir séu færari
en ég, en þetta er hin venjulega afsökun fyrir
Framhald á bls. 50.
VIKAN U