Vikan - 07.12.1961, Blaðsíða 21

— Næstum þvi, eins og bezt getur
farið um mig, svaraði hann og kyssti
fingurgómana á vinstri hönd hennar.
— Hvað skortir þá enn á? spurði
hún.
— í>ú veizt það. Hvers vegna
spyrðu þá?
Hún þrýsti andlitinu að barmi
hans.
— Já, ég veit það, hvislaði hún. Við
þráum alltaf þá alsælu, sem okkur
veitist þó aldrei.
Hann andaði í hár henni, teigaði
síðan að sér ilminn af líkama henn-
ar, og kannaðist hvorki við orð sín
né hugsanir.
•—■ Fyrir svo sem klukkustundu sið-
an, hefði ég ekki trúað þvi sjálfur,
að ég gæti nokkurntima gert mér
vonir um að njóta fullkominnar sælu.
En nú ... ég veit ekki hvað segja
skal. Hver veit nema hún fyrirfinnist.
Hvers vegna viltu ekki trúa þvi með
mér ...
— Hún fyrirfinnst eflaust, en hún
varir aldrei nema andartak. Það er
eins og þorstinn vakni stöðugt aftur,
sterkari en fyrr ...
— Ég er hræddur um, að ég muni
taka mér helzt til sterk orð í munn ...
— Gerðu það þá ... Hvaða orð er
það, sem þú óttast?
— Ást, svaraði hann. Ég hef lesið
allt það um sálarfræði, sem ég hef
Stolnar unaðsstundir þeirra voru
þeim allt — en þeirra vegna var lif
annarar manneskju í veði.
yfir komizt. Það hefur fylgt starfinu.
En ástin er tilfinning, sem ég fæ þó
ekki skýrt.
— Og ég sem hélt að allir læknar
litu á ástina eingöngu sem afleið-
ingu vissrar hormónasamsetning-
ar ...
— Ef þú gerir aðra tilraun til að
vera kaldrifjuð, skal ég sýna þér í
tvo heimana, kelli mín .. .
— Fyrirgefðu, — en ég þekki ást-
ina sem slíka ekki nema af afspurn.
— Þú veizt áreiðanlega meira um
hana, en þú lætur....
Hann lyfti höfði hennar, kyssti
hana heitt og ástríðuþrungið. Hún
brosti og tár hrundu niður vanga
henni.
— Ástin . . . hún er fólgin í því að
bíða, vona og þrá, en fyrst og fremst
er hún fólgin í fyrirheitinu um annað
og meira ... stöðugt áframhald, stöð-
uga endurnýjun. Að þrá sífellt annað
meira en manni gefst ... þyrsta án
afláts og vita að þorstinn verður
aldrei slökktur til fulls, enda þótt
honum verði svalað hverju sinni ...
i bili ...
—■ Þú virðist fara furðu nálægt
því rétta.
—- Þessa vizku tileinkaði ég mér
sem barn, svaraði hún lágt. Enda þótt
það væri hin himneska ást, sem þá
var um að ræða. Sú ást, sem gefur
fyrirheit um eilífa sælu. Svo sterk
eða víðfeðm gat þó trú mín aldrei orð-
ið. En ég hugsaði mér það þannig,
að jarðnesk ást væri litla systir þeirr-
ar himnesku, en að eðli til væru
báðar eins ... endurtekning, áfram-
hald, fullnæging, hvenær sem maður
kýs og eins oft og maður kýs ...
— Amen, mælti hann af uppgerðar
virðuleik.
— Nú tek ég til þín, sagði hún.
■— Þá það, svaraði hann og kyssti
hana enn.
Hún lá þögul með lukt augu og
hlustaði á léttan andardrátt hans,
sem einn rauf þögnina. Hingað til
hafði það alltaf verið svo auðvelt
og einfalt. Hvers vegna varð það svo
örðugt nú, þegar þau höfðu gert sér
það Ijóst að það var allt annað, djúp-
lægara og varanlegra en stundarfýsn,
sem vakti brunann í blóði þeirra. Þeg-
ar þau gerðu sér það bæði ljóst, að
það sem áður hafði gerzt á milli
Þeirra, og hlaut einnig að gerast nú,
mundi upp frá þessu tengja þau ó-
rofaböndum, hvort sem þeim var það
ljúft eða leitt.
. .. ég get ekki komið í veg fyrir
að það endurtaki sig; ég vil það sjálf,
þrái ekki annað heitara en að mega
sogast með honum út í hringiðu ó-
sjálfræðisins, niður í djúpin myrku
... ég þrái það ... þrái að það verði
ekki aðeins nú, heldur aftur og aftur
... því að þorstinn verður ekki
slökktur, aðeins svalað, og æðsti un-
aður fullnægingarinnar er fólginn I
fyrirheiti um endurtekningu ... sár-
asta kvöl hennar í þeim grun, að það
verði aldrei aftur ...
— Sonja?
— Já.
— Þráir þú ...
— Já. En að þessu sinni er ég
hrædd og kvíðin ...
Hann þrýsti henni fast að sér, og
það var eins og grátkökkur kæmi í
háls hans. Hún greip hendinni í hár
honum, dró hann að sér og kyssti
hvarma hans.
— Ég geri þér það svo erfitt ...
— Nei, svaraði hann og hristi höf-
uðið. Það er ég, sem hef gert okkur
báðum erfitt fyrir.
— Ert þú líka hræddur?
— Ég er hræddur, vegna þin.
— Jan, horfðu i augu mér. Nú get-
urða séð, að ég er ekki hrædd leng-
ur. Að ég vil og þrái ...
Heit glóðin í augum henni sefaði
hann, svo að hann gat einnig brosað.
Hún strauk andlit hans mjúkum góm-
um, eins og hún vildi þar með segja
eitthvað, sem ekki yrði sagt með orð-
um.
— Þetta líður hjá, sagði hann. Þú
hefur leyst okkur bæði úr viðjum.
— Og næst?
— Þá verður það líka auðveldara,
fyrst okkur hefur einu sinni tekizt
að sigrast á hræðslu okkar.
— Ertu viss um það?
— öldungis viss ...
En svo gerðist hann alvörugefinn
aftur.
— Sonja, þetta verður okkur hættu-
legt. Við viðurkennum það bæði, að
þetta hafi allt aðra og dýpri merk-
ingu en fyrr. Og þannig verður það
héðan af.
Hún sagði ekki neitt við þvi, vissi
að hann hafði þar á réttu að stenda.
Nú var það ekki lengur stundarfýsn,
sem réði atlotum þeirra, hafði kannski
í rauninni aldrei verið það, sem þeim
réði, þótt þau gerðu sér það ekki
Framhald á bls. 4G.