Vikan - 25.01.1962, Blaðsíða 7

Ég hef alltaf getað hugsað
mér góðan mat að ég tali ekki
um hatt eða skó öðru hvoru.
En nú erum við að byggja og
Kalli segir, að við verðum að
spara, spara og spara. Og
þegar ég geri eitthvað sæmi-
legt úr fiski, þá óskapast hann
yfir tómötunum og gúrkunum
og segir: Ella mín, þú veizt...
Kalli hefur allt á hornum sér þessa dag-
ana. Hann hefur tekiíS sparnaðarþráðinn upp
að nýju, og þá er ekki á verra von. Er hættur
að reykja sigarettur, en tottar griðar stóra
pípu seint og snemma. Við hverja máltíð heldur
hann langar ræður, um að ég verði að vera
hagsýn i innkaupum, athuga vel verðið á vör-
unum, og hitt og þelta. Ég reyni að taka
þessu öllu með jafnaðargeði, en stundum hleyp-
ur skapið með mig í gönur, eins og til dæmis
um daginn, þegar ég bjó fiskréttinn, sem Randi
sagði mér frá. Ljúfffengari mat get ég ekki
hugsað mér, — úr fiski, — hugsið ykkur bara.
Eða livað þetta var fallegt á borðinu, eins og
skrautlegasti blómagarður. Rautt, grænt, gult,
hvítt og brúnt.
Kalli settist þegjandi við borðið, hann var
ósköp þreytulegur og áhyggjufullur á svipinn,
þessi elska — ég veit svo sem að hann á ekki
sjö dagana sæla frekar en ég — og þess vegna
gladdist ég yfir því, að hafa nú bæði ódýran
og góðan mat á borðum. Ég rétti honum fatið
með litasamsetningunni, og hann jós á diskinn
sinn, en leit um leið i blaðið — á fremstu síðu
var nefnilega grein um nýjar ráðstafanir vegna
dýrtíðarinnar — þar af leiðandi, sagði hann
, ekki: — en smekklegt hjá þér!
Svo byrjaði hann að borða, renndi niður
nokkrum munnbitum og enn nokkrum, svo lagði
hann frá sér biaðið, leit á mig í staðinn og sagði
ánægjulega:
— Prýðilegt, virkilega gott. Ella, hvað er
þetta?
— Ó, blessaður vertu, bara fiskur, sagði ég
salla róleg.
— Þú ert snillingur, elskan, sagði hann og
fékk sér meira.
Við vorum að borða grautinn þegar Kalli sagði
allt í einu:
—• Bara fiskur segirðu, -— þið skiljið, hann
var orðinn saddur, of saddur.
— Já, sagði ég glöð, og átti mér einskis ills
von.
— En tómatarnir, eggin og gúrkurnar?
— Já, þú meinar það.
— Hvað kostar kílóið af tómötunum núna?
Ég varð að játa að ég vissi það ekki.
— En eggjunum?
Ég vissi það ekki heldur. Hvernig endist
maður líka til þess að fylgjast með þessum eggj-
um, scm ýmist eru að liækka eða lækka, og það
sagði ég Kalla. En haldið þið hann hafi getað
hætt fyrst hann var fyrir alvöru byrjaður?
Nei, aldeilis ekki, næst spurði hann:
— En gúrkurnar, þú veizt þá kannske ekki
heldur iivað þær kosta?
En nú var farið að síga í mig, ég svaraði
seinustu spurningunni alls ekki, en hreytti út
úr mér:
— Hver getur búið til góðan mat úr engu,
mér er spurn?
— Ella, þú veizt að við verðum að spara,
þegar maður er að kaupa íbúð.
Það er lóðið. Ég hef heyrt þessa setningu svo
oft upp á síðkastið að ég dauðsé eftir að hafa
ekki lagt fyrir krónu í hvert skipti sem hún er
sögð. Ég er sannfærð um, að það væri komin
all álitleg upphæð.
Ég rýk nú upp i vonzku, segi að það sé gott
og blessað, að reyna að eignast þak yfir höfuðið,
en ef það þurfi að kosta það, að maður verði
að ganga i Evuklæðum næstu tíu tuttugu árin
og nærast á vatni og brauði í jafnlangan tíma,
megi skollinn sjálfur kaupa þak yfir höfuðið i
minn stað. Ég bæti því við, að hann skuli vera
þess minnugur, að ekki hafi ég beðið hann að
kaupa nýja ibúð, ég hafi verið ánægð í litlu
kvistíbúðinni, þar hafi verið yndislegt.
Aumingja Kalli, hann er mesta gæðablóð,
hann tekur bara erfiðleika lífsins of hátíðlega.
Hans kjörorð er: Erifleikarnir eru til að sigr-
ast á þeim. Ég sniðgeng aftur á móti allt sem
kostar mig einhverja fyrirhöfn eða fórn, þess
vegna vildi ég ekki kaupa stærri íbúð. Þið
ráðið hvort þið trúið mér. En Kalli er eins
og áður segir, þolinmæðin sjálf og þreytist
aldrei á að tala um nauðsyn þess að við spörum.
— Elsku Ella min, segir hann. — Reyndu að
skilja.
Jú, jú, hamingjan hjálpi mér, ég er einn
skilningur frá hvirfli til ilja, í bókstaflegri
mérkingu.
Þið ættuð að sjá fötin sem ég geng í. Kápan
mín lítur út fyrir að vera erfðagripur frá henni
langömmu minni. Ég á engan hatt, verð að notast
við þrgigja ára gamlan höfuðklút, og hattarnir
sem eru svo indælir um þessar mundir. Kven-
tízkan hefur yfirleitt aldrei boðið upp á jafn
mörg dásamleg tækifæri og nú. Tökum til dæmis
skóna, þeir eru svo smart og svo þægilegir að
maður bókstaflega fellur í stafi af hrifningu.
En verðið.-----------Ég sá eina í giugga um
daginn, og féll fyrir þeim á stundinni. Fór inn
i búðina og mátaði þá, þvílikir skór, hreinasta
opinberun, en, verðið reyndist líka hreinasta
opinberun. Ég þakkaði fyrir mig og rölti heim
á mínum tveggja ára gömlu lághæluðu skóm.
Segið svo aftur, að ég eigi að reyna að skilja.
Á kvöldin situr Kalli með blýant og blað
og reiknar og reiknar.
Ilvað kostar þetta, hvað kostar hitt? Því
miður er ég mesti sauður, ég veit sjaldan
hvað blutirnir kosta. Þetta gremst Kalla, og
það skil ég yel, samt gremst mér, að liann • • •
VIKAN 7