Vikan - 25.01.1962, Blaðsíða 38

MIÐNÆTIR-
88 VIKAM
SÁLUMESSA
MORÐINGJANS
Hvaö er það, sem knýr afbrota-
manninn til að leita aftur á staðinn,
þar sem hann framdi ódæði sitt?
Þessi spurning hefur oft verið bor-
in fram, en aldrei svarað til hlítar.
Raunar má stundum skilgreina þetta
fyrirbæri, sem hneigð til að sann-
færa sjálfan sig um „snilli“ sína,
njóta fullvissunnar um yfirburðina
gagnvart sérfræðingum lögreglunn-
ar. Sá íkveikjuóði snýr aftur á
brunastaðinn til þess að hrífast af
mikilúðleika þess sjónarspils, sem
hann hefur sett á svið. Morðinginn
leitar á stundum aftur á morðstað-
inn fyrst og fremst til að ganga úr
skugga um, að honum hafi ekki yfir-
sézt neitt. En oft og tíðum eru þetta
ef til vill aðeins tylliástæður; eflaust
hefur sú kenning við einhver rök
að styðjast, að þarna sé um að ræða
djúplægari, sálfræðilegar orsakir, að
afbrotamaðurinn sé bundinn ódæð-
isstaðnum einhverju reginsterku
dularafli.
Paul Binneau, var prestur, en
hafði verið sviptur kjóli og kalli.
Hann sneri aftur á ódæðisstaðinn,
til þess að biðja fyrir sál konunnar,
sem hann myrti.
Það bar við morgun einn, að lík
gamallar konu fannst skammt frá
járnbrautarteinunum 1 einu af út-
hverfum Parísarborgar, og sáust
þess greinileg merki að hún hafði
verið kyrkt. Kona þessi hafði verið
alkunn þarna í hverfinu um margra
ára skeið, bæði lögreglunni og öll-
um almenningi, þar eð hún hafði
dregið fram lífið á betli og rusl-
söfnun. Hún var og ofdrykkjusjúkl-
ingur; slagaði oft og tíðum um göt-
urnar eða hún lá ósjálfbjarga á al-
mannafæri. Hún safnaði að sér kött-
um; hafði jafnan um sig fjölmenna
hirð þeirra i hreysi sínu á Signu-
bakka, unni þessum dýrum ákaf-
lega og lét þá sofa hjá sér í fletinu,
og lagði ódauninn af þeim langar
leiðir frá hreysinu. Þar var og tið-
um sukksamt í meira lagi, því að
menn og konur úr „undirheimum“
borgarinnar áttu þar oft gististað.
Nú var hún dauð; hafði verið
myrt, og kom það eiginlega ekki
neinum á óvart, að ævi hennar
skyldi ljúka með þeim hætti; það
var ekki nema rökrétt, samkvæmt
lögmáli orsaka og afleiðinga.
Lögreglan framkvæmdi athuganir
sínar, en komst auðvitað fljótt að
raun um, að það mundi vonlaust
verk að reyna að hafa uppi á morð-
ingjanum, eins og allt var í pottinn
búið. Gamla konan umgekkst dag-
lega náunga, sem enginn bar kennsl
á og voru líklegir til alls. Ekki átti
hún heldur neina nána ættingja eða
vandamenn, sem hún hafði haft
samband við, svo ekki varð til neins
leitað um upplýsingar, sem veitt
gætu nokkra vísbendingu. Að því
er vitað var, hafði hún ekki lifað
fyrir annað en kettina og brenni-
vínið. Að sjálfsögðu yfirheyrði lög-
reglan hóp betlara og flækinga, en
varð engu fróðari.
En morð er morð, gáta, sem krefst
lausnar enda þótt það hafi verið
framið á vegalausum allsleysingja
og ómerkingL Lögreglan lét ekki sitt
eftir liggja, en tíminn leið og ekkert
kom nýtt fram í málinu.
Ekki fyrr en járnbrautarstarfs-
maður nokkur gekk á fund Jeans
Belin leýnilögreglumanns og sagði
honum furðulega sögu. Maður þessi
hafði það starf með höndum, að fara
eftir járnbrautarlínunni á vissum
kafla, og vissu millibili á hverri
nóttu, til aðgæzlu. Tvær síðastliðn-
ar nætur hafði hann séð dularfullan
ljósbjarma og heýrt eitthvert ann-
arlegt tuldur á staðnum, þar sem
likið fannst. Ekki hafði hann haft
tima til að aðgæta það nánar, en
þar eð þetta hafði nú borið fyrir
hann tvívegis, afréð hann að láta
lögregluna vita.
— Þetta var allóhugnanlegt, ekki
neita ég ]ivi, sagði hann við leyni-
lögreglumanninn. En ég er ekki
sérlega trúaður á drauga og vofur,
og þó er ég viss um, að þetta stend-
ur á einhvern hátt í sambandi við
morðið.
Jean Belin ákvað að athuga þetta
nánar. Var lausnin á morðgátunni
kannski þarna framundan? Þegar
næstu nótt hélt hann út að járn-
brautinni í grennd við staðinn, þar
sem líkið af hinni myrtu konu hafði
fundizt. Og rétt var það — þar gat
að lita daufan, flöktandi ljósbjarma. |
Hann læddist nær, en hörfaði ó-
sjálfrátt frá aftur, þegar hann sá
hvað þar var um að vera.
f Ijósbjarmanum af vaxkerti, sem
kveikt hafði verið á í skjóli tveggja
steina, sá hann öldung nokkurn með
sítt og alhvítt skegg, liggjandi á
hnjám með spenntar greiparnar,
og heyrði að hann tuldraði lágt og
í síbylju, rétt eins og hann þyldi
bænir. Það var eitthvað óhugnan-
legt og draugalegt við þessa sjón.
— Hvað hafizt þér að hér?
Spurning leynilögreglumannsins
var stutt og hvell; öldungurinn
■Ör
Framhald á bls. 42.
1