Vikan - 25.01.1962, Blaðsíða 20

ÞAÐ var ein af þeim fáu, meinlausu grill-
um, sem Mark Willaston gekk með í
kollinum, að hann kveið því stöðugt að
hann mundi verða að athlægi meðal
starfsfólks sins í skrifstofunni, ef það
henti sig að ganga með merki eftir
rauðar konuvarir á hvítum og strokn-
um vasaklútnum. Það var þessi grilla,
og engin orsök önnur, sem réði því
að þá fimm morgna í viku hverri, sem hann
kvaddi Jane — en þau höfðu nú verið gift
í full þrjú ár •— á járnbrautarstöðinni áður
en hann steig inn í lestina til borgarinnar, en
hún ók aftur heimleiðis, varð kveðjukossinn
ekki annað en málamynda varasnerting' á
vanga hennar. Hefði einhver ókunnugur veitt
þessari stuttaralegu kveðjuathöfn athygli á
hverjum morgni, og ekki vitað neitt um þessa
grillu, sem Mark gekk með, mundi hann hik-
laust hafa dregið af henni þá ályktun, að
hjónaband þeirra væri komið á það dapurlega
og hversdagslega stig, er báðir aðilar töldu ó-
sjálfrátt að ekki væri neinnar aðgátar þörf.
En þar mundi þeim góða manni hafa skjátlazt,
hvað þau Jane og Mark Willaston snerti.
Þau Jane og Mark unnu hvort öðru, heitt
og innilega. Sambúð þeirra hafði verið með
þeim ágætum, að þar bar hvergi skugga á,
enda höfðú hveitibrauðsdagar þeirra nú staðið
samfleytt i þrjú ár, einn mánuð og fjóra daga.
Þennan morgun — gerið svo vel að leggja
yður á minni að saga þessi hefst þann tuttug-
asta og áttunda júli — sem við hittum ungu
ijónin fyrst úti fyrir járnbrautarstöðinni, skul-
um við, vissra orsaka vegna, veita orðum
þeirra og framkomu sem nánasta athygli. Það
eru þrjár mínútur þangað til lestin, sem Mark
fer með, hálfniu-lestin, leggur af stað. „Hvað
ætlarðu að hafa fyrir stafni í dag, vina mín?“
spurði hann.
„Bara að bíða, þangað til Þú kemur aftur
heim til min“, svaraði Jane. „Kannski get ég
þá líka sagt Þér einhverjar fréttir. Svo þarf
ég aö skreppa i búðir. Hver veit nema ég
kaupi einhverja gjöf handa þér“.
„Og hvar hyggstu taka peninga fyrir því,
sem þú ætlar að kaupa?" spurði hann.
„Ekki af heimilispeningunum“, svaraði Jane.
„Þú ert orðinn svo matlystugur, að þeir gera
ekki betur en hrökkva til. Kaupi ég einhverja
gjöf handa þér — en ég tek það fram, að
það er ekki vist — tek ég andvirðið af banka-
innistæðu minni. Ég hef ekki enn snert við
arfinum frá henni Edith móðursystur minni,
eins og þú veizt".
ÞEIM gafst ekki tími til að ræða þetta
frekar, og þó svo hefði verið, mundu
þau ekki hafa heyrt hvort til annars
fyrir eimblístru lestarinnar.
En þá gerðist dálítið einkennilegt,
dálítið sem freistar manns til að álykta,
að á þessari hraðfleygu skilnaðarstund
hafi þeim Mark og Jane borizt hugboð
um hið ókomna, með einhverjum hætti,
sem skilningi okkar er ofvaxið. Að vísu
væri heimskulegt að fullyrða nokkuð um það,
ðn að afneita því væri aftur á móti hið sama og
að afneita hinu dularfulla almætti ástarinnar.
20 VIKAN