Vikan - 25.01.1962, Blaðsíða 27

Nei, Hugh, þa'ð kemur ekki til
gredna að ég taki saman við þig
aftur.
Og Anna Newell vatt sér snöggt
frá eiginmanni sínum, sem meS heit-
um og einlægum bænarorSum reyndi
aS telja henni hughvarf. Hún hafSi
látiS tilIeiSast aS hitta hann úti fyr-
ir vinnustaS hans á St. Thomas þetta
kvöld, og hann hafSi laumazt á brott
úr afgreiSshmni, þar sem hann
hafSi næturvörzhi. Þau höfSu svo
róiS yfir sundiS til litillar eyjar,
sern nefndist Centre Tsland, en þar
var kvrrt og fagurt á kvöldin, og
Iiau tóku sór sæti i lithl rióSri. rétt
nfnn v'S fiæSarmóliS. Allt var hhótt
og hótt komiS væri fram i septem-
bnr var enn hlvtt i veSri; þaS var
mns og sumariS hefSi htigsaS sér
aS staldra eilitiS lengur viS en
venhilega. En nú vildi Anna hraSa
sér heim aftur. Hún hafSi gert sér
vnm'r um aS hún mundi geta taliS
pj'ginmann sinn — eSa öllu heldur
fvrrverandi eiginmann sinn — á aS
taka hessu öllu meS skynsemi, en
mi kom haS unn úr dúrnum aS þvi
var ekki aS heilsa. Hann gerSi
meira -aS segja tilraun til aS vefja
hnufl örmum, en há var henni Hka
meirn pti nóg boSiS, og i hræSi sinni
harSi hún hann heint i andlitiS.
— Þú færS ekki neitt af mér,
hvæsti hiín. Þú ert ekki þess verS-
ur aS kallast karlmaSur ...
í þeirri andrá þótti Hugh Newell
sem heimur sinn hryndi i rúst. í
þeirri andrá varS hann skyndilega
gripinn æSisgengnu hatri — gagn-
vart henni, sem hann hafSi dregiS
upp úr göturæsinu i bókstaflegum
skilningi, gagnvart henni, sem hann
hafði fórnaS öllum beztu árum ævi
sinnar og öllu, sem hann átti —
hún hafSi gereySilagt lif hans, for-
smáS hann, leit niSur á hann eins
og rakka. SmánaryrSi hennar herg-
máluSu i eyrum hans, vöktu óþol-
andi sviSa i sál hans.
— Ég skal þagga niSur 1 þér ...
hagga niSur i þér! hrópaSi hann.
Hann greip báSum höndum um enda
siikislæSunnar, sem hún hafSi um
hálsinn, og herti aS. Hann herti aS.
flllt sem hann mátti, heyrSi ekki fyrr
en um seinan, aS hún hafSi reynt
aS reka upp hlióS. Þá féll hann ör-
magna á bak aftur og greip báSum
höndum um enni sér.
— Ég ... ég hef .. . myrt hana,
stundi hann.
Þvi næst varS hann gripinn skelf-
ingu. Ég verS aS koma mér á brott
héSan tafarlaust, hugsaSi hann. AS
hvi búnu aSgætti hann vandlega nS
hann skildi ekki neijt hnS eftir,
sem komiS gæti upp um hann. Þeg-
ar hann hugsaSi máliS, hóttist hann
þess fullviss aS enginn liefSi séS
til ferSa þeirra út i eyna, enginn
gat vitaS annaS en hann væri viS
vörzlustarf sitt í afgreiSslunni hand-
an viS sundiS. Hann reis á fætur,
skjálfandi á beinunum og hendur
hans titruSu, þegar hann dustaSi
rykiS af fötum sinum. Hann þorSi
ekki að líta þangað sem Anna lá
dauS í grasinu; hljóp hröSum
skrefum til strandarinnar, án þess
aS lita um öxl, steig út i bátinn og
reri sem mest hann mátti yfir sund-
iS. Og haustnóttin breiddi friSar-
hjúp sinn yfir sviðið, þar sem hinn
óhuggnanlegi harmleikur hafSi far-
iS fram fyrir stundarkorni siðan.
ÞEGAR Anna Newell hafði ekki
mætt til vinnu sinnar i nokkra daaa.
og athugun leiddi í liós aS liún hafSi
ekki heldur dvalizt f herbergi sinu
undanfarnar nætur, var auglýst
eftir henni. Svo liSu margir dagar.
liangaS til svo har við að umsjón-
armaSurinn í Centre Tsland gekk
fram á lík henanr í rjóSrinn upp
af flæðarmálinu.
Lögreglan hóf tafarlaust nákvæma
rannsókn á morðstaðnum, en varð
einskis vísari; þar fundust engin
spor eftir morðingjann og ekki tang-
ur né tetur, sem minnsta vishending
væi-i að. Ekki gat lögreglan heldur
fengið upplýst hvaS Anna liafði
tekið sér fyrir hendur kvöldið, sem
hún var myrt. Newell, eiginmaSur
hennar, var kallaður til yfirheyrslu.
— Nei, sagSi hann. Ég hef eklcert
samband haft viS eiginkonu mina i
fullt ár. Við höfSum skilið samvist-
um, álitum það bezt fyrir okkur
bæSi, þar eð okkur gat ekki með
neinu móti samið. Ég hef því ekki
hugmynd um hvað hún hafðist að
nú, eSa hvernig hún yfirleilt hag-
aSi lifi sinu.
Lögreglan komst ])ó einhvern-
veginn á snoðir um að Hugh Newell
hafði haft hug á að þau tækju sam-
an aftur. McAllister, lögreglufulltrúi
athugaði hvar Hugh hafði verið
staddur og hvað hann hafði aðhafzt.
kvöldið sem læknarnir töldu að
morðið hefði verið framið. ÞaS kom
i Ijós að hann hafði verið bundinn
við vörzlustarf ])<að kvöld, svo ólík-
legt hlaut að teljast að hann hefði
getað átt fund við eiginkonu sína.
— Það er dómtæk sýknunarsönn-
un, sagði McAllister. Engu að síður
álít ég alls ekki óliklegt að hann
sé morðinginn. Ég legg ekki tak-
marlcalausan trúnað á framburð
hans. Og hann liefði hæglega getað
laumazt á brott frá vörzlunni
nokkra stund, án þess nokkur yrði
þess áskynja. En að sanna ])að •—
það er svo annað mál.
Lögreglan aflaði sér sem fýttstra
Framhald á hls. 36.
Eins og þið vitið, hafði frændi
ákveðið að arfleiða ykkur ekki að
fimm aurum, en honum snerist hug-
ur. Samkvæmt erfðaskránni munuð
þið öll fá þá upphæð.
Þú ættir bara að gleðjast yfir að ég
skuli þora að koma heim með svona
einkuunir.
Sæl, elskan. Hvern höfum við í
matinn?
ITann fer yður prýðilega, ef þcr
hafið hann svona ofan í augum.
Verst að þér sjáið ekki sjálfur
hvernig hann lítur út.
V1K.AN 27