Vikan - 25.01.1962, Blaðsíða 28

4. verðlaunakrossgáta
Vikunnar.
Vikan voitir eins og kunnugt er
verðlaun fyrir rétta ráðningu á kross-
gátunni. Alltaf berast margar lausnir.
Sá sem vinnninginn hefur hlotið fær
verðlaunin, sem eru:
100 KRÓNUR
Veittur er briggja vikna frestur til
að skila lausnum. Skulu lausnir send-
ar í pósthólf 149, merkt „Krossgáta".
Margar lausnir bárust á 51. kross-
gátu Vikunnar og var dregið úr rétt-
um ráðningum.
HANNA JÓNSDÓTTIR,
Hólmgarði 54, Reykjavík.
hlaut verðlaunin, 100 krónur og má
vitja beirra á ritstjórnarskrifstofu
Vikunnar, Skipholti 33.
Nafn
Heimilisfang
Lausn á 51. krossgátu er hér að
neðan.
- = sí = ± ó 9 I 3 3 i h 'n = =
9 V £ I = 3 = So m b T = C = =
T 9 >í m = 3 3 9 I h £ 3 I h m h
n ± = £ m 6 C I £ n. . = T £ i b
i Ö /5 (í u 1 u 3 = 1 3. íý T £ i £
= ± 1 £ = I rn = = I u 3 = ± m
£ 3 ni 9 u = = = = Jj i 0 3 = b
rr h 3 6 = 3 = = = 14 s = t h 3
b íi ö £ (í i Y s b n >1 b 3 £
3 q u = 9 =' £ ó ij í ± n íl £ I 3
.1 u T = I ± 'i c JÍ h = £ U = h I
t = n 1 s I = J3 5 9 = ± 'A A 9
Ó ö T si II I /j ■i = i V n n X = Ö
3 >. m T u Ó Jj m t £ ö £ n ö. ±
Hinzta stefnuraótið. Frh.
Næstu dagana komst Mark að raun
um, að gamla máltækið hefur við
rök að styðjast — hjörtu bresta ekki.
Sviðinn í sárinu dvínaði. Fólk var
honum innilegt, en hluttekning þess
og innileiki snart hann ekki. Einn
sins liðs í híbýlum sínum, þar sem
hver hlutur minnti hann á Jane, fór
hann smámsaman að sætta sig við
hið hræðilega áfall, sem hann hafði
orðið fyrir, um leið og hann reyndi
að gera sér grein fyrir hversvegna
örlögin hefðu ákveðið að einmitt
hann skyldi svo hart leikinn. Jafnvel
sorgin er eigingjörn í eðli sinu.
Hann gekk langa hrið um skóg-
lundina á meðan Margrét, systir Jane,
hafði á brott með sér fatnað Jane,
snyrtiáhöld og aðra muni, sem verið
höfðu hennar einkaeign. Þegar hann
hafði svo fengið fasteignasala til að
taka að sér sölu á húsinu, sneri hann
aftur til vinnu sinnar. Hið daglega
ferðalag hans til Lundúna og aftur
heim kom nokkru jafnvægi á til-
finningar hans. Hann vann af meira
kappi en nokkru sinni fyrr, í þeirri
von að starfið gæti áuðveldað hon-
um að hrinda af sér fargi sjálfs-
meðaumkunarinnar, sem hann gerði
sér ljóst að gæti aldrei orðið til að
leysa vandamál hans. Lifið var
þeirra, sem lifðu, og hann vissi að
Jane, sem alltaf hafði unnað gleð-
inni, mundi ekki hafa óskað þess að
hann harmaði hana til lengdar.
Þegar nokkrar vikur voru liðnar
frá jarðarför Jane, og Mark var nokk-
uð farinn að átta sig á hlutunum, tók
hann að leggja fyrir sjálfa sig þá
spurningu, sem ekkert skynsamlegt
svar virtist við. Á hvaða leið hafði
Jane verið, þegar hún varð fyrir
slysinu? Hvað hafði hún verið að
fara og hverra erinda- Hún hafði
getið þess við hann um morguninn,
að ef til vill gæti hún sagt honum
nokkrar fréttir, þegar hann kæmi
aftur úr vinnunni. Hvaða fréttir gat
hún hafa átt við? „Það getur líka
verið að ég kaupi gjöf handa þér,“
hafði hún líka sagt.
Og nú fannst Mark Það allt í einu
öllu varða að komast að raun um
hvaða erindi Jane hefði átt til
Wingfield. Það var fyrst við yfir-
heyrslurnar, að hann hafði heyrt þorp
þetta nefnt á nafn. Þau áttu þar ekki
neina vini eða kunningja, og ekki
heldur þar í grennd. Þau höfðu ekið
nokkrum sinnum um Chichester, en
ekki þekktu þau neinn þar heldur.
Vitanlega lá sú skýring beinast við,
að Jane hefði ekkert sérstakt erindi
átt til Wingfield; einungis ekið
þangað að gamni sínu í sumarblið-
unni. Það er svo alvanalegt, einkum
á sumrin, að fólk aki jafnvel langar
leiðir án þess að hafa nokkurt mark
eða mið. En Jane var bara ekki þann-
ig gerð. Hún hafði síður en svo gam-
an af að aka; bíilinn var henni ein-
göngu farartæki en alls ekki neitt
skemmtitæki. Hún hlaut því að hafa
átt eitthvert sérstakt erindi til þessa
þorps, og Mark var staðráðinn í að
komast að raun um hvaða erindi það
hefði verið.
Hann ók til þorpsins i leigubil um
helgina. Þetta var viðkunnanlegasti
staður, en gersamlega sérkennalaus.
Kirkjan gnæfði yfir allt og þarna
voru þrjár bjórknæpur og nokkrar
verzlanir. Mark dvaldist langa hríð
í póststofunni og athugaði símaskrá
þorpsins vandlega, ef vera mætti að
hann rækist þar á eitthvert nafn,
sem hann kannaðist við og gæti ef
til vill skýrt þetta ferðalag Jane
þangað, siðasta daginn, sem hún lifði.
Aðeins eitt nafn kom honum kunn-
uglega fyrir sjónir — Larbelastier,
ætt, sem komin var úr Ermarsunds-
eyjunum, mundi hann og nafnið
þess vegna mjög sjaldgæft á Bret-
landi. Jane hafði átt góðkunningja
með þvi nafni, en það var löngu áður
en þau kynntust, Mark og hún. Mark
reyndi eftir mætti að rifja upp fyrir
sér fornafn hans, en tókst það ekki.
Á meðal þeirra muna, sem systir
Jane hafði tekið og haft á brott með
sér, var minnisbók með nöfnum og
heimilisföngum. Hann kom við hjá
henni í heimleiðinni, og hún lét hann
Framhald á bls. 32.
Ungfrú
Yndisfríd
Merkið bréfin
með x + Y
Ungfrú Yndisfríð er nú orðin þekkt sem viðtakandi fær sendan heim, svo
persóna með þjóðinni og rausnarleg framarlega, sem heimilisfang fylgir
eins og allir vita, þvi hún veitir verð- seðlinum. Það geta vist allir notað
laun í hverri viku: Þið eigið að finna sama númer af konfekti.
dagbókina hennar, sem hún hefur
falið einhvers staðar í blaðinu. Dagbókin er á bls..........
Ungfrú Yndisfríð vill vekja athygli
á því, að allmargir vinningar eru
ósóttir og það hefur aldrei verið ......................................
meiningín, að blaðið sendi þessa vinn- Nafn
inga út, heldur verða vinnendur að
vitja þeirra. Þegar um er að ræða
hluti eins og fatnað, er að sjálfsögðu
tilgangslaust að senda slíkt án þess
að vita númer það, sem viðtakandi
notar- Heimillsfang
En nú breytir Ungfrú Yndisfríð til,
leggur undirföt og náttföt á hilluna Síðast þegar dregið var úr réttum
í bili og fyrst um sinn verða verð- lausnum, hlaut verðlaunin:
launin: STELLA STEFÁNSDÓTTIR,
STÓR KONFEKTKASSI Gnoðavog 14, Reykjavik.
28 VIKAN