Vikan - 25.01.1962, Blaðsíða 21

ANN hafði þegar kvatt hana þessum
venjulega brautarstöðvarmálamynda-
kossi. Jane var i þann veginn að stíga
inn í litla bílinn þeirra; Mark hafði
■ snúið baki við henni og gekk hröðum
skrefum inn um stöðvardyrnar, en
nam allt í einu staðar og sneri síðan
við. Og síðan — að öllum þeim hinum
mörgu ásjáandi, sem ætluðu að taka
sér far með lestinni — vafði hann
Jane örmum og kyssti hana beint á munninn.
Kossarnir eru jafn fjölbreytilegir og menn-
irnir, en blæbrigðum þeirra verður þó ekki
með orðum lýst. Og þegar Jane ók á brott
frá stöðinni og Mark tók sprettinn til að
verða ekki af lestinni, reyndu þau bæði ár-
angurslaust að gera sér grein fyrir þessum
kossi og skilgreina meiningu hans. Hvorugt
þeirra var í minnsta vafa um að hann hefði
haft sína séijstöku merkingu, en þó kom
hvorugu þeirra til hugar, að það yrði þeirra
hinzti koss. Þetta var nokkrum minútum áður
en Mark dró upp hvita vasaklútinn og þurrk-
aði með honum rauðan farðann af vörum
sér og hirti ekki um þótt eftir segði.
Mark Willastone, sem þá var tuttugu og
sjö ára að aldri, gengdi ábyrgðarstöðu við
vátryggingaskrifstofu i borginni, og eigendur
fyrirtækisins voru svo ánægðir með starf
t hans, að honum stóð til boða að ganga í
félag við þá. Hann var hamingjusamur í
hjónabandinu og stóð auður til boða, svo ætla
mátti, að hann nyti hylli guðanna ög þeir
hefðu ætlað honum sérstakan frama.
Klukkan tólf mínútur yfir sex þennan sama
dag, stóð Mark úti fyrir járnbrautarstöðinni
öðru sinni. Hann svipaðist um eftir Jane,
sem alltaf beið hans þar á þessum tíma, nema
hann hefði þá hringt og gert henni viðvart,
að hann yrði að vinna eitthvað lengur. Það
leyndi sér því ekki að hann varð fyrir nokkr-:
um vonbrigðum, þegar hann sá hana hvergi.
Það gat átt sér stað að bíllinn hefði bilað. Hann
ásakaði sjálfan sig fyrir að hafa ekki athugað
benzínleiðsluna; minntist þess að hann hafði
orðið þess var daginn áður, að hún var ekki
Hann skildi við hana á braut-
arstöðinni eins og vanalega,
en hún kom ekki aftur til að
ná í hann, né heldur að hún
væri heima. Hún hafði farizt
þennan dag í bif reiðaárekstri
og hann komst að því, að
hún hafði verið á stefnumóti.
Hann einsetti sér að komast
að öllu og unni sér ekki
hvíldar fyrr en hann vissi,
hverskonar eiginkonu hann
hafði átt.
í,, - f 0>
c
eins virk og skyldi.
Þegar klukkan var orðin hálfsex og Jane
enn ókomin, , hringdi hann heim, en enginn
svaraði. Hún hlaut því að vera á leiðinni.
Hann hringdi aftur klukkan sjö — ekkert
svar. Nágranni hans einn, sem ók framhjá
brautarstöðinni og sá Mark bíða þar, hugs-
aði, sem svo, að ef til vill yrði hann því
einhvern tíma sjálfur feginn, að einhver byði
sér að aka með ef þannig stæði á; hann
benti Mark því að koma og setjast í hjá sér,
og Mark þáði það með þökkum.
ÞETTA var sex mílna leið, og þegar Mark
gekk inn um garðshliðið heima hjá
sér, voru enn tvær klukkustundir til
myrkurs. Hann veitti því þegar athygíi,
að bíllinn var ekki inni í skúrnum.
Hann dró upp lyklakippuna, opnaði úti-
dyrnar og þegar hann kom inn, var
Jane þar hvergi sjáanleg. Enda þótt
hann væri dálítið undrandi og vissi
ekki hvað hann ætti helzt til bragðs að
taka, var hann ekki neitt óttasleginn. Bíllinn
hafði bilað einhversstaðar, hugsaði hann og
Jane tafizt af þeim sökum. Annað hvort hafði
hún þegar hringt heim, eða hún mundi hringja
bráðlega. Hann hlaut því að biða, þar eð Jane
mundi áreiðanlega gera ráð fyrir að hann væri
kominn heim. Og Þar sem hann langaði til að
hafast eitthvað að, brá hann sér í hversdags-
fötin og fór að slá garðflötina. Þegar því var
lokið, drakk hann eina flösku af bjór, fékk
sér steypibað og hafði fataskipti.
Um níuleytið, þegar fjólubláir skuggarnir
læddust um hliðar dalsins og uglurnar tóku
að láta til sín heyra i skógarlundinum, snæddi
Mark kalt kjöt og brauð. Hann hafði sleppt
hádegisverði þennan daginn og var nú orðinn
sársvangur. Áður en hann settist að snæðingi,
hringdi hann þó til eins nágranna síns varð-
andi einskisverðan hlut og einungis til að
sannfæra sig um að síminn væri í lagi. Þegar
myrkt var orðið, tók að vakna með honum
alvarlegur ótti; hann varð að hafast eitthvað
að. En hvað? Hvað var hyggilegast? Eitthvað
—sama hvað var, allt var betra en þessi ó-
hugnanlega bið. Hugleiðingar hans fengu þó
skjótan endi, því að síminn hringdi i sömu
svifum.
„Herra Willastone?“ spurði rám karlmanns-
rödd. „Andartak. Þetta er lögreglustöðin i
Ambleham. Varðstjórann langar til að tala við
yður.
M leið heyrðist önnur karlmannsrödd í
símanum. „Ég er hræddur um að þér
verðið því miður að vera viðbúinn slæm-
um fréttum, herra minn . . . mjög slæm-
um fréttum. Kona yðar hefur orðið
fyrir alvarlegu slysi. Og þar sem þér
eruð bíllaus, kem ég eftir yður. Þér
megið búast við mér eftir sex eða sjö
mínútur".
„Alvarlegt slys?“ endurtók Mark, og
varð skyndilega skraufaþurr í kverkunum. „Þér
meinið að hún hafi beðið bana?“
„Ég er hræddur um, að Það sé einmitt
það; sem ég á við“. Svo var talneminn lagður á.
Þessi hræðilegá tilkynning hafði þó eins kon-
ar miskunn í sér fólgna, að því leyti til, að
hún var Mark að vissu leyti óraunveruleg;
honum þótti sem hún væri ætluð einhverjum
öðrum eyrum en sínum. Þegar lögreglubíllinn
kom og varðstjórinn bað hann að búa sig til
nokkuð langrar ferðar, hlýddi hann eins og i
leiðslu.
Varðstjórinn var vingjarnlegur maður, til-
litssamur, og gerði ekki neina tilraun til sam-
tals á meðan þeir óku suðvestur á bóginn
í tæpa klukkustund. Þegar gat að líta sjúkra-
hússmerki framundan, hægði varðstjórinn
nokkuð ferðina og beygði siðan inn á heima-
brautina milli lárviðanna. Allt var Mark þarna
framandi og annarlegt; hann var leiddur inn
í móttökuherbergi, þar sem ópersónulegur
maður með slöngur hlustunartækisins um háls-
inn tók á móti honum og leit á hann yfir kúpt
gleraugu. „Við gerðum allt, sem I okkar valdi
stóð, herra Willaston, en það var ekki um
Framhald á bls. 25.
VIKAN 21