Vikan - 25.01.1962, Blaðsíða 25

num
samt, og velja þær meira að segja
vandlega — einungis til þess að
stinga þeim inn í skáp hjá öðr-
um bókum, sem þeir hafa áður
valið, og horfa þar á þær sér tit
augnayndis þegar þeir koma
þreyttir heim, alltof þreyttir til
að lesa, nema hvað þeir kannski
renna augunum yfir dagblöðin.
Það lætur kannski lygilega i eyr-
um okkar — útlendingar, sem
lítið þekkja hér til mundu að
minnsta kosti alls ekki trúa því
-— en það er til að þessir menn
gangi að bókaskápnum og strjúki
kili bókanna gómum, létt og ást-
úðlega eins og þeir geri gælur
við smámey.
Það er áreiðanlega rótgróin ást
í margar kynslóðir, sem felst í
þessari snertingu. Og 'mundi með
réttu mega kalla nokkurn mann
fremur bókhneigðan en þann,
sem kaupir hækur af titölulega
litlum efnum, vitandi það, að
liann hefur alls engan tíma til að
lesa þær og vonar, að minnsta
kosti hálft í hvoru, áð hann fái
aldrei tima til þess?
Því er stundum haldið fram að
þessi bókaást sé ein af þeim
fornu dyggðum, sem nú séu að
hverfa úr fari þjóðarinnar. Á öid
liraðans og tækninnar megi eng-
inn sjá af tima til annars iesturs,
en sem honum er óhjákvæmileg-
Framhald á bls. 42.
iti konur og menn
endingi
margfalt meiri og vandfylltari, en
ef hún giftist manni af sínu eigin
þjóðerni.
Heimskulegt væri þó að mála
allt kolsvart. Það fyrirfinnast
stúlkur, sem gifzt hafa útlend-
ingum og setzt að í framandi landi,
og virðast una hag sínum vel og
tekizt að samhæfa sig hinum fram-
andi aðstæðum. En jafnvel þær
hinar fáu, sem lifa Þar í hamingju-
sömu hjónabandi, játa fúslega að
þær hafi oft átt við mikla örðug-
leika að stríða, hvað þetta snertir.
Kona sem ég þekki, og hefur ver-
ið búsett og gift í Suður-Evrópu
í full átta ár, komst þannig að
erði við mig síðast þegar hún var
stödd í orlofi hér heima:
„E'f ég ætti að gefa þeim stúlk-
um heilræði, sem eru að hugsa um
að giftast útlendingum, mundi ■ ég
segja sem svo við þær: Slíka á-
kvörðun skyldi engin taka, án þess
að hún hefði dvalizt að minnsta
kosti árlangt i heimalandi vænt-
anlegs eiginmanns síns, kynnzt
fjölskyldu hans náið, lært tungu-
málið til hlítar og kynnt sér alla
siði og venjur vandlega. Ef hún
telur síðan, að þessu loknu, að
hún muni una sér vel í þessu nýja
Framhald á bls. 42.
ing. Þegar trefillinn mælist 20 cm
eru teknir prj. nr. 2Vi og prj. áfram
næstu 20 cm. Þá eru aftur teknir
prj. nr. 3 og prj. áfr, næstu 20 cm
á sama hátt og fyrstu 20 cm, en á
mótstæðan hátt.
Pressið öll stykki mjög lauslega
frá röngu og gangið frá endum.
Saumið hliðarnar saman með aft-
ursting og lirröktu ullargarni. Brjót-
ið upp á húfuna og saumið trefilinn
við að neðan.
Ath. :>ð miðja aftan á húfunni
komi við miðju á trefiinum.
BLÓMAÞÁTTUR
Eftir Paul V. Michelsen
Bougainvillea glabra. Þríbura-
blóm, er hún kölluð jíessi yndislega
klifurplanta, vegna þess að lnin ber
3 smáblóm saman innan i þremur
skrautblöðum, sem svo eru mismun-
andi að lit, eftir tegundum.
Framannefnd planta er algeng-
ust ennþá með gljáandi, grænum,
egglaga blöðum, með fjólubláum há-
blöðum. Eg hefi nýlega fengið nýja
tegund af þessari plöntu, dekkri að
lit, skrautlegri og er hægt að rækta
hana upp sem blómstrandi skraut-
runna.
BougainviUea Mrs. Butt, er með
kringlóttari blöðum og dökkrauð
háblöð, mjög falleg, en blómstrar
ekki eins mikið, og meira í stór-
um klösum. Þær eru einnig til i
gulbrúnum, miklum lit.
Þríburablómin eru frá Brasilíu
og eru mjög víða notuð til að þekja
utan húshliðar, með sínu fagra blóm-
skrauti, t.d. í Frakklandi.
Jurtin getur tæplega fengið of mikla
sól, en varizt að láta hana ofjmrna
í glugganum, því þá er hætt við að
hún sviðni. Hafið góða pottahlíf
utan um pottinn. Þríburablómi er
fjölgað með græðlingum hæfilega
jurtkenndum, en ég tel þá konu
mjög duglega sem getur fengið þá
til að festa rætur i heimahúsum, og
það getur tekið iangan tíma.
Þríburablóm getur hlómstrað allt
upp i 10 mánuði og hvert blóm á
að standa í þrjá mánuði, svo blóm-
skrúðið getur orðið mikið, en það
er betra að gefa vel af góðum blóma-
áburði yfir vaxtartímann.
Þegar jurtin vill fara að hvila
sig að vetri til er bezt að hafa frem-
ur kalt á henni, og lnin má gjarna
þorna svo að blöðin detti af. Síðan
er hún klippt mikið niður fyrst í
marz og umpottuð i góða frjóa mold,
og látin i gluggann.
Þessar plöntur hafa oftast verið
seldar uppbundnar á vír, en auð-
vitað er hægt að hafa það eins og
hver vill.
Jk k-d-g
¥ A
4 7-5-4-3-2
* A-K-D-7
4 10-9-6-4
V 6
4 A-K-D-10-9-6
Jf, 6-4
8
9-8-7-5-4-3
G-8
G-10-9-8
* A-7-5-3-2
y K-D-G-10-2
4 ekkert
«í» 5-3-2
Austur
pass
pass
pass
pass pass
Útspil: tígulkóngur.
Suður
1 spaði
4 hjörtu
6 hjörtu
Vestur
2 tíglar
pass
pass
Norður
4 lauf
4 grönd
6 spaðar
Spilið i dag lýsir svokölluðu
Coffin-bragði, kennt við hinn fræga
spilara Georgs S. Coffin. Það lýsir
sér bezt þannig, að sagnhafi fórnar
viljandi trompslag til þess að græða
„tempo“, sem er nauðsynlegt til þess
að taka nokkra slagi seinna.
Vestur spilaði út tígulkóng og al-
slemman blasti við, þegar blindur
kom upp. Sagnhafi trompaði heima,
tók tvisvar tromp og endaði í borði.
Þegar austur var ekki með i seinna
skiptið iðraðist sagnhafi ekki leng-
ur að hafa ekki farið í sjö. Nú var
hjartaásinn tekinn og svo kom hið
fræga bragð. Spaðakóng var spilað
úr borði, drepinn með ásnum og
þar með átti vestur hæsta tromp.
En sagnhafga var sama um það,
því nú spilaði hann hjörtunum og
síðan laufunum og vestur fékk aldrei
nema einn trompslag.
Þetta spil var spilað í tvimenn-
ingskeppni og unnust sex spaðar
aðeins á þessu eina borði. Nokkrir
sagnhafar lentu i sex hjörtum, sem
eru náttúrulega dauðadæmd frá upp-
hafi.
Einn norðurspilarana vann sex
lauf með fallegu endspili. Austur
spilaði út tigulgosa, sem sagnhafi
trompaði. Þá kom hjarta heim á ás-
inn, tígull trompaður og þar með
átti austur ekki meiri tígul. Þá kom
þrisvar lauf og síðan var spöðunum
spilað. Þriðja spaðann drap norður
af sér með ásnum og hvernig sem
austur spilaði, þá gat hann ekki
fengið nema einn slag á tromp.
Hinzta stefnumótið
Framh. af bls. 21.
neina von að ræða. .Viljið sér sjá
hana?“
Jane lé ein í herbergi. Hlíf var
fyrir framan rekkjuna. Henni var
ýtt til hliðar og lakið dregið ofan
af andlitinu. Hún virtist að mestu
leyti eins og hún átti að sér, þar sem
hún lá, nema hvað augun voru lokuð
og varirnar fölar. „Það er þó þakkar-
vert, að hún skyldi ekki þurfa að
þjást neitt“, mælti hjúkrunarkonan,
sem var nokkuð við aldur og móður-
leg í rödd og framkomu; sennilega
var það yfirhjúkrunarkonan.
Þvi næst var hann leiddur á brott
inn í annað herbergi, að öllu leyti
eins, og andartaki eða eilífð síðar
fann hann fyrir nálarstungu um leið
og hann missti meðvitundina. Það
var ekki fyrr en þrem dögum síðar
að yfirlækninum leizt á það hætt-
andi að leyfa Mark að fara brott úr
sjúkrahúsinu, og þá eingöngu vegna
þess að návistar hans var óskað í
sambandi við yfirheyrslurnar.
Ekki voru nein sjónarvitni að slys-
inu. Lögregluþjónarnir skýrðu svo
frá, að Jane hefði ekið bílnum eftir
mjóum hliðarvegi, sem liggur frá
þorpinu Wingfield á aðalbrautina
milli Lundúna og Ghichester, um það
bil fimm mílur frá þeirri borg, sem
síðar er nefnd. Hún hafði hemlað
skyndilega skömmu áður en kom á
aðalbrautina, að þvi er merkin eftir
hjólbarðana sýndu, en um leið hafði
bíllinn skrikað til i veg fyrir litinn
sportbíl, sem andartaki áður hafði
ekið fram úr öðrum bíl, og að því
er eþill hans bar, að minnsta kosti
á sjötíu og íimm mílna hraða. 1 sport-
bílnum var karlmaður og kvenmað-
ur, og létust þau bæði samstundis,
en Jane haíði verið með lífsmarki,
þegar hún var flutt í sjúkrahúsið.
Klukkustundu síðar var hún látin,
án þess hún hefði komizt til með-
vitundar.
Enda þótt margir af vinum Marks
yrðu til þess að bjóða honum dvöl
hjá sér í bili, settist hann aftur að
á heimili sinu, fyrst og fremst vegna
þess að hann gat ekki með nokkru
móti afborið samúðina, sem allir
kepptust við að auðsýna honum. Hið
eina, sem hann var fær um að gera
sér grein fyrir í sambandi við slysið
að svo komnu, var að það hafði gerzt
um fimmleytið. Jane hefði því getað
náð að járnbrautarstöðinni í tæka
tíð, með því að aka hratt. Þótt
heimskulegt kunni að virðast, varð
þetta til að vekja með honum sekt-
arkennd. Framhald á bls. 28.
VIKAN 25