Vikan - 22.02.1962, Qupperneq 19

eldurinn á arninum brann með ann-
arlegum brestum og gneistaflugi.
Gegnum stormdyninn barst þungur
gnýr af hafi, það var svo sem auð-
heyrt að berserkjadans brimsins og
brotsjóanna var þegar hafinn.
Emmy hörfaði frá glugganum, hún
sá ekki neitt fyrir veðrasortanum
hvort eð var. Hún kveikti ljós,
stillti súgspjaldið á arninum og tók
aftur til við prjónana, þótt hún
vissi að hún hefði ekki neina eirð
i sér til vinnu fyrr en Páll var
kominn heim af sjónum.
o G i sömu andrá heyrði hún
fótatak hans úti fyrir. Köld
vindstrokan stóð inn um dyrnar
þegar hann opnaði þær og kom inn.
Hann var blautur og hrakinn, enn
hann stóð þó þarna heill á húfi.
— Sæl, Emmy . . .
— Páll . . . Hamingjunni sé lof
fyrir að þú ert kominn heim. Ég
þorði alls ekki að vona að þú kæm-
ir svona fljótt.
— Ég hélt mig nær landinu en
hinir bátarnir tveir, og lagði af
stað um leið og ég þóttist sjá að
óveður væri í aðsigi, svaraði hann.
— Og hinir bátarnir . . . eru
þeir líka komnir að?
— Kristján hlýtur að vera kom-
inn langleiðina. Ég hafði samband
við hann um talstöðina skömmu
áður en við lentum. Aftur á móti
höfum við ekki heyrt neitt til Jan-
usar, en vonandi er hann lika á
heimleið.
Það kom áhyggjusvipur á and-
lit Páls, en því veitti Emmy ekki
neina athygli. Hún var glöð og
ánægð, fyrst Páll var kominn heim
og hún hlakkaði til þess að eiga með
honum langt og skemmtilegt kvöld.
Þau tvö ein . . .
—Nú skulum við fá okkur að
borða, sagði hún. Þú hefur fulla
þörf fyrir það. Svo hélt hún fram
í eldhúsið, léttum skrefum.
Páll settist fyrir framan útvarps-
viðtækið og stillti á bátabylgjuna;
leitaði og leitaði og heyrði tií
nokkurra báta, en ekki þess, sem
hann hlustaði eftir. Það leyndi sér
ekki að honum var það mjög í
mun, en þó lokaði hann fyrir við-
tækið þegar Emmy bar inn mat-
inn.
— Gerðu svo vel, Páll. Það er
ekki svo oft, sem þú borðar heima,
og ég hugsaði mér því að gera okk-
ur svolítinn dagamun. En nú verð-
ur þú kannski heima á næstunni —
ef óveðrið lægir ekki, á ég við?
— Já, það getur staðið yfir báða
dagana, svaraði hann. Leiðist þér
mikið . . .? hann teygði sig til henn-
ar yfir borðið og þrýsti hönd henn-
ar.
— Hræðilega, Páll. En það er
þýðingarlaust að biðja þig að fá
þér einhverja atvinnu í landi.
Hann hristi höfuðið. — Heimsækja
þær þig ekki, hinar konurnar í
þorpinu? spurði hann ástúðlega.
Hún yppti öxlum. — Mér stend-
ur á sama um það, svaraði hún.
Ég sakna þín og einskis annars.
E
JLJG VERÐ að sækja sjóinn og
afla okkur viðurværis. En
konurnar hérna í þorpinu eru því
vanastar að standa saman í ein-
verunni og vera hver annarri til
aðstoðar og dægrastyttingar. Ertu
viss um . . . ég á við, heldurðu að
þú skiljir þær og takir þeim eins
og vera ber, þegar þær heimsækja
þig?
— Þær heimsækja mig ekki, enda
vil ég helzt vera ein, svaraði hún
dálítið kuldalega.
— En þær heimsóttu þig fyrst
í stað? Og þú segir að þér leiðist
að sitja ein öllum stundum.
— Við skulum láta þetta liggja
milli hluta í bili, Páll, mælti hún
biðjandi. Stundum finnst mér, að
þú skiljir mig ekki til fulls, ekki
einu sinni þú . . .
P
Jn ÁLL svaraði ekki og það varð
hljótt við borðið um hrið.
Fyrir bragðið var sem hamfarir
óveðursins úti fyrir yrðu enn tryllt-
ari. Svo virtist sem stormurinn færð-
ist stöðugt í aukana. Gnýrinn frá
hafinu lét i eyrum sem samfelld-
ar, þungar dunur. Regnið og sæ-
drifið buldi án afláts á rúðunum.
Það fór ósjálfrátt hrollur um Emmy.
Þegar óveður geysaði var sem allt
utan stofuveggjanna vekti með henni
andúð og óvild. Inni í stofunni var
hennar öruggi heimur — þegar Páll
var þar hjá henni.
Hún borðaði litið, sat bara og
virti hann fyrir sér meðan hann
gerði sér matinn að góðu af beztu
lyst. Þegar hann hafði lokið mál-
tíðinni, rétti hann úr fótunum og
kveikti sér i pipunni, sæll og ánægð-
ur, þótti henni sem lífið brosti við
sér þá slundina, þrátt fyrir allt. Enda
þótt húsið nötraði við átök storm-
byljanna, stóð það fast á sínum
grunni, sterkbyggt og öruggt, það
lagði þægilegan yl frá arninum,
Páll var heima, og hvaða máli skipti
þá hrikaleikur hafs og storma úti
fyrir — hvað kom henni það við?
Hér var hennar heima og allt, sem
hún unni.
Páll var risinn úr sæti sínu og
hafði fært sig yfir að útvarpsvið-
tækinu, og allt í einu var sem hon-
um brygði. Hann lagði við hlustir
og svipur hans varð kvíðaþrunginn
svo lá við ótta. Emmy veitti því
athygli, og hið innra með henni var
sem einhver annarleg rödd spyrði:
— Hvað er nú í vændum . . .
Hún þurfti ekki lengi svars að
bíða. Hurðinni var hrundið upp,
stormhviða stóð inn í stofuna
um leið og hávaxinn maður klæddur
svörtum olíustakk kom inn.
— Er eitthvað að, Iíristján? spurði
Páll hraðmæltur.
Komumaður kinkaði kolli og
strauk rengbleytuna og sædrifið af
andliti sér. — Janus er ekki kominn
að enn, svaraði hann. Vélin var í
einhverju ólagi hjá lionum í dag.
Framhald á bls. 36.
Hún vildi hindra eigin-
mann sinn í að fara út
með björgunarbátnum.
En hann tók hana í
fang sér og bar hana
þangað sem eiginkonur
þeirra hinna af áhöfn-
inni stóðu, og þær héldu
henni fastri.
VIKAN 19