Vikan - 22.02.1962, Qupperneq 24

Ný kvikmyndasaga
Myndin verður sýnd í Trípolíbíói á næstunni.
Tony opnaði dyrnar og kallaði nið-
ur til Franks, sem sat við skiptiborðið.
— Simasamband við Mario bróður
minn í verzlun hans i New York.
Númerið er í litlu minnisbókinni.
Ally fölnaði.
— Nei, pabbi, gerðu bað ekki.
— Ot með þig. Þetta er einkasamtal.
Ot . . . Og hann ýtti honum fram fyrir.
Ally var að gráti kominn. — Þú
veizt það, pabbi, að þegar mamma dó,
heimtaði Soffia konan hans, að ég
yrði tekinn héðan og mér yrði komið
fyrir á góðu heimili. Manstu það ekki?
— Hvað gengur eiginlega að þér.
Komdu þér út.
— Ég vil vera kyrr hérna hjá þér,
pabbi . . .
—• Hvað kemur það þessu máli við?
Eg held þú sért ekki með öllum
mjalla . . .
— Þau fara undir eins að tala um
það!
— Ég hef engan tima til að þrátta
við þig . . .
Halló . . . ertu þetta sjálfur, Mario?
Mario var eldri en Tony, lágvaxinn
maður, fjörutíu og þriggja ára. Hann
og Soffía, kona hans, höfðu unnið tólf
klukkustundir á dag, sex daga í viku
í þrjátíu og átta ár samfleytt í kven-
nærfatabúð sinni í New York, og með
einstakri sparsemi tekizt að nurla
saman álitlegum auði. Auður vex
hægt, eins og allt annað, var eftir-
lætisorðtak hans. Gallinn er að allir
vilja verða ríkir á stundinni. En það
getur enginn, nema hann steli, og það
á að hengja alla þjófa. Auður vex
hægt, kartöflur spretta hægt, börn
vaxa hægt.
Soffía hefði átt að vera uppi á land-
námsöld. Sannkallaður kvenskörung-
ur. Þegar hún tók eitthvað í sig, unni
hún sér hvorki svefns né matar —
öðrum ekki heldur — fyrr en hún
hafði hrundið því í framkvæmd.
— Tony? spurði Mario. Leit til
Soffíu, sem stóð við peningakassann
og til sonar síns. — Það er Tony,
Soffía . . . Hvað vantar þig mikið,
Tony? Langlínusímtöl kosta peninga.
— Þú þekkir mig alltof vel, Mario
bróðir, svaraði Tony og hló. Heyrirðu
til mín . . .
—Já, því miður. Ég heyri alltof vel
til þín.
— Fimm þúsund og þrjú hundruð
dollara ....
Það var löng þögn hinum megin.
— Fimm þúsund og þrjú hundruð
dollara, endurtók Mario loks veikum
rómi.
— Feginn að heyra til þín aftur. Ég
var farinn að halda að þú hefðir
skellt á.
— Fimm þúsund og þrjú hundruð
dollara? Veiztu hvað ég þarf að selja
mörg brjóstahöld til að þéna svo háa
fjárupphæð?
— Ég mundi ekki minnast á þetta
við þig, ef ég væri ekki í vandræðum.
— Nei, Tony. Ég get það ekki og vil
ekki gera það. Eins og ég sagði sið-
ast . . . aldrei aftur, ekki grænan
eyri, og það stendur.
— Ég er í neyð. Það á að bera mig
út á götuna. Tveggja sólarhringa
frestur. Mér stendur á sama um mig,
en það er drengurinn. Ef hann væri
frískur, þá væri þetta allt í lagi. En
eins og á stendur . . .
Ally stóð á öndinni — fyrir utan
hurðina.
Mario gleypti við agninu. — Hvað
. . . hvað gengur að drengnum? Er
hann veikur?
— Það skiptir vitanlega ekki neinu
máli. Fyrirgefðu, ég ætlaði alls ekki
að minnast á það.
— Ég er þó bróðir þinn. Og ef
drengurinn er veikur . . .
— Gleymdu því. Þú getur þetta ekki
hvort eð er. Hvernig líður Soffíu?
Er hún frísk?
— Tony . . . hvað gengur að drengn-
um?
— Þetta er ekkert alvarlegt. Eitt-
hvað innvortis. 1 maganum.
— Tony, segirðu þetta satt?
— Gættu nú að þér, bróðir. Um hvað
ertu eiginlega að væna mig? Hef ég
kannski einhverntima logið að þér?
— Já, auðvitað.
— Þú heldur þó ekki að ég færi
að skrökva slíku upp? Hvers konar
fantur heldurðu eiginlega ég sé? Og ef
þú sendir mér ávísun ríf ég hana i
tætlur . . . Hann skellti talnemanum á.
Þessa stundina var hann sjálfur sann-
færður um að hann hefði sagt þetta
satt. Líka að hann mundi rífa ávis-
unina í tætlur.
Ally kom inn og var mikið niðri
fyrir. — Hvers vegna sagðirðu að ég
væri veikur í maganum?
— Þú hefur legið á hleri eins og
vant er. Þú ert alltaf slæmur í mag-
anum. 1 gær og fyrradag . . . Hann
kallaði mig lygara . . .
Ég má ekki til þess hugsa að hafa
drenginn hjá honum, sagði Soffía. Á
því hafði hún stagazt að minnsta kosti
í hálftíma. Það voru engir viðskipta-
vinir inni i verzluninni þessa stund-
ina. Segðu mér orðrétt hvað hann
sagði . . .
— Soffia, fyrir alla muni farðu nú
ekki að gera neitt veður út af þessu.
Strákurinn er með kveisu.
— Og af hverju stafar kveisa í ung-
lingum? Getur verið fyrsta stig af
skeifugarnarbólgu. Stórhættulegt.
— Soffía, fyrir alla muni . . .
— Allt í lagi. En ef þetta er alvar-
legt, berð þú ábyrgðina.
— Þakka þér fyrir.
— I dag er það kveisa. Á morgun
getur það verið botnlangabólga . . ,
garnaflækja . . . guð má vita hvað
. . . Og þú ætlar að hafa hann í
umsjá þessa snarbrjálaða bróður þíns.
Og ef drengurinn deyr? Þetta er ung-
ur drengur, sem þarf að vera á góðu
heimili, þar sem góð kona hugsar um
hann. Hvað skyldi móðir hans hugsa
í gröf sinni, eins og hún hugsaði alltaf
vel um hann.
Og Soffia fór að gráta. Það stóð þó
ekki lengi. — Hvað er maður lengi að
fljúga héðan til Miami? Það er orðið
svo einmanalegt heima hjá okkur. Það
væri ekki nema gaman að hafa dreng-
inn.
— Soffía, fyrir alla muni . . . við
vitum ekki einu sinni hvort nokkuð
gengur að drengnum.
Framhald á bls. 46.
— Fimm þúsund og þrjú hundruð
dollara? Veiztu hvað ég þarf að selja
mörg brjóstahöld----------