Vikan - 22.02.1962, Page 36

Þér njótið vaxandi álits ...
þegar þér notið
Blá Gillette Extra rakblöð
í*ér getið verið vissir um óaðfinnanlegt útlit yðar, pegar þér notið Blá Gillette
Extra blöð, undrablöðin, sem þér finnið ekki fyrir. Pó skeggrótin sé hörð eða
húðin viðkvæm, þá finnið þér ekki fyrir blaðinu ef notuð eru Blá Gillette Extra.
5 blöð aðeins Kr. 20.50.
Gillette
er eina leiðin
til sómasamlegs
raksturs
® Gillette er skrásett vörumerki.
Pósturinn.
Framhald af bls. 5.
tekizt að ná til allra þeirra er hlut
eiga að máli ennþá.
Og það má með sanni segja, að
jazzkvöldin hafa gefið góðan árang-
ur, og eru til sóma fyrir aiia þá er
hlut eiga að máli, nema ef ske kynni
að þau ættu eftir að verða blaðasnáp
einum fræknum frá Vikunni til ó-
sóma.
Það er ekkert einsdæmi að ráðizt
sé á jazztónlistina, sem er hin göfuga
tónlist þeirra sein hana skilja og
kunna að meta, en það verður ekki
einungis sagt um jazzinn, heldur um
aila tónlist og alla aðra list, eu
heppilegast tel ég þó að slikir árás-
armenn kynnu að rita skammir sín-
ar stórslysalaust, og að þeir hefðu
einhvern snefil af þekkingu á við-
eigandi málefni.
36 VIKAN
Það er annars furðulegt að mann-
tetrið skuli ekki láta sér nægja að
bruðla með landa sína, heldur gerir
hann sér lítið fyrir, í umræddri
klausu, og gerir grín að heimsviður-
kenndum jazzartistum, en þá nefnir
hann ýmsum hjákátlegum nöfnum
sem ég kann ekki að nefna hér, og
þar má lesa háðið á milli línanna.
Hefði nú Vikunni ekki verið nær
að senda einhvern dómbæran mann
á vettvang til að dæma hina ágætu
ipzzleikara eitt mánudagskvöld, —
en það má með sanni segja að marga
eigum við jazzleikara, sem eru á
beimsmælikvarða, og sumir þeirra
hámenntaðir, — heldur en að senda
þennan jarðvöðul sem gerði ekki
annað en skíta út og hæðast að öllu
viðkomandi.
Svo er hér smá orðsending til
meistara „KALSSON“ sem ég vona
að hann taki til greina, þó ekki væri
það annað: „KIRKJAN Á HAFS-
BOTNI ER EFTIR DEBUSSY“.
Reykjavik 18. jan. 1962.
Þráinn Kristjánsson.
Heyrðu! Mikið svaka er hann
djúpur, þessi. . . . og ég, sem
hélt að kirkjan væri eftir Göte...!
Karlsson.
Óveðursnótt.
Framhald af bls. 19.
Hver veit nema hann liggi úti fyrir
vegna bilunar.
— Einmitt það. Páll varð einbeitt-
ur og alvarlegur á svipinn og bjóst
til að ganga út úr stofunni.
Emmy spratt á fætur og stóð í
vegi fyrir honum. — Hvert ætlarðu,
hrópaði hún.
Hann leit snöggt á hana og ýtti
henni til hliðar.
— Báturinn minn er eina fleytan
hérna, sem kemur til greina að farið
geti til aðstoðar, sagði hann.
Hún stóð sem stjörf og náföl á
meðan hann brá sér í skyndi í sjó-
stigvélin og olíustakkinn. Svipur
hennar lýsti uppgjöf og örvæntingu.
Þegar Páll hugðist kveðja hana,
greip hún báðum höndum um arma
honum eins og krampataki. — Þú
ferð ekki fet, hrópaði hún. Þú verð-
ur kyrr hjá mér. Ég get ekki setið
hérna ein eftir . . .
Hann strauk hendinni hægt og
ástúðlega um hár hennar. — Ef til
vill eru mörg mannslif i hættu,
mælti liann rólega. — Vertu sæl,
vina min.
Dyrnar lokuðust að baki lionum og
komumanni. Hún heyrði að þeir
voru að tala um hverjir mundu
fáanlegir til að fara með þeim. Nú
var hun ein inni í stofunni. Húsið
skalf á grunni við átök stormsveip-
anná, svo brakaði og bra'st í viðnum.
Hún lét fallast niður á stól og
sat þar sem lémagna nokkur and-
■r'ök. Svo reis hún hægt á fætur,
liélt fram á ganginn, fór i gúmmí-
s'ígvél og regnkáþu. Loks batt hún
á sig skýlukhit, opnaði útidyrnar
og stornuirinn hrakti hrakti Iiana af
stað.
T
Jfc IU til tuttugu manneskjur
stóðu efst á bryggjunni og
spyrntu við fótum gegn storminum.
Fáeinir karlmenn en inun fleiri
konur, sem horfðu föstu og kvíða-
þrungnu augnaráði á það, er sjó-
mennirnir börðust við að koma bátn-
um frá bryggjunni, sem sjóina braut
yfir án afláts svo löðrið gekk hátt
upp á land.
Það lá við sjálft að Emmy yrði
að skríða móti rokinu. Hún var
strax orðin gegndrepa og skalf af
kulda. Hún var náföl og annarleg
einbeitni í svipnum. Hún barðist
gegn stormsveipunum, framhjá
hópnum, sem stóð efst á bryggjunni;
gegnum brimgnýinn og veðurofsann
heyrði hún rödd Páls, þegar hann
skipaði fyrir, en að baki sér heyrði
hún viðvörunarköll — stormhvið-
urnar gætu feykt henni út af bryggj-
unni þegar minnst varði. En hún
lét það ekki á sig fá og brauzt á-
fram gegn rokinu. Og skyndilega
stóð Páll frammi fyrir henni.
— Emmy, hvað ertu að vilja hing-
að? hrópaði hann ótta og furðu
lostinn.
— Ég er kominn til að sækja
þig; þú kemur heim með mér. Ég
er þó eiginkona þin og hlýt þvf að
standa þér næst og vera þér meira
virði en nokkuð annað, hrópaði hún
á móti.
Hann tók utan um hana og studdi
hana gegn storminum. — Þú ferð
heim, Emmy. Ég hef ekki tima til að
tala við þig núna. Við látum það
biða þangað til ég kem heim aftur.
Hann leiddi hana nokkur skref
upp bryggjuna. Hún streyttilst á
móti. — Ég fer ekki heim án þin,
hrópaði hún. Þú mátt ekki fara. Þú
getur drukknað. Þú verður að koma
heim. En það reyndist gersamlega
tilgangslaust. Hún var til þess kom-
in að fá hann heim með sér; sam-
búð þeirra var i húfi . . .
Fyrst hún bannaði honum að
fara, hlaut hann að taka tillit til
þess — ef hann þá unni henni.