Vikan - 22.02.1962, Side 37

,|^P IvYNDILEGA lyfti Páll lienni
á arma sér, þrýsti henni sterk-
lega að barmi sér svo hún mátti sig
ihvergi liræra og bar hana upp
hryggjuna. Þegar hann kom þangaS
seni konurnar stóðu i hóp. sleppti
hann henni og mælti reiSilega. —
Nú bíSurSu hérna þangaS til viS
erum komnir frá bryggjunni. Og svo
ferSu heim . . .
AS svo mæltu var hann horfinn
sjónum út í myrkriS og særokið.
Emmy hugSist þegar veita honum
■eftirför, en fann um leið aS henni
var haldið fastri, sterkum, sinaber-
um liöndum. Hún leit um öxl, kon-
urnar horfðu á hana, og svipurinn
á veðurbörðum andlitunum var
þrunginn alvöru og festu, en ekki
mæltu þær aukatekið orð, enda
þurfti ])ess ekki við — augnaráð
þeirra talaði sinu máli. Emmy sleit
:sig lausa og rcikaði kjökrandi und-
an veðrinu heim á leið.
Leifarnar af máltiðinni, diskarnir
og bollarnir stóðu enn á borðinu.
ÍTtvarpsviðtækið stóð opið, hún
heyrði eftirlitsstöðina kalla hvað
cftir annað á eitthvert skip eða bát,
án þess nokkurt svar heyrðist. Hún
lét allt eiga sig, en tók að draga
út skúffur, þreif úr þeim fatnað
og muni, sem voru hennar einka-
■eign, og lagði á legubckkinn. Nú
var henni loks meir en nóg boðið;
slíka meðferð gat hún ekki þoiað
og allra sizt með tiiliti til þess að
hún hafði nú gengið með barni í
fulla sjö mánuði. Móðir hennar
hafði lög að mæla, þegar hún varaði
hana við að giftast þessum sterka
og skapmikla sjómanni. Hún ý\ar
■ekki alin upp í því umhverfi eða
andrúmslofti, að hún væri til þess
fallin að deila lífskjörum með hon-
um, eða að hún gæti umgengizt hans
fólk.
TT
JLJLlJN náði i stóru leðurtösk-
urnar, sem staðið höfðu ó-
hreyfðar uppi á hanabjálkanum frá
þvi hún settist að hér i húsinu. Þeg-
ar hún gekk framhjá útvarpsviðtæk-
inu, lokaði hún fyrir — henni var
um megn að hlusta á þetta siendur-
tekna, einhljóma kall, sem enginn
svaraði.
Svo rótaði hún hafurtaski sinu
ofan i töskurnar, skeytti ekkert um
hvernig um það fór, það skipti mestu
máli að geta tekið það allt með sér.
Loks hafði hún ekki skilið neitt
það eftir, sem hún gat talið sina
eign. Það var ekki heldur ýkja
fyrirferðarmikið — en hitt var satt,
að hana hafði ekki skort neitt; það
var ekki svo mikið sem með þurfti
í þessu þorpi.
Hún leit á klukkuna. Það voru
tv»r stundir þangað til átetlunar-
bíllinn kom. Því ekki það — áætl-
iinarbillinn kom hér við tvisvar á
dag, það voru nú allar samgöngurn-
ar við umheiminn.
En nú varþessu lokið. Ef Páll unni
henni svo, að hann vildi ekki sjá
af henni, þá gat hann sótt hana.
En ef hún ætti að koma til hans
aftur, skyldi það kosta það, að hann
yrði sér úti um aðra atvinnu og á
öðrum stað, þar sem menningin
væri ögn meiri en í þessu fiskiþorpi.
Hún kveikti sér í sígarettu; veitti
því athygli að Páll liafði gleymt
pípunni sinni og vissi að honum
mundi ekki falla það rétt vel, en
hratt þeirri hugsun frá sér og tók
sér sæti. Tvær klukkustundir voru
hræðilega löng bið cins og á stóð.
Klukkustund var liðin þegar dyr-
unum var skyndilega hrundið upp
og kona nokkur kom inn. Emmy bar
kennsl á hana; þetta var sjómanns-
kona á aldur við liana sjálfa, Hertha
að nafni. Það hefði þó mátt halda
að hún væri mörgum áruin eldri,
eftir úllitinu að dæma.
— Mig lángaði bara til að vita
hvernig þér liði, mælti hún afsak-
andi um leið og hún fékk sér sæti,
án þess henni hefði verið hoðið
það. Sem snöggvast varð henr: P -
ið á ferðatöskurnar, en að þessu
sinni hélt hún forvitni sinni í skefj-
um og spurði einskis þar að ’útandí.
— Þakka þér fyrir, mér liður
ágætlega, svaraði Emmy um leið
og hún kveikti sér kæruleysislcga
í annarri sfgarettu, og lét sig heim-
sókn konunnar engu skipta. Henni
var svo sem velkomið að sitja þarna
ef hún vildi, og ])egar áætlunar-
híllinn kæmi, gat hún haft allt húsið
fyrir sig og tekið lifinu með ró.
Herthu varð litið þangað sem út-
varpsviðtækið stóð. — Hefurðu opn-
að fyrir það?
— Nei, sagði Emmy og hristi höf-
uðið. i 1
— Þetta verður erfitt hjá þeim,
mælti Hertha enn. Einar fór með
þeim ... i ' '"}
— Einmitt það, já. Jú veðrið er
hræðilegt og ég fæ ekki skilið . . .
Emmy þagði við. Hún vildi ekki
fyrir nokkurn mun koma af stað
rökræðum; sizt af öllu nú, þegar
þessu var öllu að verða lokið hvað
hana sjálfa snerti.
— Það er víst einhver að koma,
sagði Hertha og lagði við hlustirnar.
Hurðinni var enn hrundið upp og
snarpur gustur fór um inni í stof-
unni. Að þessu sinni voru gest-
irnir tveir — sjómaður, sem var of
aidurhniginn orðinn til þess að hann
gæti tekið þátt í slikri svaðilför,
Heildsölubirgðir:
jíngrtivörur b.f.
Sími 17177
og kona hans, holdskörp og veður-
bitin í andliti. Honum varð litið
þangað, sem viðtækið stóð, en hann
sagði ekki neitt, . nema hvað þau
köstuðu bæði kveðju á þær Emmy
og Herthu.
— Hér er hlýjan og skjólið, varð
konunni að orði um leið og þau
hjónin fengu sér sæti, óboðið. Kon-
an veitti ferðatöskunum einnig at-
hygli, enda þótt hún iéti sem hún
sæi þær ekki.
Emmy kinkaði kolli, dálitið vand-
ræðaleg. Hvers vegna þurftu þau
endilega að rekast inn, einmitt
núna? Það var ekki nema tæp
klukkustund þangað til hún varð
að leggja af stað, og . . . nú —
jæja þá, hún varð þá að láta þessa
óboðnu gesti sitja eftir.
Gamli maðurinn seildist inn fyr-
ir treyjubarminn og dró upp tóbaks-
pípu, tróð í hana og kveikti síðan
í. Þær konan og Hertha litu hvor á
aðra og reyndu að koma af stað sam-
tali, sem þó hvorki snerti veðrið né
sjóinn. Emmy var farið að liða illa.
Og allt í einu var hurðinni hrund-
ið upp í þriðja sinn.
— Gott kvöid, var mælt varfærn-
islega. Hér eru þá gestir fyrir, sé
ég . . . Það var miðaldra maður,
sem gekk inn i stofuna, en I kjöl-
far hans sigldii konur tvær, þreytu-
legar og óttaslegnar.
En nú gat Emmy ekki lengur á
sér setið. Hún gat ekki þolað það,
að allt þetta fólk æddi inn óboðið,
fengi sér sæti og hagaði sér að öllu
leyti eins og það væri heima hjá
sér. Hvaða erindi átti það . . . Hvers
vegna gat það ekki iátið hana i
friði, siðasta hálftimann, sem hún
dvaldist í þessu þorpi? Hún minnt-
ist þess, er henni hafði verið haldið
fastri — skyldi það kannski hafa i
huga að leika sama leikinn aftur,
og koma í veg fyrir að hún héldi
á brott? Væri það meiningin, skyldi
það fljótt komast að raun um að
hún léti ekki bjóða sér slíkt.
Hún reis úr sæti og röddin titr-
aði litið eitt. — Ég veit ekki hvort
ég get boðið nokkrar góðgerðir.
Má ég kannski bjóða herrunum
vindla . . . eða glas af víni?
Gestirnir litu á hana og þögðu.
,Loks rauf sá, sem siðast kom, þögn-
Hna. — Við komum ekki hingað til
Jþess að fá góðgerðir. Við hugsuðum
vikan 37