Vikan - 07.06.1962, Page 33

Hann var lagður af stað upp stig-
ann, þegar Eva kallaði til hans.
— Taktu mig með, það sparar þér
krókinn. Ég hef aðstoðað við upp-
skurði.
Hann leit á hana. Það var dálítið
annað að aðstoða við uppskurð við
hin frumstæðustu og óhentugustu
skilyrði, en í skurðarstofu, þar sem
allt var svo að segja lagt upp í hend-
urnar á manni. En það mundi flýta
för hans að minnsta kosti um hálfa
klukkustund, ef hann tæki hana með
og þyrfti ekki að koma við í sjúkra-
húsinu.
—■ Þér er óhætt að treysta því,
Einar, sagði hún, að ég er fær um
Þetta.
Kannski var það hreimurinn í rödd
hennar, sem varð til þess að hann
tók þá ákvörðun að þiggja boð
hennar.
— Þú verður þá að vera fljót að
búa þig, sagði hann. Og þú verður
að búa þig vel. Við förum í opnum
bát yfir sundið, svo þér veitir ekki
af hlííðarfötum.
Eva fann ekki til þreytu. Og nú
mátti hún ekki bregðast. Einar skyldi
ekki þurfa að sjá eftir því, að hann
tók hana með sér.
Þau óku eins hratt og bíllinn
komst, enda Þótt myrkt væri á veg-
inum. Og þegar fjörutíu mínútur voru
liðnar frá því síminn hringdi, voru
þau komin út á oddann, þar sem vita-
vörðurinn beið þeirra í bát sínum.
— Ég er yður innilega þakklátur,
læknir, fyrir það að þér skylduð
bregða svo fljótt við, sagði vitavörð-
urinn og hjálpaði þeim um borð. Kon-
an mín er sárþjáð. Hún liggur sam-
ankreppt eins og lokaður sjálfskeið-
ungur. Þér hljótið að hafa ekið greitt,
læknir .... þetta eru einar fjórar
milur að minnsta kosti.
Einar kinkaði kolli, annars hugar.
Samankreppt eins og lokaður sjálf-
skeiðungur; þá var ekki á góðu von,
þótt það gæti kannski einungis verið
kveisa. Það var þó næsta ólíklegt,
öllu sennilegra að það væri bráð
botnlangabólga. Eða þá sprunginn
magi. Kæmi hann of seint, mátti eins
gera ráð fyrir að meinið hefði spillt
frá sér, valdið lííhimnubólgu eða öðru
slíku, sem orðið gat illt við að fást.
Það lá við sjálft að Eva skylfi af
hrolli, enda þótt hún væri vel búin.
Opni vélbáturinn stakkst á stafna i
sjóunum, en sótti þó jafnt og stöðugt
að markinu — vitanum, sem sendi
geisla sína til móts við þau. Og nú
ásótti sú hugsun Evu, að hún hefði
gert sig seka um ófyrirgefanlegt fljót-
ræði; hún mundi ekki reynast þess
megnug að standa við stóru orðin og
svo hlyti að fara, að Einar sæi lengi
eftir því að hafa tekið hana með sér
í þessa ferð.
Ekkert þeirra mælti orð frá vör-
um fyrr en vitavörðurinn stýrði bátn-
um upp í vörina við vitann. Þar stóð
unglingsstúlka í skjóli við klett og
hafði bersýnilega beðið komu þeirra.
Eg skal vísa ykkur leið, sagði
hún. Pabbi verður að ganga frá bátn-
um. Mömmu líður ákafiega illa
haldið þér að þetta sé eitthvað hættu-
legt, læknir?
Það kom grátstafur í röddina, þeg-
ar hún spurði.
— Við skulum vona að svo sé ekki,
sagði hann hughreystandi og gekk
við hlið henni upp að litla steinhús-
inu, þar sem vitavörðurinn bjó ásamt
fjölskyldu sinni.
Konan gerði tilraun til að setjast
upp við dogg í rekkju sinni, þegar
læknirinn kom inn.
Ný snið
Hý itiHsh
ejni
Herra
Sumarjakkar
Drengja
Sportbuxur
Stakar herra- og
drengjabuxur
úr ensku
terelyne.
— Ég hef svo sárar kvalir, læknir,
stundi hún. Ég hef ekkert viðþol ....
Einar gekk að rekkjunni og tók um
úlnlið konunnar.
— Hvar finnið þér sárast til, spurði
hann.
Æðaslátturinn var mjög hraður.
Einar strauk lófanum róandi um enni
hennar; það var brennheitt viðkomu,
leyndi sér ekki að hún hafði þegar
mjög háan hita, og þegar hún hugðist
sýna honum hvar sársaukinn væri
mestur, þorði hún ekki að snerta
lífið með fingurgómunum. Þegar
köstin komu, engdist hún sundur og
saman, hljóðaði og stundi.
EINAK var ekki í minnsta vafa um
hvað að konunni gengi. Hann rétti
úr sér, leit fyrst í svip á dótturina
og siðan á vitavörðinn, sem hafði
komið inn rétt í þessu og stóð út við
dyr. Og loks virti hann Evu fyrir
sér. Það var greinilegt, að hann
spurði sjálfan sig hvort hún, sem
virtist svo ung og óreynd, mundi hafa
til að bera það þrek, sem með þurfti
þegar á reyndi. Að minnsta kosti
fannst Evu, sem hún gæti lesið þá
spurningu úr augnaráði hans og svip.
Átti hann það kannski á hættu, að
læknislist hans kæmi ekki að neinu
haldi, einungis fyrir það að hann
hafði gert það glappaskot að taka
hana með, sér til aðstoðar?
En það var um seinan að vera að
brjóta heilann um það, úr því sem
komið var. Það var lífsnauðsyn í bók-
staflegasta skilningi, að framkvæma
skurðaðgerðina tafarlaust. Eva las
kvíðann úr augnaráði hans, og varð
skelfingu gripin. Hvað hafði hún eig-
inlega gert — og hvers vegna? Til
þess að sannfæra Einar um það hve
kjarkmikil hún væri og fær i starfi
sínu? Var það hjúkrunarkonu sam-
boðið að haga sér þannig? Krafðist
það starf ekki auðmýktar fyrst og
fremst. Bar henni ekki að vita sín elg-
in takmörk og haga sér samkvæmt
því? Hún fann blóðið streyma frá
höfði sér, og brot úr andrá sortnaði
henni fyrir augum. Svo heyrði hún
hina fáorðu skipan Einars, eins og úr
fjarska:
— Hafðu allt tilbúið undir upp-
skurð.
Hún starði ráðþrota á hann? Hvað
átti hún eiginlega til bragðs að taka?
Þvi næst svipaðist hún um í herberg-
inu; starði á dótturina og vitavörð-
inn, sem stóð hreyfingarlaus út við
dyr, fölur í andliti af kviða, en svip-
ViKAN 33