Vikan - 12.07.1962, Blaðsíða 36

Sonarmissir.
Framhald af bls. 15.
Eftir að liann fór, vorum við aftur á þessum kunna os um leið
frrmandi stað. Bob sagði: „Jean, fjölskylda okkar kemur ekki fyrr
en annað kvöld. Atliöfnin verður ekki fyrr en eftir þrjá daga. Við
skulum fara cittlivað."
Ég starði á hann skilningssljó. Athöfnin! Jarðarförin — jarðar-
förin hans Damon.
„Við getum farið eitthvað í bilnum," sagði Boh.
Þá fannst mcr að það væri augljóst. Við gætum farið burt frá öllu,
skilið allt eftir. Ég horfði á hann Íáta niður i tösku. og þá allt í einu
mundi ég eftir Betty. Ég gekk að símanum og valdi númerið, en þegar
ung og glöð rödd hennar heyrðist, gat ég ekkert s- gt. Ég fékk Boh
símann, en oft hef ég liugsað það síðan, hvernig stóð á því, að ég
skyldi ekki fara til Íiennar í stað þess að hringjn. En það er svo
margt, sem hægt er að sjá eftir á, að hetra hefði verið að gera öðru-
visi.
Við náðum í bílinn, og til þess að þurfa ekki að fara framhjá skol-
anum, sem Damon hafði verið i, ókum við yfir ána og í átt til New
Jersey.
Svolitla stund virtist bað auðveldara að vera á ferðinni en að vera
kyrr á sama stað. Það var eins og einhver von um breytingu. Ég
starði út um gluggann, án þess að sjá nokkuð, og einliver rödd innra
með inér sagði nei í sifellu, nei, nei, nei, — og ég var eins og dofin
og heindi altri athygli að röddinni, sem sagði nei. En snögglega
stanzaði .Bob bílinn, fór út af veginum við steinvegg, sem girti engin
og akrrna. Hann sat kyrr og starfði fram fyrir sig og allt í einu
s'undi hann, djúpa sársaukastunu. „Guð minn góður, ó guð minn
góður,“ kallaði hann aftur og aftur.
Sannleikurinn hafði runnið upp fyrir honum, nú skildi hann þetta
líka. Það var ennþá hræðilegra að horfa á þetta, vegna þess að hann
hafði verið svo rólegur allan tímann. Þegar ég sá andlit hans varð
ég ofsahrædd.
Hann opnaði dyrnar, fór út úr bílnum, hoppaði yfir steinvegginn
og hljóp út á engið. Svo stóð hann kyrr og hélt hendi fyrir augun. Ég
vissi um allan sársaukann bak við höndina. Þá hugsaði ég aðeins um
Bob, aðeins um þann, sem lifði, og ekkert annað. Það bjargaði mér.
„Iijálpaðu honum, góði guð,“ sagði ég upphátt. „Hjálpaðu mér til
þess að hjálpa honum.“
En þá kom hann aftur að bilnum, rétti höndina inn um gluggann
og strauk mér um vangann. Varir hans titruðu, en hann gat samt
þrosað.
„Ertu búinn að jafna þig, Bob?“
„Já, Jena. Ég gerði mér þetta allt i einu ljóst — i fyrsta sinji.“
Við ókum áfram og stönsuðum við benzinstöð. Meðan billinn var
fylltur, fór ég inn ár snyrtiherbergið. Þegar ég leit á andlit mitt i
speglinum, þekkti ég það varla. Ég mundi ekki eftir að ég hefði grátið,
en augu min voru sokkin og munnurinn eins og harður hnútur. Hárið
var allt i flyksum, og ég tók upp greiðu og lagaði það. Svo reyndi ég
að fá munninn til að likjast aftur minum munni. Ég gerði þetta fyrir
Bob, og fyrir sjálfa mig, því ég vissi, að ef við reyndum ekki allt, sem
hægt væri á hverju augnabliki þessa dags lil að halda okkur uppi,
mundi allt vera tapað.
Við ókum áfram undir bláum, skýlausum himninum, og iórum
Veöréttarlán
Veðréttarlán 1. og 2. veðréttur, endur-
nýjanir og viðbótarlán.
Allar tegundir eigna koma til greina.
Fyrirspurnir væntanlegra umboðsmanna
óskast.
A.F. SULTBANS Lti,
67, CAMBRIDGE ROAD, — LONDON N. W. 6.
Gef
mér líka!
Svona. svnna. ungfrú góð. Ekki svnna
mikið i einu! Siáðn bara hvernig
mamma feT að: T.ítið á einu sinni oftar.
En þú hefur rétt fyrir þér — maður
hyrjar aldrei of snemma á réttri húð-
snyrtingu. Mamma þin hefir lika frá
æsku haft þessa reglu: Nivea daglega.
Gott er að til er NIV E A !
Nivea inniheldur Euee
rit — efni skylt liúðfit-
unni — frá þvi stafa
hin góðu áhrif þess
framhjá ungum dreng með barða-
stóran hatt og bakpoka — hann
liktist Damon, þegar hann fór i
gönguferðir á sunnudðgum.
„Talaðu við mig Boh,“ sagði ég.
„Já, vina min, ég skal reyna.“
TTann lagði hönd sina yfir mina,
en við vorum þögul, hvorugt okkar
gat fundið neitt til að segja.
Við ókum út á mjóan og fáfarinn
veg, framhiá litlum bóndabæjum,
og trjám á stangli, sem köstuðu
löngum skuggum á þurt grasið.
„TTvert sem þessi vegur liggur, er
hann þó fallegri," sagði Bob.
Ég ætlaði að fara að segja að það
væri einskis virði, en hætti við
hað. Við komum að söluturni og
Bob fékk mig til að drekka kaffi.
Rauðhærði afgreiðslumaðurinn
raulaði sömu söngvana og Damon
var vanur að syngja. Þetta var vin-
giarnlegur drengur, sem ekki lézt
tnka eftir þvi, hvernig við litum
út.
Við ókum áfram og það var kom-
ið kvöld. Við vissum ekki fyrr, hve
ömurleg kvöld geta verið. 1 gær-
kvöldi höfðum við verið að aka
með stúlkuna hans sonar okkar upp
með Hudson ánni — þá áttum við
son, þá vorum við foreldrar og
áttum heimili. Nú varð ég skyndi-
lega svo þreytt — það var eins og
ég sogaðist niður i ólgandi haf. Ég
reyndi ekki að bjarga mér — og
mér fannst ég ganga með Bob og
Betty yfir skólalóðina i Massachu-
setts. Við vorum alls staðar að leita
að Damon, en þá kom rödd Bobs i
gegnum drauminn og sagði: „Við
verðum að finna einhvern stað til
að gista á. Þú ert að sofna.“
Ég gat ekki svarað og sofnaði
strax aftur, og hrökk upo við það,
að billinn stóð kyrr. Frammi fyrir
okkur var litið bílagistihús, og Bob
sat og skoðaði það. Þetta voru nokk-
ur smáhús og við það yzta stórt,
gamalt, fallegt tré, það var hlynur.
f húsinu næst okkur var skrifstof-
an.
„Þetta ætti að vera gott,“ sagði
„Ég hélt að þú værir sofandi."
„Það var ég Uka.“
„Biddu hér meðan ég fer inn.“
..Nei, ég kem með þér,“ sagði ég.
Við gengum inn i skrifstofuna og
þar sat maður við afgreiðsluborðið
og revkti sigarettu. Hann var grann-
ur, með þunnt grátt hár og þunnar
varir. Hann sat og horfði á okkur
i gegnum gleraugun, alveg svip-
laus, og Bob horfði á sama hátt á
hann.
„Gott kvöld,“ sagði maðurinn.
„Gott kvðld,“ sagði Bob. „Konan
min og ég viljum gjarnan leigja hús
hjá ykkur i nótt.“
f nokkrar sekúndur sat maðurinn
þögull, horfði á Boh, svo á mig og
loks út um opnar dyrnar. Og það
var þá, sem ég varð svo undarleg.
Það var eins og ég hefði engan
líkama lengur og svifi um i herberg-
inu, yfir okkur báðum og þessum
þögla manni, og biði eftir svari
hans. Mér fannst, að það væri ekki
bara Bob og ég, heldur allur hnött-
urinn, og jafnvel allur alheimurinn,
sem biði eftir svarinu. Mér fannst,
að i því hlyti að felast eitthvað
mikilvægara en allt annað, eitthvað
sem yrði að liggia ljóst fyrir ef allt
ætti ekki að verða einskis virði.
Það þutu svo margar hugsanir um
huga minn. Ég sá gömlu vinviðar-
36 VIKAN