Vikan - 12.07.1962, Blaðsíða 37

þöktu krána við háskólann i Massa-
chussett. Ég sá litla hótelið. á Signu-
bakkanum i París, með útsýni yfir
brúna og bátana undir henni, og
fiskimennina sitjandi á árbakkan-
um. Ég sá Damon á þjálfunarstöð
hersins, og ég sá borðstofuborðið
okkar heima með þremur diskum
og grænum kertum í silfurstjökum,
blórn á miðju borði og hvitar munn-
burrkur á hverjum diski. Ég sá
hréfin frá Damon i bréfarifunni i
útidyrnum, off ég mundi eftir sið-
asta bréfinu þar sem hann sagði:
„Því hafi maðnr verið i hernum
o« barizt í striði. eru tilfinningar
pmnns t>l ættiarðarinnnr aðrar en
"*nr — hnn verður þér hjartfólgn-
ari en áður . .
Á bessari stundu held éff. að ég
hafi rifiað unn nllt. sem við áttum
snmeiffinlefft öll þrjú, off mér
rannst. nð éff mundi finna tilgang-
inn með bví öllu i svari mannsins.
Hann stóð unn. nnði i ffestabók-
ínn off fletti nokkrum blaðsiðum
t'aprt. Svo Teit hnnn beint á okkur
nrr hrosti: ..Éff hpf áffætt hús laust.“
s^-ffði hann. ..Þið virðizt sannnr-
leffn vern hrovtt. Þið eruð siálfsagt
búin nð akn Tnnffan veg i dag.“ \
..Þnkka vður fvrir.“ sagði Bob.f
...Tá. við höfum vcrið lengi á leið-(<
inni.“
Við horffuðum manninum og „„„„„„„
ffenffum út nð húsinu. Þnð var hiis-tó barn kallaði
við stúrn tréð. skemmtilegasta
húsið. Alit vnr snvrtiTefft off hreint,
tvö oins mnnns rúm. tveir stólar,
tnorð off Titið snvrtiherberffi. Mnður-
inn ósknði okkur ffóðrnr hviTdnr.
visnði okknr á mntsnhistnðinn off
soffði. nð við ffnetum haft húsið
pítis lonffi og við viTdum fram eftir
morffni.
myrkrið. Enginn var á ferð og það
var dauðakyrrð. Við lvorfðum upp
i himininn og í gegnum greinarnar
sáum við í silfurlitaðann mánann.
É« fór úr skónum og þrýsti fót-
unum að svölu grasinu.
Ég fór að taTo um þetta. ,,Ef
Tiettn vreru nii mistök -— ef skeytið
liefði ált að fara til einhvers ann-
ars — þá stæðu þeir forcTdrar i
okkar sporum núna.“
Boh svaraði ekki og é« liéll
áfrrm: ,.hn kannski liefðu þeir —
átt fleiri börn. Eða þeir cætu . . .“
„Jena, þú getur ekki óskað nein-
um öðrum þess,“ sapði Bo't og rödd
hans var Iá« og hörkulep. ..Þetta
lcom fyrir okkur — þú getur ekki
komið því yfir á aðrr'.“
„Nei, ég er ekki að þvi.“ sagði
éff skelkuð vepna þess að h *nn
bafði skilið miff betur en ép siálf.
„Nei, þó ég hafi meint j)að áðan,
])á peri ég það ekki núna.“
Við sátum þarn i Tengi os? liéld-
umst i hendur, og éff fór smáni sain-
an að sætta mig við, að þctta var
okkar sorg — sorg, sem við áttum
að bera ævilangt.
Ég hallaði mér upp að trénu og
fann lifandi stofninn við Tikama
minn, off jörðin og ég vorum eitt
á þessari stundu. Nú varð ég vör
ýj við líf aTTt í kringum mig. Ég Tieyrði
áandardrátt mannsins i næsta húsi,
upp úr svefni ein-
livers staðar og einhver hljóp yfir
gólfið i einu húsinu. Allt í kringum
mig var líf, og öll vorum við sam-
an, hvort sem við vissum það eða
ekki. Mér fannst koma Tjós í gegn-
um myrkrið. og i þvi sá ég að ekk-
ert er aðskilið, enginn cr einn i
lieiminum. Sorgina eiffa allir sam-
an. "*■
Roh Taffðist i fötunum á annað
T-úmið off sofnnði strnx. en éff fór
í stevoibnð op háttaði. Svo lá éff
i rúminu off starði uuu i Tofti.ð. hnr
til éff hvrinði nTTt i einu að práta.
Þ.nð vnr i fvrsta sinn að éff ffrét á
hennan hátt. óviðráðanlega -—
«ráturinn heTtók ■'TTnu Tikamnnn off
hnð vpr eins Off éff siáTf stæði utnn-
við o« horfði á. Éff vnraðizt að
vpkin Boh. sem rpvndar svaf svo
fnst nð enffinn hrettn vnr á hvi.
TApir) ctrpvmdn hpit off Tnuffuðn sáT
rniun. T>nrri Tinr?Si Tmntnrinn \ háls?
mi^r levstist nuu. off éff veit ekki
hve Tenffi éff ffrét. En nllt varð
Vvrrt off róTefft innra með mér off
éff fátl í diúnan svefn.
Þeffnr éff vnknnði ffat ég ekki
fnmTið Inmncnn. Éff vissi ekki hvar
óff v°r off kaTTnði hátt á Boh. Hann
kvpil.fi. 05 éff sá að hann var enn
i fötnnnm. scm hann hafði sofnað
i. Éff horfði i kringum mig, og þá
mundi éff eftir öTTu.
...Boh. við verðum að fara heim.“
knllaði éff. en um leið oc ép sagði
hnð fnnn éff tiT iðrnnar vfir að hafa
hlauuið frá ölhi. nð hnfa ekki geng-
ið frá ýmsu, sem þurfti að gera.
„Við förum heim á morgun,“
sapði hann.
..Nei, Boh, það er svo margt, sem
harf að gera, svo aðkaTlandi hlut-
ir ... .“
„Ekkert er aðkaTlandi,“ sagði
hann hægt, „nema það, að við fáum
tima til að venjast þessu."
Ég sat á rúminu meðan hann fór
i það og afldæddi sig. Þegar hann
var kominn í náttfötin, kom hann
til mín, strauk mér um hárið og
sagði: „Við skulum koma út og
sitja undir trénu.“ Hann slökkti
íjósið og við fórnro út i sumar-
í stórsió og byl.
Framhald af bls. 21.
skipslag. heldur eitthvað, sem helzt
liktist illa lögðum ísjaka.
Fyrsti maðurinn er kom um borð
á Þingeyri, var Guðmundur Siffurðs-
son vélsmiður. HeiTsaði hanu skin-
stjóra Off þeim. sem i brúnni vom
og mælti: ..Ekki bióst éff við að siá
nokkurt skip koma að landi úr þessu
veðri."
Hjá Guðmundi fengum við vir,
sem nota mátti í loftnet, en loft-
netið off loftnetsstengurnar höfðu
farið í veðrinu. og um kvöldið tókst
okkar áffæta loftskevtamanni. Siff-
urði Þ. Björnssvni, að senda skeyti,
en það náði aðeins til Flateyjar á
Breiðafirði, vegna þess hve stöðin
hafði blotnað og enginn hægðarleik-
ur að fá hana þurra aftur.
Á Patreksfirði hafði lent togari
frá sama fyrirtæki, Earl Haig,
en skipstjóri á honum var Nikulás
Jónsson. Brúin og allt tréverk í
skipinu hafði mölbrotnað í óveðr-
inu, og fylgdum við skipinu til
Hafnarfjarðar. Þegar þangað kom,
fréttum við fyrst, að ekkert liefði
spurzt til togaranna Leifs heppna
frá Reykjavík og Field Marshall
Robertsons frá Hellyer, og var þá
Ceresio sendur af stað til þess að
hefja Teitina.
Við byrjuðum við Látrabjarg og
þræddum alTar víkur norður. að
Horni. Þaðan var tekin stefnan
norður í liaf og siglt út undir is-
röndina. Við tókum botn úr lifr-
artunnu, festnm hana síðan upp
i mastur, og í henni var staðið
Er nýjuiíg, sem ekki cðeins er 2Vj sinnum
hraðari en eldri gerðin, heldur skapar hún
msiri litauðgi og hefur meira litnæmi. ,
Hraði, fyrirmyndarinna er nú ekki lengur
vandamál og bakgrunnur kemur skýrar fram
og hættan á að myndin mistakist vegna óná-
kræmrar lýsingar hverfandi litil.
HANS PETERSEN HF
inyrkranna á milTi. Leið mörgum
illa i tunnunni, liótt þaulvanir sjó-
menn væru og sumum svo bölvan-
leffa, að þeir gáfust upp.
Á leiðinni norður að isröndinni
stóð enski skipstjórinn okkar við
Toffffið og gætti þess vandlega, að
við færum ekki nær isnum en okk-
ur var ætlað. Enölendingar hafa
alltaf verið undarlega liræddir við
is.
Svo undarlegt var það, að á þess-
um timum var sú tröllatrú á togur-
um. að menn þóttust vissir um, að
þcir gætu alls ekki farizt i rúm-
sió. Þess veffna héldu Englending-
*arnir um borð, að skip’in, sem
saknað var, hefðu brotnað i isnum
og vi'du þvi ógjarnan lenda i
honum.
Frá isbrúninni liéldum við suður
á lióginn, alla leið suður á móts viði
Látrabjarg oe komum upp að landi
vestan úr liafi um tveimur sólar-
hringum eftir að við lögðum af
stað frá Hafnarfirði. Þá átti að
fara að liefjn aðalleitina, og sam-
einuðumst við leitarflotanum, um
28 skipum. Þetta var allur togara-
flotinn ásamt danska landhelgis-
gæzluskipinu Fylla.
Svo hófst leitin fypir alvöru.
Henni var stjórnað bæði frá sjó og
landi. Flotanum var raðað upp i
breiðfylkingu, þannig að ávallt sást
frá skipi til skips bæði á nóttu
og degi. Skipin <•-' '”ðust norður
eftir i hinni ef'ir'-rentingarfullu
ferð. Það vor** mörg vonaraugu, sem
störðu fram á úfinn sjó næstu sól-
arhringa. Þegar komið var eins
langt norður og gert hafði verið
ráð fyrir, sneri flotinn við, þannig
•að nú var grynnsta skipið, þar sem
dvpsta skipið var áður. Siðan var
siglt suður á móts við þann stað,
sem upphaflega hafði verið lagt
af stað frá.
Það var varla hægt að skipuleggja
leitina betur en gert var. Ekkert
átti að geta flotið á sjónum án
þess að sjást milli skipa. Hálfgert
rysjuveður var á þessu ferðalagi
og stundum allvont.
Veturinn var óvenju veðrasam-
ur og oftast stórviðri, þótt ekki
væru þau neitt lík þessum ósköp-
um.
Leitin bar, eins og allir vita, þvi
miður engan árangur, og var því
hætt og farið inn, bæði til Hafnar-
fjarðar og Reykjavikur. Samt var
ákveðið að gera enn eina tilraun
og skyldi nú leitað enn utar. í
þessari siðustu ferð tóku þátt Fylla,
Ceresio, James Long frá Heliyer,
Arinbjörn hersir frá Kveldúlfi og
Skúli fógeti frá Alliance. Skyldi
leitinni hagað þannig, að Fylla
væri í miðið með tvo togara á hvort
borð og aftur þannig, að alltaf sæ-
ist milli tveggja næstu skipa. Þegar
komið var vestur í Bugtina, til-
kynnti skipstjórinn á James Long,
að þeir væru orðnir vatnslausir
og gætu því ekki haldið áfram og
sneru við til Hafnarfjarðar. Eng-
inn vissi betur en nægar vatnsbirgð-
ir hefðu verið um borð, en ein-
hvern veginn virtust þær hafa tap-
VIKAN 37