Vikan


Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 36

Vikan - 19.07.1962, Blaðsíða 36
Sirius er stjarnan mín ¥ Sirius er stjarnan mín krcfst þess, afS hún taki honum um- svifalaust. Hún var eins og hlóm, sem er brotifi ó legRnum. Það var ekki sjón a?5 sjó hana. „líg geri hafi al(1rei“, sagfSi hún. „Ég bregzt Þér aldrei. líg geng heldur i dau?5ann“. —• Það var náttúrlega gott, svo langt, sem þa8 náfii. En ekki nógu gott. Ég héthenni ennÞá cinu sinni ævilangri tryggS, á hverju sem gengi, og afré?! afS fara beint á fund þess gamla og bifSja hennar formlega. ÞaS var ekki árennilegt. Ég skal hreinlega játa hafS. En livafS var afS gera? Hann hvessti á mig augun, eins og Eah væri mitt af5 skera úr hví. hvafi sky'd' gera. Og ég lét ekki standa á mér. __Vitaskuld, herra, ekkert annafS afi gera! Hann skenkti í glös okkar, drakk, dokafii vifS mefS fftasifS i hendi, drakk aftnr. Svo smellti hann glasinu frá sér á horfSifS. ÞafS var engu líkara, en a?S hann væri orfSinn snögg- vondur. __ÞafS er hægast a<5 segja liafS! Eg vil ekki mófSga yfSur, en ég endur- tek, a?S þafS er hægast a?S segja þafS! Nema hvað! Ég kvaddi unnustuna i snatri, enda var langt frá h'ví- að við værum óhult. í'.g hafði sterkan grun um, að okkar væri gætt. — Og geng upp 1 skrifstofurnar. Geri boð fyrir forstjórann, herra Melas sjálf- an, hvort auðið sé að fá að tala við hann? Áriðandi! Það leið löng stund. Þá er mér vtsað inn til hans. Hann sat við skrifborð sitt. gneypur og mikilúð- legur, bunki af skjölum fyrir fram- an hann. Hann benti mér fálátur og annars hugar á stól fyrir framan sig. Ég gekk nær, staðnæmdist fyrir framan hann, en settist ekki. Var ekki i verzlunarerindum. — Mynduð þér biðja konu sitjandi? — Standandi fyrir föðurnnm, krjúpandi fyrir henni, sagði ég ró- lega. — Rétt, maður frá íslandi! Ég gerði þetta nákvæmlega svona. — Herra Porfyrios Melas, sagði ég. í'.g er kominn hingað á yðar fund ir. slik sem þau verða. — Sælir! Ég var allur í uppnámi. Ofsareið- ur, helsærðnr, móðgaður. Mér hafði ekki einungis verið synjað stúlk- unnar, mér var hent á götuna, spark- að. En á hessu augnabliki gerðist dálitið dularfullt nndur i sál minni. Það hafði fferzt svipað áður, þegar m'kið lá við. Og það hefnr oft gerzt sfðnn. — É.ff vissi Tyrir endalok þessa máls, skyniaði bau með óhif- anleffri vissu. bókstaflega sá þau. — Rg sá okkur Soffíu i fallegum garði og á miRi okkar stóð lftill drenffnr. Éff vissi. að hnnn var okk- nr bern. TTm leíð ffn«ntók mig ein- hver óseffinnleffur stvrkur off föffn- uðu.r. É.g vnr ekki framar reiðnr. Þnð vnr komin yfir mig einhver róloff, unnhnfin sigurgleði. óum- rnr>f5;ipiT tilhtökkun komandi daga. Eff elsknði Eeiminn o« atia menn, iafnvel Porfvrios Metas. bnr sem lvmn sat off bjóst við. nð éff færi, að hvpiq miff. Það er lvffitefft en satt — éff elskaði hennan jnrnhaus. — En ég snautaði ekki ti1 dyra. Ég tók til máls ort ég verð að seffja það. nð mér hrein’e.ffa blöskrnði. hvað rödd mfn vnr róleff og sterlc: Þér liafið e'-'ki svarað bónorði mfnu. herra Melns. aðeins tjáð mér, að bér hafið ekki lenffnr börf fvrir biónustu mína. TTm hana skiptir Htin máb. Hvers má ég vænta um giaforðið? TTann leit upn og nú hló hann ekki. Hann vnr dolfnllinn — hrein- leffa dottinn i stnfi. Eg horfði hik- laus framan i hanii. og ég er meira að segja ekki grunlaus um. að ég hafi brosað ofurlftið. Eoks reif hann siff upn og það yar fremur undrun en ofsi i röddinni. Eruð þér orðinn vitlaus, Kostaris? Skiljið bér ekki mælt mál? Við erum skildir að skiptum fyrir fullt og allt — þér og mitt hiis! Hann spratt á fætur, benti mér á dyrnar. TÍg hreyfði mig ekki. Eg var ofur- litið hærri en hann og horfði niður á við inn f augu hans. Ég hafði aldrei til bess að leita samþykkis yðar umq f teki8 e«ir,hnvi ^rr; ** var.^rrj' bað, að ég megi kvænast Soffíu dótt- 1 ^vo hélt ég yfir bonum sn.,o histu ur yðar. Við unnum hvort öðru hug- ástum. Ég er ekki auðugur maður, en ég vona að bér hafið þegar reynt mig að heiðarleika og trúmennsku f starfi. Ég vona einnig, að með hæfileikum minum og með umsjá yðar inegi mér takast að sjá okkur sómasamlega farborða. Og ég skal verða henni góður ---------- Eengra komst ég ekki. Porfyrios Melas leit upp, horfði beint i augu mér. Það var ekki bein- Ifnis hcift í augnaráðinu. Það var stálharður vilji bak við meir af þvergirðingi og fyririitningu. Hann borfði lengi á mig án þess, að nokk- ur dráttur bifaðist i andlitinu. Ég reyndi að standast augnaráð hans, en ég fann, að kaldur sviti spratt út um mig allan. Þögn. Löng þögn. Svo hló hann. Ég hrökk við, eins og ég hefði verið snertur með gló- andi járni, var í þann veginn að taka til máls, en hann varð fyrri til: — Það er auðséð, að það hentar yður ekki lengur að vinna í þessu, fyrirtæki, Kostaris. Yður er hér með sagt upp. Gjaldkerinn fær fyrir- mæli um að greiða yður þriggja mánaða laun. Þér getið vitjað þeirra til hans eftir 30 mínútur. Meðmæli firmans munu einnig liggja þar fyr- ræðuna, sem ég hef haldið á ævi minni: Ég kveð yður með sonarlegri lotn- ingu, herra Porfyrios Melas, og djúpri þökk. Starfið i yðar þjónustu hefur verið mér ómetanlegur skóli. Viðskiptahættir yðar munu verða mér ævilöng fyrirmynd. Megi guð gefa mér giftu til að fylgja sam- vizkusamlega fordæmi yðar. — En þér og yðar hús og ég erum ekki skilin að skiptum. Ég á eftir að þiggja hamingju mína frá húsi yðar og blessun yðar yfir heimili mitt og börn mín. Því ræður sá, sem sterknri er, en þér. Ég bið yður, fyr- irtæki yðar og ástvinum blessunar guðs og verndar. Mætumst heilir og góðs hugar! Að svo mæltu hneigði ég mig djúpt fyrir honum og gekk fum- lausum skrefum til dyra. Ég hafði aldrei af honum augun á meðan ég talaði. Hann hrærði ekki legg né lið, en undir lokin skynjaði ég einhverja sveigju undir grimunni. Vott af við- urkenningu, jafnvel samúð. Ég gat ekki gert mér grein fyrir, hvort var. En eitt fann ég með óbifanlegri vissu: Ég hafði farið ósigraður af fundi hans. Og ég vissi meira: Ég vissi, að þessi maður mundi aldrei sigra mig. Ég fór mér rólega í gegnum ytri skrifstofurnar, dokaði við hjá kunn- I 36 VIKAN

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.