Vikan - 09.08.1962, Síða 11

ÞaS var ekið á ko«u með þrjú börn
á hæðinni þar sem fiskhjallarnir
gömlu stóðu. Þetta var fáfarin leið
að öllum jafnaði, en börnin voru
lítil og konan hefur sjálfsagt ætlað
að stytta sér leið. Maðurinn, sem
fyrst kom að, var á bil. Þegar glamp-
inn frá billjósunum féll á hrúguna:
barnavagn á hliðinni og þrjú lítil
börn, sem kastazt höfðu sitt i hvora
áttina og konu, sem lá í hnipri, hélt
hann að þetta væri martröð. Ósjálf-
rátt steig hann á hemlana og bjóst
næstum við, að þessi óhugnanlega
sýn mundi hverfa. Hann hafði lesið
um svona slys í blöðunum og kann-
ske séð eitthvað þessu líkt í bíói, en
hér var blákaldur sannleikur, og
kaldur, já, því nú var vetur og skugg-
sýnt þarna á hæðinni. Hann ók að
næsta íbúðarhúsi og bað um sima,
hann reyniii að útskýra, hvers vegna
hann ætlaði að hringja, en konan,
sem opnaði fyrir hann, horfði svo
einkennilega á hann, eins og hún
væri hálfhrædd við hann, hleypti
honum inn án frekari útskýringa.
Hann liringdi til lögreglunnar, en
þetta varð eitt af þeim atvikum, sem
gerð eru að grini í skrýtlusögum.
Hann stamaði mikið og var svo
skjálfraddaður, að lögregluþjónninn
var lengi að skilja hvað hann var að
segja, en loks þegar það skildist,
trúði hann honum ekki, en hélt að
hann væri einn þeirra, sem alltaf
eru að gabba lögregluna. Samt sendu
þeir lögreglubíl á vettvang.
Maðurinn beið þar, og fleiri höfðu
safnazt saman, er slysið fréttist. Þeir
báru börnin og konuna inn í bilinn
og óku með þau á Slysavarðstofuna.
Þar kom fljótlega í ljós, að börnin
voru meira og minna brotin og öll
dáin, og konan svo mikið sködduð,
að tvísýnt var um líf hennar. Mað-
urinn, sem hafði fundið þau, sat
þarna á stól, utanveltu við allt. Hann
gat ekki stöðvað skjálftann, sem
breiddist út yfir allan likamann. Nú
loksins fór taugaáfallið að segja til
sín. Honum var leyft að hvílast og
jafna sig og siðan farið með hann á
Lögreglustöðina. Þar var liann
spurður. Hann sagðist hafa ekið til
vinnu sinnar yfir hæðina og skyndi-
lega hafi hann séð konuna og börn-
in og barnavagninn á hliðinni rétt
utan við veginn.
Augljóst var, að dekkið á einu
hjóli barnavagnsins hafði iosnað af
og konan farið út af veginum til að
gera við það. Liklega hefur hill ek-
ið á vagninn, börnin dáið samstund-
is, en konan sloppið betur, þvi að
hún hafði næstum legið á jörðinni
og bisað við að koma dekkinu á. Lög-
reglan lét manninn fara, eftir að
hafa fengið loforð hans um að koma
hvenær sem hann yrði kallaður.
Á konunni fannst peningaveski
með smápeningaupphæð, en ekkert
heimilisfang, nafn eða símanúmer.
Þeir urðu að biða, þangað til ein-
liver hringdi og spyrðist fyrir um
eiginkonu og börn, en engan þeirra
fýsti að svara þá í simann.
Um áttaleytið hringdi maður og
spurðist fyrir uin, hvort nokkurs
staðar hefði orðið slys. Hann kvað
konu sína hafa farið rétt fyrir sex
frá frænku sinni, en hún væri ekki
komin enn og hann skildi ekki af
hverju, þvi hún hefði verið með öll
börnin og væri ekki vön að vera
svona lengi. Þeir urðu að segja hon-
um allt hið sanna og hann fékk að
fara upp á sjúkrahúsið til konunn-
ar. Þeir reyndu að segja honum á
leiðinni, að síðan þeir fundu liana og
börnin, hefði allt verið gert til þess
að komast að því hver hefði orðið
valdur að slysinu, en flúið síðan. Ó-
hugsanlegt var, að sá sem slysinu
o.li, hefði ekki veitt því athygti. En
maðurinn horfði beint fram fyrir
sig og heyrði ekki í þeim, sá þá
ekki. Hann sá aðeins þrjú barns-
andlit og heyrði þau segja „bless
pabbi“, eins og þau sögðu við hann
í hádeginu um leið og hann flýtti
sér út með brúsann og brauðboxið,
meira að segja yngsta barnið kunni
að segja „bless pabbi“. Þessir fjár-
sjóðir hans, eins og hann kallaði
þau. Hann liafði sagt þeim í gamni
gamalt ævintýr um mann sem fann
þrjá fjársjóði og eignaðist þver-
summuna og lifði hamingjusamur
til æviloka. í tveggja herbergja
þröngu kjallaraibúðinni, sem þau
höfðu verið að berjast við að eign-
ast, hafði liamingjan ríkt, þrátt fyr-
ir fátækt og basl. Nú hafði liann
verið sviptur þessu öllu og litlu
saklausu fjársjóðirnir hans höfðu
dáið fyrir vangæzlu einhvers öku-
fants, því Birna fór alltaf svo var-
lega, „það eru ekki lengi slysin
til að vilja“, var hún vön að segja.
Og hún sjálf, nú lá hún og kvaldist
alein í ókunnu herbergi og vafa-
samt að hún mundi nokkru sinni
ná sér. Hann sat inni hjá henni,
vakti ýmist eða svaf sitjandi á stóln-
um þrjár nætur.
Á fjórða degi komst hún til með-
vitundar og spurði fyrst um börnin.
Hann varð að segja henni allt, en
þá var hann búinn að gráta svo
mikið að það var eins og hann gæti
ekki grátið meira og hún grét ekki
heldur. Hann hélt, að hún hefði ekki
skilið það sem hann sagði, en Ingi-
björg hafði nú samt skilið hann.
Tvo sársaukatíma fannst henni sem
hún svifi yfir rúminu, það sem hann
var að segja henni og társtorkið
andlit Hjálmars var aðeins sá sárs-
auki, sem blundað hafði í henni.
Mitt í allri kvölinni hafði hún vitað
þetta, aðeins ekki getað gert sér
grein fyrir hvað það var sem olli
henni þessum sársauka. Þau þögðu
bæði um stund, svo spurði hann:
„Sástu bílinn?“
„Nei,“ svaraði hún,'„jú, ég sá hann
bara koma, ég var að gera við dekk-
ið, svo lcit ég upp og sá hann koma
á mig og og . ..“
„Já,“ flýtti hann sér að segja.
Litlu siðar hvíslaði hann: „Þau hafa
vist dáið samstundis.“ Hann gat ekki
talað um þetta án þess að tárast,
það vildi liann ekki svo hún sæi,
af ótta við að liún færi cinnig að
gráta. Nóg var hann búinn að þjást
einn. Hann sat hjá henni lengi þar
til hún sofnaði aftur, þá fyrst fór
liann heim og hvíldi sig.
Albert lögreglufulltrúi fékk þetta
hræðilega slysamál til meðferðar.
Hann óaði við því, en samt var
hann ákveðinn i því að finna söku-
dólginn. Margt hafði hann komizt
i kynni við, þrátt fyrir stuttan
starfsaldur. Hann var um þrítugt
og var alltof meyr og tillitssamur
til þess að geta orðið verulega góð-
ur lögregluþjónn. Það kom auðvitað
í lians hlut að tala við Ingibjörgu
á sjúkrahúsinu, jafnskjótt og lækn-
ar leyfðu það. Alla leiðina kveið
hann tárunum og kveinstöfunum,
liann fann sig skorta manndóm til
þess að hlýða á sllkt. Það fór á
annan veg. Ingibjörg sagði honum
nákvæmlega það sama sem hún hafði
sagt manni sínum. Hún hafði farið
frá frænku sinni rétt fyrir hálf sex.
Til að stytta sér leið hafði hún far-
ið yfir hæðina, þó að brekkan væri
alltof brött fyrir smávaxna konu
með þrjú lítil börn og þungan vagn.
Rétt þegar hún var komin upp
brekkuna, fór dekkið af vinstra
framhjólinu. Hún fór út af veginum
til þess að laga það. Þegar hún var
að bisa við að koma dekkinu á,
hafði hún allt í einu séð ljósglampa
og heyrt i bíl, svo hafði hún feng-
ið ofsalegt högg, en síðan mundi
hún ekkert þangað til hún vaknaði
í rúminu á sjúkrahúsinu. Hún hafði
alls ekki getað greint hvaða bílteg-
und þetta var. Ekki heldur greint
neitt andlit bak við rúðuna, ekki
þannig að hún gæti lýst þvi. En hún
hafði séð svip fullan viðbjóðs, og
henni hafði sýnzt augun beinast að
höndum hennar, sem voru óhreinar
af aur og mold, af því að vegurinn
var næstum auður og delckið mjög
óhreint.
Albert skrifaði þetta allt hjá sér
vandræðalegur. Hann hafði byggt
von sína á að Ingibjörg hefði tekið
eftir hvaða bíltegund þetta var,
hvort ökuþórinn hefði verið karl-
maður eða kona, hvort einn eða
fleiri hefðu verið i bilnum. Að
minnsta kosti hafði hún ekkert séð
nema svipinn, allt hafði slceð svo
fljótt að hún gat ekki gert sér ljósa
grein fyrir neinu nema því, að hún
var búin að missa öll börnin sín.
Þetfa síðasta sagði hún ekki, og
hann skildi það vel. Þetta var ung
kona, en mjög þreytuleg, sem hvRdi
þarna á koddanum og horfði á hann
társtorknum augum. Hann gat ekki
sagt henni, að greinilegt var, að
eyðulögð hefðu verið af ráðnum hug
hjójförin í mojdinni. Hann var
þungur i skapi þegar hann kvaddi
Ingibjörgu. Það var verra en hann
hélt, að ráða fram úr þessu. En Ingi-
björgu grunaði að það hefði verið
kona, sem ók bílnum.
Sigurlina var ó leið heim til sín
úr vinnunni en bafði farið í ákveðna
búð í öðru hverfi en hún átti heima
i, til þess að kaupa sér sérstakt kin-
verskt te, sem hún vissi að var til
þar. Sigurlína var gjaldkeri í banka
og hafði farið til framhaldsnáms
i Englandi og fyrirleit kaffiþamb
landa sinna af hedlum hug. Hún
liafði nýskeð fengið sér nýjan bíl
frá Evrópu. Sigurlína hafði andúð
á þessum stóru, alltof krómuðu
amerísku bílum, sem ekkert erindi
eiga á þessa vegi. Hún hafði svo
Framhald á bls. 36.
VIKAN IX