Vikan - 09.08.1962, Síða 14

Sankti Pétur stóð á þröskuldi himnarikis í
stórum hvítum kyrtli. Við hlið hans hékk heljar-
mikill lykill úr tré. Kúbanskan prest í svartri
hempu ber þarna að og beiðist inngöngu. í sömu
svifum ber að rauðklæddan engil með karlmann-
legt andlit, sem stakk mjög í stúf við rottu-
andlit prestsins. Hann lýtur að heilögum Pétri
og hvíslar einhverju i eyra hans. Postulinn
horfir undrandi á prestinn og lyftir upp hempu-
lafinu með lyklinum stóra. Kemur þá í ljós,
að klerkur er í buxum, sem sniðnar eru úr fána
Bandaríkjanna. I>á gengur Sankti Pétur burtu,
ákveðnum skrefum, en kemur að vörmu spori
aftur i búningi lýðveldishermanns með tékk-
neska hríðskotabyssu á öxlinni. Svo snýr hann
sér að áhorfendum og segir með þrumuraust:
„Úr því svona er komið er víst eins gott að
ég haldi til jarðar til þess að rétta Fidel Castro
hjálparhönd."
Svona var helgisögnin umskrifuð á skemmti-
sýningu í hótel Nacional i Havana þetta kvöld.
Marc Lebreton og ég sátum alveg gáttaðir.
Okkur fannst að visu, að gleðihlátra áhorfend-
anna vantaði þennan ósjálfráða innileik, sem
áþreifanlega kom í ljós þegar dans- og söng-
meyjarnar komu fram.
Nokkrum mínútum seinna héldum við af stað
í leit að Fidel Castro. Okkur langaði til þess
að hitta hann, en fram að þessu hafði hann
alltaf gengið okkur úr greipum. Við komum
alltaf fáeinum mínútum eftir að hann var
farinn.
14 VIKAN
Södd frásögfn frá Knba
eftir Sergre Lents.
Serge Lentz og Marc Lebreton voru í fríi í
Suður-Ameríku. Á heimleiðinni urðu þeir
ásáttir um að koma við á Kúbu, til þess að
sjá, hvernig þar væri umhorfs. Þeir héldu að
uppreisnin væri sjónleikur og komust að raun
um að hún var bannaður sjónleikur. Á f jölda-
fundi í Havana, þar sem Castro sýndi sig, tóku
þeir fram myndavélarnar og samtímis var
beint að þeim sex vélbyssum, þeir umsvifalaust
settir upp í bifreið og ekið í fangelsi. Lentz
lýsir veru sinni þar.
SEX LÝÐVELDISHERMENN MIÐA Á OKKUR
HRÍÐSKOTABYSSUM.
Jm eftirmiðdaginn kl. 17 neytti hann hádeg-
isverðar í Rivierahóteli. Fáeinum stundum áð-
tir hafði hann sofið á bedda á skrifstofu lög-
reglustjórans i Matanzas. Sama morguninn meira
að segja, var okkur sagt, að hann væri í litlu
) affilnisi á Avénida de las Americas. Við flýtt-
um okkur jiangað en aðeins til þess að fá fram-
an í okkur, að sá góði afsleppi Fidel væri á
fundi með Che Guevara einhvers staðar í hótel-
inu Habana Libre, ef hann væri ]iá ekki í ráðu-
neytinu eð'a einhvers staðar annars staðar. Þessi
mannskratti borðar aldrei á sama stað né sefur
lengur en eina nótt í sama rúmi og nánustu
samverkamenn hans eyða mestum tíma sínum
í að leita hans fram og aftur um borgina eða
úti á landi. Og þetta kvöld misstum við rétt
af honum. En um morguninn vorum við hand-
vissir um að komast í færi við hann. Tvö hundr-
uð þúsund félagar úr varnarnefndum uppreisn-
arinnar áttu að safnast saman á hinu gamla
borgaratorgi til þess að minnast ársafmælisins
frá stofnun þeirra. Ræðupallur hafði verið sett-
ur upp beint á móti heljarstórri styttu af José
Marti, sem hvernig svo sem stjórnarfarið er, er
eitthvað fyrir Kúbubúa í líkingu við það sem
Lenin er fyrir Rússa.
Allt í einu gullu við óhemju fagnaðaróp. Þarna
var Castro kominn. Hreyfingarlaus stóð hann
á pallinum og horfði á mannhafið eins og með
helgisvip. Nú hlaut undrið að byrja. Án þess
að ráða við mig varð ég gripinn af einskonar
mystiskri múgsefjan. Ég fór að taka myndir,
þegar allt í einu á meðan ég var að því, kom
maður æðandi- að mér og greip óþyrmilega i
handlegg mér og hellti yfir mig skömmum af
þvilíkuin geysihraða, að það líktist miklu meira
samanhangandi suði en spönsku. Hann virtist
viti sínu fjær af bræði yfir því að við ætluðum
að taka mynd af Castro. Hann krafðist skil-
ríkja okkar og við sýndum honum blaðamanna-
skírteini okkar, vegabréf og leyfisbréf frá ut-
anríkisráðinu i Havana, sem sagt nægilega mik-
ið af pappírsrusli til þess að bjarga okkur úr
hvaða klípu sem væri og það hvar I heiminum
sem væri, jafnvel Síberíu. En við komumst
fljótlega að raun um, að þó þetta kynni að duga
í Síberíu þá dugði það engan veginn í Kúbu.
Hálf tylft lýðveldishermanna umkringdu okk-
ur og bcindu að okkur hriðskotabyssum sínum.
Okkur var síðan ýmist hrundið eða við hálf-
dregnir aftur fyrir ræðupallinn en þar stóð
stór amerísk bifreið. Undir eins þyrptist að
ohkur hópur af fólki, sem horfði fjandsamlega
á okkur. Einstaka raddir hrópuðu:
Paredon para los Yankis (Á gálgann með
Kanana).
Þetta var síður en svo skemmtilegt, og okkur
létti blátt áfram, þegar bifreiðin rann af stað.
Við spurðum, við mótmæltum og létum meira
að segja fjúka nokkrar svívirðingar, sem hittu
naglann á höfuðið, en allt kom fyrir ekki, okk-
ur var ekki svarað. Loks komum við í Miramar-