Vikan


Vikan - 09.08.1962, Síða 16

Vikan - 09.08.1962, Síða 16
Eva vaknaði til meövitundar viö að einhver vein eöa kveinstafir bár- ust aö eyrum hennar. Fyrst í stað gat hún alls ekki gert sér ljóst hvar hún var. Allt var niöamyrkt og hún lá svo óeðlilega samankreppt. Eitt- hvað mjúkt og svart lá að andliti hennar; hún þreifaöi fyrir sér og reyndi að losa um það og fann þá að þetta var ferðaábreiða, sem vafist hafði um höfuð henni. Þá heyrði hún kveinstafina enn, og allt í einu mundi hún hvað gerzt hafði .... mundi að hún hafði séð tréð koma æðandi til móts við þau .... — Einar, Einar .... hrópaði hún, en fékk ekkert svar. Henni tókst að losa ábreiðuna af höfði sér og sá að bíllinn hafði oltið á vinstri hlið, allt var fullt af gler- brotum og dyrnar hægra megin höfðu hrokkið upp. Aum og stirð skreið hún út. Hana svimaði. Enn heyrði hún veinin. Karfan með kettlingnum hafði slöngvast út úr bílnum drjúgan spöl. Það var kettl- Eva tók sprettinn. Hún haföi kvalir um allan líkamann, en örvæntingin og óttinn knúöi hana áfram. Hún vissi að hún hafði ekki verið nema nokkrar mínútur á leiðinni, þegar hana bar að hliðinu hjá Hansen, en þó þótti henni sem það hefði veriö eilífö löng. Svo reikaði hún inn um hliðið og neytti síðustu kraftanna til að knýja dyra. Almáttugur .... ætl- aði þá enginn að koma til dyra? Jú, loksins heyrði hún fótatak nálgast. — Við ókum út af! mælti hún í fáti. Get ég fengið að hringja .... Einar Bang læknir .... Röddin bilaði. Frú Hansen tók und- ir hönd Evu og studdi hana inn, þang- að sem siminn var. — Fáið yður sæti, sagði hún. Eg skal hringja. Þér getið ekki talað í síma eins og á stendur, sagöi frú Hansen. En Eva þreif talnemann af henni. — Sendið sjúkrabílinn tafarlaust að stóru beygjunni milli sjúkrahússins og Fosshlíðar og hafið allt búið undir — Viö verðum aö losa hann úr bílnum, sagði garðyrkjumaðurinn. Ljáðu okkur hendi, Pétur .... það er aldrei að vita hvenær sjúkrabíll- inn kemur .... En Eva hikaði við. E'f um brjóst- kassabrot væri að ræða, gat verið mjög hættulegt að hreyfa Einar, án þess læknir væri viðstaddur og legöi á ráðin — ekki hvað sízt ef stýris- teinninn hafði gengið á hol. En ef það drægist að sjúkrabíllinn kæmi á vettvang, gat verið ekki síður hættulegt að láta hann óhreyfðan. Hún þreifaði enn eftir slagæðinni. Jú, það var lifsmark með honum enn. Hún hafði ekki neinar áhyggjur af blóðinu á andliti hans — sárið á enn- inu var að öllum líkindum grunn skeina, þótt mikið blæddi. Það voru innri meiðslin, sem hún kveið .... — Við verðum að hætta á það, sagði hún loks. En við verðum að sveigja stýrið til hliðar. Pétur — farðu inn í bílinn, og taktu svo á stýrinu af öllum kröftum .... en þér, tekiö eftir því fyrr, aö ermin á ein- kennisbúningnum var hengilrifin, og blóð vætlaði úr meiðslunum. Þaö skipti í rauninni ekki neinu máli. Það var ekki nema eitt, sem máli skipti úr þessu .... að Einar mætti iifa. Hann mátti ekki deyja. Guö mátti ekki .... mátti ekki .... Hvers vegna varð ég ekki heldur fyrir þessu, hugsaði hún og tárin streymdu niður vanga henni. Pétur hafði fundið körfuna með kettlingnum i. ■—- Sá hefur sloppið merkilega vel, þykir mér, varð honum að orði. — Viltu vera svo vænn að gæta hans, svaraði Eva lágum rómi. Ráðs- konan í sjúkrahúsinu á aö fá hann. Eg var að fara með hann til henn- ar .... — Það hefur svo orðið yðar heppni, sagði Hansen garðyrkjumaður, sem var að athuga bílflakið. Þér hafið setið í aftursætinu þess vegna. Ef þér hefðuð setið í framsætinu, við hlið læknisins, þá .... Jú, þetta er ein- Það var hjarta Einars, sem Bertilsen var kominn inn að . ...... hjarta mannsins, sem stóð í veginum fyrir því, að hann mætti njóta ástar Lilian .. ........ FRAMH ALDSSAGAN II. HLUTI EFTIR BODIL ASPER ingurinn, sem kveinaði. Annars var allt hljótt. Annarlega, lamandi hljótt. Einar lá fram á stýr- ið, meðvitundarlaus, og blóðið rann niður andlit honum. Einar .... ef hann .... nei, það gat ekki átt sér stað. Hún tók um úlnlið hans og fann að slagæðin bærðist, en ákaflega veikt. Hann var þó með lífsmarki. Sem snöggvast kom henni til hugar að reyna að losa hann, en áttaði sig óðara á að slíkt gat verið mjög hættulegt, ef hann hefði fengið stýrisstöngina i kviðinn; þá gat það riðið honum að fullu, ef hann væri hreyfður ógætilega. En hvernig átti hún að ná í hjálp? Hún svipaðist um. Hún varð að fara heim á einhvern bæinn og fá lánaðan síma. Það gat ekki verið mjög langur spölur heim til Hansen garöyrkjumanns. 16 VIKAN skurðaðgerð. Bang læknir er alvar- lega slasaður. Hringið heim til hans og gerið viðvart .... en tafarlaust. Ég hringi frá Hansen garðyrkju- manni. Frú Hansen hafði kallað á eigin- mann sinn; hann kom inn rétt í þessu og sótti koníak í glasi og neyddi Evu til að drekka. — Eruð þér ekki slösuð sjálf, ung- frú Eva, spurði Hansen garðyrkju- maður. Hvílið þér yður hérna heima; við Pétur skreppum á slysstaðinn. — Ég verð að koma með ykkur. Það er svo margt, sem hafa verður aðgæzlu með .... en við skulum hraða okkur. Við megum ekkert and- artak missa. Einar lá fram á stýrið i sömu skorð- um. Andlit hans var alblóðugt og stór blóðblettur á jakkanum hans. Hansen .... reynið að mjaka honum til eins gætilega og yður er unnt .... Svona .... hægt og gætilega .... — Getið þér rétt mér hjálparhönd, ungfrú .... Þetta er dálítið örðugt fyrir mig einan. — Já, auðvitað, svaraði Eva, og tók á öllu, sem hún átti til. Það var satt, það þurfti bæði krafta og gætni við. E'n það tókst að lokum. Þau lögðu hann í grasið; það varð ekki annað séð, en hann væri þegar liðið lík. Eva settist við hlið honum. Nú var ekki nema um það eitt að velja .... aö bíð,a. Fyrst að bíða þess, að sjúkra- bíllinn kæmi. Síðan .... Nú fyrst fann hún hve óstjórnlega þreytt hún var orðin. Og nú fyrst varð hún þess vör, að hún var meidd. Eink- um á vinstri armi. Hún haföi ekki kennilegt. Rétt eins og forlögin hafi tekið til sinna ráða. Fallegur kettl- ingur, ungfr-ú .... Ég fæ ekki skilið hvernig þetta hefur atvikazt. Einar læknir ók aldrei glannalega. — Undarlegt líka að bíllinn skuli ekki hafa orðið fyrir meiri skemmd- um. Þetta hlýtur að hafa verið gífur- legt högg .... sjáðu hvernig stofn- inn .... Pétur, garðyrkjuneminn, benti á brotið grenitréð. Gekk síðan aö bíln- um hinum megin og athugaði grind- ina. — Komdu og sjáðu, kallaði hann til Hansen. Vinstra framhjólið hefur losnað af. — Hvað segirðu, drengur, spuröi garðyrkjumaðurinn og gekk þangaö. — Já, satt segirðu .... hjólið hefur losnað af. Það er einkennilegt.

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.