Vikan - 09.08.1962, Qupperneq 17

— Þama llggur þaB ....
Eva veitti ekki tali þeirra athygll.
Hún lagði hlustirnar viö allt ööru.
Loks heyröi hún blistrur sjúkrabilsins
þeyttar allfjarri, en færast óöara nær.
Andartaki siðar nam hann staðar hjá
þeim, og Nilsen læknir stökk út.
— Er hann með lífsmarki enn?
— Já, en þið verðið að hafa hrað-
ann á.
— Og þér sjálf, ungfrú Eva ....
— Hvaða máli skiptir það, svaraði
hún og átti örðugt með að hafa stjórn
á tilfinningum sinum.
Þeir höfðu tekið með sér tvennar
sjúkrabörur — aðrar handa henni —
en hún kleif hjálparlaust upp í bil-
inn og sat hjá Einari
— Getið þér athugað hann nokkuð
strax? spurði hún.
— Við sjáum til, svaraði læknirinn
og þreifaði eftir slagæðinni á úlnlið
hans.
— Eg skal sjá um bílinn, kallaði
garðyrkjumaðurinn tll þelrra.
Hans Bertilsen hafði látið undir-
búa allt fyrir aðgerðina. Hans var
ákaflega uppnæmur og órór; beið
komu sjúkrabilsins með ðþolinmæði.
Hann hafði hringt til yfirlæknlsins,
samstundis og hann vissi um slyslð,
en yfirlæknirinn hafði haldið af stað
til höfuðborgarinnar þá um morgun-
inn. Reyndist Einar svo slasaður, að
skurðaðgerð væri nauðsynleg, kom
það því í hlut Bertilsen að fram-
kvæma hana. Ef yfirlæknirinn hefði
ekki verið lagður af stað, mundi hann
eflaust hafa frestað ferðinni, og þá
hefði Hans Bertilsen einungis orðið
honum til aðstoðar við aðgerðina. Nú
varð hann að bera alla ábyrgðina
sjálfur, og styðjast við sína eigin
reynslu og kunnáttu eingðngu.
Ekki var það þó fyrst og fremst það,
sem olli því uppnámi, er hann var í.
Það var vinur hans, sem fyrir slysinu
hafði orðið. Nú varð honum ljóst, sem
hann í rauninni hafði alltaf vitað und-
ir niðri, en ekki viljað viðurkenna,
að Einar var bezti og einlægasti vin-
urinn, sem hann hafði nokkurn tíma
átt. Nú minntist hann þess hversu oft
Einar hafði hjálpað honum og sann-
að honum vináttu sina. Hans fann að
illa hafðí hann launað Einari það
löngum, hann hafði öfundað hann
vegna frama hans og frábæra hæfi-
leika, jafnvel látið sitt eigið ístöðu-
leysi og vandræði bitna á honum og
kennt honum. Sjálfur hafði hann
leynt veikleika sinum bak við afsakan-
ir; svo heimskulega hafði hann hag-
að sér.
Hjúkrunarkona leit inn I dyragætt-
ina.
— Læknisfrúin og óðalseigandinn
voru að koma rétt I þessu, sagði hún.
— Lilian, hugsaði Bertiisen með
sér. Hann fann heitar varir hennar
brenna á munni sér, heitan, þyrst-
an og leitandi líkama hennar ...
Látið þau taka sæti frammi og blða,
sagði hann við hjúkrunarkonunar.
— Læknisfrúin vill tala við yður,
mælti hjúkrunarkonan enn.
— Ég get ekki talað við nelnn eins
og á stendur, sagði Hans gremjulega.
En um leið sá hann hvar Lilian stóð
á bak við hjúkrunarkonuna.
— Þú verður að afsaka það Lilian,
sagði hann, að ég get ekki talað við
þig .... ég verð að einbeita mér ....
þetta er hræðilegt.
Lilian smeygði sér fram hjá hjúkr-
unarkonunni og inn í herbergið hans.
Lokaði hurðinni. Lilian var náföl,
augu hennar óeðlilega stór, sjáöldrin
opin.
— Þú mátt ekki halda að ég hafi
viljað sýna þér óvináttu, mælti hann
enn. Lilian .... ég verð að einbeita
mér. Þú verður að skilja ....
Hann þagnaði skyndilega. Hafði
hugsað sér að segja eitthvað í hlut-
tekningartón, en minntist þá enn
þess, sem þeim hafði áður farið á
milli — og þó fyrst og fremst orð-
anna, sem hún mælti í gær; hins
þunga áfellisdóms, sem hún hafði
kveðið upp yfir Einari .... og hon-
um vafðist tunga um tönn.
— Eg skil þetta ekki, mælti hún
lágri röddu. Ég vil ekki trúa því ....
nei .... nei ....
Hún greip um arm honum og krelsti
svo fast, að honum þótti sem fing-
urnir mundu læsast að beini hans
eins og ránfuglsklær.
— Þetta eru forlögin, hvislaði hún.
Skilurðu það ekki? Og það verður
öllum óhamingja að berjast gegn for-
lögunum .... Heyrirðu það, Hans,
við megum okkar einskis gegn forlög-
unum.
Kaldur svitinn brauzt út á enni
hans og titringur fór um hann allan.
Hún stóð þarna eins og fögur, seið-
máttk völva og svo nálægt honum,
að ylurinn og anganin af likama henn-
ar æsti skynjanir hans og honum
fannst sem sér lægi við köfnun.
Hann tók á því, sem hann átti til
og losaði sig úr greipum hennar.
— Gerðu það fyrir mig að láta mig
einan. Sjúkrabíllinn getur komið á
hverri mínútu ....
En hún virtist ekki heyra hvað
hann sagði. Stóð hreyfingarlaus eins
og myndastytta og starði fram undan
sér.
Þá opnuðust dyrnar og Gréta leit
inn.
— Lilian .... þú mátt ekki fyrir
nokkurn mun gera hann órólegan.
Sjúkrabíllinn er að renna í hlað. Þeir
eru að bera hann inn, Hans.
Það var sem fargi væri létt af
Bertilsen. Nú gat hann dregið and-
ann aftur. Hann leit þakkaraugum til
Grétu.
— Þú verður að sjá um Lilian,
sagði hann stuttur í spuna. Láttu hana
hafa eitthvað róandi.
Gréta leiddi Lilian fram í biðstof-
una. Patrik gamli reis úr sæti sínu og
kom til móts við þær. Það var auð-
séð að honum var nú þungt í skapi.
Lilian vesalingurinn er öll í upp-
námi, sagði Gréta afsakandi. Ég verð
að ná í eitthvað róandi handa henni.
Þú hefðir ekki átt að koma hingað,
sagði hún og sneri máli sínu að Lili-
an. Það er líf Einars, sem um er að
berjast .... hvers vegna þurftir þú
sagði Gréta. Komdu lnn til min, ég
skal athuga meiðslin á handleggnum.
Þú færð ekki að fylgja honum mik-
ið lengra hvort eð er.
— Það er allt í lagi með mig. Ég
verð að fá að vera viðstödd, skilurðu
það ekki? Hún hallaði sér að barmi
Grétu og grét af þungum ekka. Ef
hann deyr, hirði ég ekki um að lifa
lengur, hvíslaði hún.
Gréta vafði hana sínum sterku örm-
um.
— Hann lifir .... en þú mátt ekki
vera viðstödd aðgerðina. Þú getur
ekki veitt þeim neina hjálp eða að-
stoð .... þvert á móti; þú hefur feng-
ið lost, finnurðu það ekki sjálf ? Vertu
nú ekki með neina þrákelkni, Eva. Þú
verður fyrst og fremst að hugsa um
Einar
Hinar hjúkrunarkonurnar þyrptust
nú að börunum og Einar var borinn
inn í rannsóknarstofuna. Einn af
læknanemunum gekk til Evu.
— Hvernig er það annars með yður,
ungfrú Eva? Leyfið mér að athuga
i^yna að bæta úr súrefnisskortinum,
sem myndazt hafði við lostið.
Það var ekki fyrr en þessu var lok-
ið, sem hann gat hafið hina eiginlegu
rannsókn.
Einar hafði fengið nokkra meðvit-
und. Það mátti heyra það á því, að
hann stundi lágt.
— Eva, stundi hann svo lágt að
varla heyrðist. Eva .... Eva ....
Hvernig ... ?
Svo missti hann meðvitund aftur.
— Höfuðkúpan er að minnsta kosti
ósködduð, sagði Hans við Nilsen lækni.
Einkennilegt að ekki skuli takast að
vinna á lostinu ....
Hann hafði ekki getað fundið önnur
meiðsl en nokkrar smáskrámur hing-
að og þangað. En vinstra megin á
brjóstkassanum, rétt fyrir ofan fjórða
rifbeinið, gat að líta smásár og dæld
inn í umhverfis það. Úr því vætlaði
dálítið blóð. Hann sá strax, að sárið
sjálft gat ekki verið ýkja hættulegt.
En það var hjartastarfsemin fyrst og
fremst, sem honum féll ekki. Slög
endilega að fara inn til Hans og gera
hann órólegan á síðustu stundu ....
Og Patrik gamli tók undir við hana.
— Já, var þess nokkur þörf? spurði
hann.
Það var langt frá því að Gréta
væri sjálf róleg. Svo mikið var nú I
húfi. Að vísu vissi hún ekki enn hve al-
varlega slasaður Binar mundi vera,
en hún þóttist mega ráða það af öilu,
að ekki yrði hjá skurðaðgerð komizt
— og þ.í hvíldi öll ábyrgðin á Hans.
Það yrði hans mikla eldraun. Ef til
vill var líf Einars i höndum hans.
Hann varð að standast þá raun ....
Gréta mætti þeim með sjúkrabör-
urnar á ganginum, þegar hún kom til
baka með róandi töflur handa Lilian.
Eva gekk við hliðina á börunum.
Gréta sá, að hún var blóðug á hand-
leggnum.
— Hamingjunni sé lof, að þú skulir
ekki vera meira slösuð, Eva mín,
handlegginn ....
— Það er ekki neitt alvarlegt,
mælti Eva óþolinmóð.
— Það getur verið álitamál. Djúpt
er það þó ekki, sem betur fer. E?n
auk þess hafið þér fengið lost. Ung-
frú Gunnvör .... sjáið þér um ung-
frú Evu þangað til aðgerðin er af-
staðin. Dælið i hana róandi lyfi. Ég
kem svo og athuga hana nánar ....
Með ýtrustu gætni opnaði Gréta
dyrnar að rannsóknarstofunni og gekk
inn. Einar lá á hvítum voðum á rann-
sóknarborðinu. Gréta nam staðar rétt
fyrir innan dyrnar og fylgdist með
öllu, sem fram fór.
Hans Bertilsen dældi blóðupplausn
í æðar hinum slasaða í því skyni að
draga úr áhrifum lostsins. Hann
hafði þegar séð, að hann yrði að auka
blóðmagnið, hækka blóðþrýstingin og
æðarinnar voru veik og blóðþrýsting-
urinn allt of lágur.
— Rifbeinið hefur brotnað, sagði
Hans Bertilsen, og hefur sveigzt inn,
svo að það þrengir að stóræðunum
við hjartað.
— Hann var heppinn að það skyldi
ekki fara i gegnum hjartað, varð Nil-
sen lækni að orði.
— Brotið hindrar starfsemi hjart-
ans, sagði Hans Bertilsen. Það verð-
ur ekki hjá skurðaðgerð komizt.
Gréta gat ekki að sér gert að spyrja:
— Er það hættuleg skurðaðgerð?
Hans yppti öxlum og svaraði:
— Það er að minnsta kosti eina
vonin ....
Nokkur stund leið þangað til blóð-
gjöfinni var lokið og Einar fluttur
inn á skurðarborðið. Biðin reyndi
Framhald á bls. 38.
VIKAN 17