Vikan - 09.08.1962, Qupperneq 21

Gwendoline litla frá Jamaica:
„Kannski seinna .. . ?
Hótelstjórar og blaðafulitrúar hafa
í mörg horn að líta: „Ekki þó níð um
hótelið okkar!“
A
En sumir kunna að vera á annarri skoðun —
namm-namm!
„Herbergisþernurnar eru hjarta
hótelsins“. — Peggy hin írska kann
vissulega að búa um rúm.
veitingáslofur, þar sem fá má allt frá smárétt-
um, serveruðum í skyndi, upp i stóra mið-
degisverði. Auðvitað er svo þarna ferðaskrif-
stofa, og i forstofunni getur maður látið gera
við úrið sitt, ef það skykli bila, fengiþ lán-
aða rítvél o.s.frv.
Þá eru í hinu mikla anddyri alls konar
búðir: apótek, sælgætisverzluu, tóbaksbúð,
skartgripaverzlun o. fl.
Við fáum smám saman grun um, að þetta
sé nokkuð stórt hótel, því að i anddyri þessu
virðist allur lieimurinn eiga sér stefjjumót.
Menn í öllum iitum, sem til eru á jörðu, mæt-
ast þar og í veitingasölunum. Smávaxnir
Japanir, gulir og gulbrúnir Kínverjar, Negrar
í svörtum og brúnum litbrigðum, meira og
minna litað fólk víðs vegar úr Asíu, tndverjar
— og fjöldi manna, sem ekki er gott að gizka
á, hverrar þjóðar eru, ganga framhjá i sífelld-
um straumi. Allt í einu gnæfir einn maður
yfir allán hópinn, mikilúðlegur og höfði liærri
en flestir aðrir: Sigurður Jónasson. Hann lif-
ast um, eins og hann eigi kofann ■—• og við hlið
hans er Halldór skattstjóri.
Ég labbaði niður í ölstofuna kvöld eitt áður
en ég fór að hátta; það var lilið að gera
„Ég vildi nú síður þurfa að lifa daglega á því,
sem við möllum hérna!"
i augnablikinu, við þjónninn tókum tal saman.
Þetta var hress og glaður náungi, smávaxinn,
með ítalskt hlóð í æðum, nýgiftur, hlakkaði
lil að koma heim til konunnar sinnar á hverju
kvöldi. Ég spurði, hvort þau kæmust vel af.
„Ágætlega,“ svaraði hann og iðaði af kátinu.
„Við erum nýbúin að fá góða íbúð, vorum
rétt að enda við að hreiðra um okkur, þegar
strákurinn fæddist.“ — „Ég óska þér til ham-
fngju,“ sagði ég. „Það hlýtur að vera gaman
að eiga strák?“ — „Stórkostlegt!“ sagði hann
með hrifningarsvip.
„Þú kynnist margs konar fólki hérna?“ sagði
ég í spurnarrómi. „Er þetta ekki skennnti-
legt starf?“
„Jú, ég hef lika alveg sérstaklega gaman
af að sjá menn viðs vegar að úr heiminum
og tala við þá. — Hvaðan enið þér annars?
Ég sagði honum það, og íslendingum kun'ni
hann góð skil á. „Þeir drekka oftastnær dansk-
an bjór; hressir menn, tala hátt, hlæja lijart-
anlega, ágætisfólk.“
I sama hili heyrðist tröllahlátur skammt frá
mér, og glaðle'g rödd sagði stundarhátt: „Ja,
mikið helviti, maður!“
Framhald á bls. 34.
VIKAN 21