Vikan - 29.11.1962, Side 42

net og kadlar
---------------£■*—
TAITO'S DUCK AND FISHJ 1 fíiM-'ttjUffli f$k\

EJMklAUM.BOÐ
ASlUFELAGIi ÐHFI hafnarstræti •yí REYWAvlk: S1MIMOS 20
UTGERÐARMENN — SKIPSTJÓRAR
TAITO fiskinet og: kaðlar eru framleidd af TAITO FISHERY CO. í Japan, sem er stærsta út-
gerðarfélag í heimi. Afkoma þeirra eins og yðar er ekki hvað sízt undir veiðarfærum komin. —
Það er því víst að framleiðsla þeirra á þessu sviði er hin fullkomnasta sem völ er á — einmitt
byggt á reynslu og eftir kröfu sjálfra fiskimannanna.
ÞEGAR SLÍKAR VÖRUR ERU
VALIÐ AÐ VERA EINFALT.
í BOÐI Á SAMKEPPNISVERÐI ÆTTI
á innstungu fyrir rafmagn.
Strákarnir voru flestir klæddir i
litríkar skyrSur og báru hníf í
beltinu. Ekki var gott að reita þá
lil reiði, því að þeir voru fljótir að
bregða hnífum. Hijómsveitin lék
aðallega Suður-amerísk 15g og var
mikið dansaður dans, scm hét
Charanga og líktist Cha-cha, að
ógleymdum austurlenzkum maga-
dansi.
Baðströndin.
Farið var á baðströndina í gam-
alli drossíu, sem Kínverjinn, vinur
okkar, liafði fengið lánaða. Eftir að
liafa gengið á milli kokospálmanna
skamman spöl biasti við hvítsend-
in baðströndin. Sjórinn var heitur
og sandurinn mjúkur. Skammt frá
voru fiskimennirnir að veiðum á
fleytum sínum, og synti ég út í eina
þeirra. A/umingja karlarnir voru
42 VIK A N
skeifingu lostnir þegar ég náði taki
á bambusstöngunum og gerði mig
Iíklega til þess að klifra um borð.
Þeir hafa ekki séð mikið af hvítu
fólki um ævina, og hafa liklega
haldið að þetta væri hafmey, enda
rerirþeir burt sem skjótast.
Hanaat.
Við tíndum saman föggur okkar í
skyndi, þvi borizt hafði lit að halda
ætti lianaat í bænum. Hanaatið er
bannað með lögum, en þetta er
gömul þjóðaríþrótt og mikið stund-
uð á laun. Mátti hvarvetna sjá smá-
stráka egna saman hönum sínum.
Ekið var eftir ýmsum krókaleið-
um- og ioks komið að lítilli götu.
Eltum við Kínverjann eftir stígum
og gegnum lmsasund, loks var kom-
ið að stærðar hjalli. Múgur og marg-
menni hafði safnazt þar og voru
margir allæstir. Hitinn var óskap-
legur og svitinn rann niður eftir
andlitinu á mér þó lítið væri að
sjá á innfæddum, enda þeir vanir
meiri hita en þessu. Blóðþefurinn
var kæfandi og hávaðinn mikill.
Fyrir innan voru upphækkaðir
pallar, en í miðju var hringsvæði
umlukt hárri vírgirðingu. Þar var
múgur og margmenni, en fremst við
girðinguna sátu dómararnir. Kin-
verjinn greip i handlegginn á mér
og ruddist fram að dómarasætunum.
Þar talaði hann einhver ósköp við
dómarana og stóðu þeir allir upp,
heilsuðu með handabandi og buðu
mér sæti. Hófst nú óskapa öskur í
mannfjöldanum, en enginn haninn
birtist, var útskýrt fyrir mér að
hrópað væri á mig. Ekki tókst mér
að fá það upp úr Kínverjanum,
hver hann sagði að ég væri.
Hanaatið hófst með því að komið
var inn með 2 stóra hvíta hana,
gengið með þá fram og aftur og
þeir sýndir.
Peningarnir flugu inn á sviðið
og var stjórnandinn fimur að gripa
þá, en margir hafa tapað aleigu
sinni í veðmáli á hana.
Á hægri fæti báru hanarnir spora,
sem var beittur eins og rakblað,
sporinn var ca. 10 cm langur og
hylki utan um hann, til öryggis.
Fyrst voru hanarnir egndir sam-
an, síðan tekið utan al' sporanum
og þeim sleppt. Flugust þeir á af
mikiili grimmd og eftir skamma
stund lá annar haninn með inn-
yflin úti, en eigandinn greip sigur-
vegarann sigrihrósandi i fangið og
geaii með hann hringinn.
Þannig gekk þetta iangan tima
og varð múgurinn æstari og æstari.
Það gelur tekið aiit upp í 10 ár að
þjálfa stríðshana til ats, en sjálfur
oardaginn tekur milli 2—10 mín-
útur. Komiö hefur fyrir að hani
hefur íiogið á mann og skorið á
háis.
Ananasplantekran Del Monde.
Þegar skipið lá i Cagayan del
Oro kom Spánverji um borð, hann
vann við amerísku ananasplantekr-
una del Monde, og' bauð okkur þang-
að. Ferðin var eins og draumur.
Það var svo ótrúlegt að sjá banana
lianga á trjánum og geta tint sitrón-
ur og fikjur.
Sjálf ptantekran lá uppi í fjöll-
unum og náði svo langt sem aug-
að eygði. Þetta minnti mig einna
helzt á kartöfluakrana á Norður-
landi. Ávextinum er piantað og vex
hann ofanjarðar. Nokkuð af hvitum
mönnum vinnur við plantekruna,
en annars er öll vinnan unnin af
innfæddum. Við fengum með okkur
heilan haug af ananas, sem dugði
til margra vikna.
Zamboanga.
Borgin Zamboanga er mér að
mörgu minnisstæðust. Hafði hún að
geyma gamlar byggingar og menn-
ingu frá þeim tíma, er Spánverjar
réðu ríkjum á eyjunum. Betlara var
alls staðar hægt að finna á Filipps-
eyjum, en i Zamboanga voru þeir
frekastir og skemmtilegastir. Þar er
þjóðflokkur, sem fæðist og deyr á
sjónum i bókstaflegri merkingu.
lvarlarnir stunda fiskveiðar á dag-
inn en á meðan gæta konurnar
barna og herja á skipin með betli.
Þær seldu skeljar og hvita kóralla
fyrir blikkdósir, brauð og fata-
® garma.
.«■ Það er siður hjá þessum þjóð-
^flokki, að jafnskjótt og konan tekur
léttasótt, safnast allir bátarnir sam-
an og róa út á Sulu-sjóinn. Bátarnir
mynda raðir með 10 metra milli-
bili, eru kariarnir í öðrum en kon-
ur í hinum. Þegar barnið fæðist
tekur höfðinginn það, liefur á loft
og kastar í sjóinn. Um leið og barnið
snertir hafflötinn kastar faðirinn
sér til sunds og reynir að bjarga
því. Ef barnið lifir, hefur sjávar-
guðinn gefið það aftur, en ef það
deyr hefur sjávarguðinn haft mikla
velþóknun á barninu og tekið það
í þjónustu sína.
Eftir tveggja mánaða dvöl á Fil-
ippseyjum var haldið heim á leið.
Ætlað var að heimferðin myndi
taka um það bil mánuð.
Siglt var fram hjá ríki Sukarnos
og til Singapore á Malakkaskaga og
teknar vistir og kærkominn póstur.
Svo var haldið áfram fram hjá
strönd Ceylons og mátti sjá bílljós-
in í landi.